Λούκας: Sakis in black

Όταν ο Σάκης Ρουβάς τραγουδούσε με μισάνοιχτο όπως πάντα πουκαμισάκι το «Shake it» στη Γιουροβίζιον του 2004, λεφτά υπήρχαν. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Η Ελλάδα για πρώτη φορά, δεν χρειαζόταν καν το συγκεκριμένο διαγωνισμό τραγουδιού για να προβληθεί στο εξωτερικό, καθώς λίγους μήνες αργότερα θα ακολουθούσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας.
Κι όταν ο Σάκης τερμάτισε μόλις τρίτος, η ατάκα που ακούστηκε από σκληροπυρηνική του θαυμάστρια «αφού δεν πήραμε τη Γιουροβίζιον, ας πάρουμε τουλάχιστον το Γιούρο», αποδείχτηκε κάτι παραπάνω από προφητική. Όλα έμοιαζαν όμορφα τότε. Ο ήλιος έλαμπε, τα χαμόγελα ήταν πλατιά, ήμασταν γνωστοί στους «ξένους» για τους greek lovers, τη θάλασσα και το τζατζίκι. Όχι για το μνημόνιο.
Επτά χρόνια φαγούρας μετά, τα βάψαμε μαύρα. Και εντός, και εκτός Γιουροβίζιον. Το λευκό πουκάμισο του Ρουβά έδωσε τη θέση του στο σκούρο και ερμητικά κλειστό του Λούκα Γιώρκα. Και ο εύθυμος τσιφτετελίζων ρυθμός μετατράπηκε μεμιάς σε βαρύ κι ασήκωτο ζεϊμπέκικο.
Δεν είναι καθόλου άσχημο το «Watch my dance» που φιλοδοξεί να μας εκπροσωπήσει στον τελικό του Ντίσελντορφ στις 14 Μαϊου. Τη μουσική υπογράφει ο ταλαντούχος Γιάννης Χριστοδουλόπουλος. Και τους στίχους η Ελεάνα Βραχάλη, που αν κρίνουμε από τα δεκάδες σουξέ που έχει χαρίσει στο Μιχάλη Χατζηγιάννη, ξέρει τον κατάλληλο τρόπο να βάζει λόγια στο στόμα των ανδρών.
Πολυφορεμένο βέβαια το εύρημα του αγγλικού χιπ χοπ, με τον Stereo Mike να μεταφράζει όπως όπως το αδιέξοδο της (αθάνατης) ελληνικής ψυχής: «Το κεφάλι ψηλά και τα χέρια ανοιχτά…Τα βήματά μου κάνω στο Θεό κι αν πέσω εγώ ξανά θα σηκωθώ…» Με άλλα λόγια, πάλι μέσα απ’ τη Γιουροβίζιον θα βγάλουμε το εθνικό μας άχτι.
Τέτοια τραγουδιστά κλεισίματα του ματιού έχουν γίνει και στο παρελθόν: το 1976 η Μαρίζα Κωχ εκφράζει το λυγμό των Ελλήνων για την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο με το «Παναγιά μου, Παναγιά μου». Ηταν ένα άλλου είδους δωδεκάρι που στείλαμε σε όσους πονούσαν.
Το 1992, χρονιά δύσκολη για τη χώρα μας λόγω της διαμάχης για το θέμα της πΓΔΜ, η τραγουδίστρια Κλεοπάτρα είχε φόρεμα διακοσμημένο με το αστέρι της Βεργίνας, το οποίο χάρισε σε μορφή καρφίτσας και στους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους.
Στο ίδιο μήκος κύματος, η Ελίνα Κωνσταντοπούλου τραγούδησε το 1995 το «Ποια προσευχή;»: «να μου πάρουνε το χρόνο κάποιοι προσπαθήσανε / ένα αστέρι είχα μόνο και το απαιτήσανε». Είχε φυσικά προηγηθεί η Καίτη Γαρμπή το 1993, με φόρεμα θαλασσί και σκίσιμο που έφτανε σε μέρη απόκρυφα: «τη μια μας παίζουν ροκ την άλλη τσιφτετέλι / παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη/ μας ξεγελάνε με σεκλέτι και μεράκι/ πνεύμα αθάνατο σε τρώει το σαράκι». Και ο τίτλος αυτού, «Ελλάδα χώρα του φωτός».
Όσο για την περσινή χρονιά, ο Γιώργος Αλκαίος βγήκε απ’ τη λήθη της ελληνικής δισκογραφίας και προσπάθησε να ξεφαντώσει με ένα ξεψυχισμένο «Opa!» σε καιρό οικονομικής κρίσης: «Δάκρυα καυτά/ ψέματα πολλά / πλήρωσα όσα χρωστούσα και τα δανεικά».
Σε μια χώρα που φλέγεται από φτώχεια και κυρίως, από μιζέρια, ο μικρόκοσμος της Γιουροβίζιον λειτουργεί και πάλι ως μεγεθυντικός φακός. Τι θα καταλάβει η υπόλοιπη Ευρώπη από το εθνικό μας ξέσπασμα και τις χορογραφημένες γυροβολιές; Όχι και πολλά πράγματα μάλλον. Τουλάχιστον, ας καταλάβουμε κάτι εμείς, μιας και όσο κι αν το ξεχνάμε, μιλάμε ακόμη την ίδια γλώσσα.