Επαγγελματίας ή αισθηματίας, «παλτό» ή «τανκ», «διπρόσωπος» ή «το καλύτερο παιδί», ο Μιχάλης Κωνσταντίνου έγραψε αυτό το καλοκαίρι το πιο σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας του στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι το δικό του δέσιμο με τους οπαδούς και την ομάδα στην οποία αγωνιζόταν, το δικό του βεληνεκές στο Τριφύλλι και η ένταση των «μετασεισμικών δονήσεων» που προκλήθηκαν στους φίλους του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού μόνο με την περίπτωση της μεταγραφής του περίφημου Γιώργου Δεληκάρη το καλοκαίρι του 1978 μπορούν να συγκριθούν…
Μοιάζει απίστευτη και όμως είναι αληθινή η ιστορία για έναν «βάζελο» από τα γεννοφάσκια του: μάθημα πλέον, και για τους πιο δύσπιστους, ότι στη σημερινή εποχή εξαιρέσεις αποτελούν οι απόλυτα ενωμένοι με τις αγαπημένες ομάδες τους ποδοσφαιριστές και ότι ακόμη περισσότερο σπανίζουν οι «σημαίες». Ο Κωνσταντίνου ήταν το καλοκαίρι του 2001 το σύμβολο της πρώτης ύστερα από πολλά χρόνια νίκης του Παναθηναϊκού έναντι του Ολυμπιακού στο μεταγραφικό πεδίο.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, όσοι οπαδοί του Τριφυλλιού φώναζαν τότε «Μιχαλάκη, είσαι τρέλα με την πράσινη φανέλα» στην κατάμεστη Λεωφόρο στρέφονται εναντίον του «προδότη». Οι Ερυθρόλευκοι πανηγυρίζουν. Οπως παλαιότερα οι Πράσινοι: με Κυράστα, Γαλάκο, Σαργκάνη, Βαμβακούλα, Αποστολάκη. Το αλατοπίπερο του ελληνικού ποδοσφαίρου: η… αιώνια αντιπαράθεση των «αιώνιων αντιπάλων» σε όλα τα επίπεδα. Τον χειμώνα στο γήπεδο, το καλοκαίρι στις μεταγραφές. Τώρα ας ξετυλίξουμε το κουβάρι αυτής της μεταγραφής. Στις 27 Αυγούστου η συνέχεια επί του… ΟΑΚΑ!
Στην αρχή της μεταγραφικής περιόδου ούτε που περνούσε από το μυαλό του ότι υπήρχε η πιθανότητα να φορέσει την ερυθρόλευκη φανέλα. Αυτό που είχε πει στον ίδιο τον Γιάννη Βαρδινογιάννη το έλεγε και σε στενούς φίλους και σε συμπαίκτες του: «Δεν πάω στον Ολυμπιακό». Και όλοι τον πίστευαν. Οχι μόνο διότι στόχος του ήταν να αγωνιστεί σε μια αξιόλογη ομάδα που θα μετείχε σε ανταγωνιστικό πρωτάθλημα του εξωτερικού αλλά επειδή… συνήθως αναφερόταν στον Ολυμπιακό χρησιμοποιώντας οπαδικές εκφράσεις, πολλάκις της «Θύρας 13» ή του πλέον φανατικού οπαδού του Τριφυλλιού.
Ποτέ μη λες ποτέ… Οι πιο «υποψιασμένοι» ή οι πιο επιφυλακτικοί έφερναν στη μνήμη τους την υπογραφή του συμβολαίου του Κωνσταντίνου με την AEK τον Δεκέμβριο του 1999. Και τότε τον Παναθηναϊκό υποστήριζε ο Κωνσταντίνου. Και τότε η αφίσα του Σαραβάκου στο παιδικό δωμάτιό του μια χιλιοακουσμένη ιστορία ήταν… Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα είχε σχεδιάσει, όπως τα φανταζόταν. Και ο Ολυμπιακός «χτύπησε» την κατάλληλη στιγμή, με εξαίσιο timing! Τη στιγμή που μεταξύ Παναθηναϊκού και Κωνσταντίνου είχε δημιουργηθεί ένα ανεξήγητο χάσμα. H μία πλευρά δεν πλησίαζε την άλλη, παρ’ ότι και οι δύο θα ήθελαν.
* O περίγυρος και η «ένεση» ηθικού
Επίσης η μία πλευρά επηρεαζόταν αρνητικά για την άλλη από τον περίγυρό της. Και ο Τζίγγερ και ο Κύπριος. Τη στιγμή που ο Κωνσταντίνου ήταν εκνευρισμένος επειδή από τους Πράσινους ουδεμία κίνηση είχε γίνει και ουκ ολίγοι του «περιβάλλοντός» του θεωρούσαν εκπορευόμενα από τον Παναθηναϊκό τα δημοσιεύματα που αφορούσαν την προσωπική ζωή του (τελείως αναληθές!), ο Ολυμπιακός και προσωπικά ο Σωκράτης Κόκκαλης τον έκαναν να αισθανθεί και πάλι σημαντικός. Και με την οικονομική προσφορά και με τη συμφωνία για τρία χρόνια αλλά και με τα λόγια. Οι όποιες αναστολές του κάμφθηκαν χάρη στον μάνατζέρ του Πασχάλη Παπαδόπουλο και την πλήρη αδιαφορία του Παναθηναϊκού, ο οποίος ακόμη και μετά το «ναυάγιο» της μεταγραφής του Τζον Αλοΐζι δεν χτύπησε την πόρτα του Κυπρίου.
Ο κ. I. Βαρδινογιάννης αισθάνθηκε προδομένος από την τελική απόφαση του Κωνσταντίνου. Οχι μόνο διότι ο Κύπριος είχε ένα ηγεμονικό συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό ούτε γιατί στηρίχθηκε όσο κανείς άλλος παίκτης του Τριφυλλιού από τους διοικούντες και τις φίλα προσκείμενες στην ομάδα αθλητικές εφημερίδες όταν πολλοί τον αποκαλούσαν «παλτό» και είχε χάσει τη θέση του στην ενδεκάδα από τον υγιέστατο τότε Εμμάνουελ Ολιζαντέμπε. Αλλά επειδή (πίστευε ότι) μαζί του είχε ιδιαίτερη σχέση, προσωπική, φιλική. Σχέση η οποία ξεπερνούσε τα όρια εργοδότη – υπαλλήλου.
Από πέρυσι, άλλωστε, όταν με τη θέληση του κύπριου φορ είχε μειωθεί η ετήσια αμοιβή του στο πλαίσιο των περικοπών, ο Τζίγγερ μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για τον 27χρονο επιθετικό, στον οποίο, ωστόσο, δεν έδειξε ότι τον ήθελε στην ομάδα. Ακόμη και αν στην πραγματικότητα τον ήθελε! Μερικές φορές, μερικοί ποδοσφαιριστές θέλουν και το «κόρτε» τους…
* Εκών άκων ο Μαλεζάνι
Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο στην υπόθεση. Οταν έγινε η συνάντησή του με τον Τζίγγερ με αντικείμενο την παραμονή ή τη φυγή των παικτών των οποίων τα συμβόλαια έληγαν, ο Ιταλός δεν είχε πολλά περιθώρια επιλογής. Οπως για τον Αγγελο Μπασινά, έτσι και για τον Κωνσταντίνου ο Γιάννης Βαρδινογιάννης τού είπε ότι φεύγουν. Υπ’ αυτή την έννοια, όντως ο Ιταλός έκρινε ότι ο κύπριος φορ «δεν ήταν απολύτως απαραίτητος» και έδωσε το σύνθημα για την εύρεση του αντικαταστάτη του. Ο Τζίγγερ με τον Μαλεζάνι σχεδίασαν το μεταγραφικό πλάνο της ομάδας βασιζόμενοι στο δεδομένο της μετακόμισης του Κωνσταντίνου στο εξωτερικό. Με αυτή την εντύπωση είχε μείνει ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ μετά τη συζήτηση που είχε με τον κύπριο φορ. Από τον Νοέμβριο!
Το… παράπονο του Τζίγγερ είναι αληθινό: η πλευρά του παίκτη δεν τον ενημέρωσε για το ότι δεν είχε από το εξωτερικό κατάλληλη πρόταση και ότι σκέπτεται το ενδεχόμενο παραμονής του στην Ελλάδα. Αν γινόταν κάτι τέτοιο, ίσως ακόμη ο… Μιχαλάκης να ήταν «τρέλα με την πράσινη φανέλα». Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, και το αφεντικό της ΠΑΕ δεν έδειξε να… πολυασχολείται με την περίπτωση του Κωνσταντίνου. Και όταν επί τόσα χρόνια ένας παίκτης έχει συνηθίσει να είναι «αγαπημένο» παιδί του αφεντικού, θέλει να του το δείχνει μέχρι τέλους. Και αυτό δεν συνέβη! Ολοι – και ειδικά οι ποδοσφαιριστές – κρύβουν ένα παιδί μέσα τους. Ειδικά όταν υπάρχουν πολλοί που τους προσφέρουν ακριβά «παιχνίδια»…
* Το παζάρι με τον Θρύλο
Οταν πλέον ο Παναθηναϊκός πληροφορήθηκε για τον δίαυλο Πασχάλη Παπαδόπουλου – Ολυμπιακού, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει την οποιαδήποτε κίνηση. «Σας πήραμε – σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο. Μας πήρατε – μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο!». ‘H αλλιώς… «όποιον θέλουμε τον κρατάμε», όπως διατυμπάνισε ο Τζίγγερ, την ίδια ώρα που από την άλλη πλευρα το «παλτό» έχει μετατραπεί ήδη σε «τανκ» και «οδοστρωτήρα». «Αιώνιες» κωλοτούμπες από τους «αιωνίους»…
Το καλοκαίρι του 2001, όταν ο Βαγγέλης Μυτιληναίος είχε αποφασίσει να (μοσχο)πουλήσει τον Μιχάλη Κωνσταντίνου, ο Παναθηναϊκός και προσωπικά ο τότε πρόεδρος της ΠΑΕ Αγγελος Φιλιππίδης έπρεπε να υπερκεράσει ένα μεγάλο εμπόδιο: τη στενή φιλική σχέση του τότε αφεντικού του Ηρακλή με τον πρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός Σωκράτη Κόκκαλη. Ο Φιλιππίδης τα κατάφερε τελικά και όχι μόνο λόγω των 2,5 δισ. δρχ. που είχε δώσει στον Ηρακλή αλλά και λόγω της συμμαχίας του με τον μάνατζερ του Κωνσταντίνου, τον Πασχάλη Παπαδόπουλο, τον οποίο ειδικά τότε αλλά σε μεγάλο βαθμό και τώρα ο κύπριος φορ εμπιστεύεται με κλειστά μάτια.
Ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν περισσότερο τον Κωνσταντίνου και τον πήρε. Ο Κυράστας είχε αποφασίσει ότι ο Κριστόφ Βαζέχα δεν ήταν πια χρήσιμος. Δεν εμπιστευόταν απόλυτα, γιατί δεν γνώριζε καλά, τον Εμμάνουελ Ολιζαντέμπε που είχε πάει στην Παιανία έξι μήνες πριν και δεν θεωρούσε τον Νίκο Λυμπερόπουλο καθαρόαιμο σέντερ φορ. Ο Ολυμπιακός είχε Τζιοβάνι, Αλεξανδρή, Οφορίκουε, Αλβες και τους ανέκαθεν παραγωγικούς Γιαννακόπουλο και Τζόρτζεβιτς. Τελικά ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον Μιχάλη Κωνσταντίνου και ο Ολυμπιακός τον Ζίζι Ρόμπερτς, ο οποίος την προηγούμενη σεζόν με τα χρώματα του Πανιωνίου είχε «κλείσει το σπίτι» του Τριφυλλιού με γκολ-τρίποντο στο 93′.
* «Κουμπάρος» ο Λούβαρης
Ο άνθρωπος που άνοιξε εκ νέου εφέτος την υπόθεση Κωνσταντίνου για τον Ολυμπιακό ήταν ο α’ αντιπρόεδρος της ΠΑΕ Γιώργος Λούβαρης, ο οποίος από τον Μάρτιο(!) με τον δικό του τρόπο «έψηνε» τον Σωκράτη Κόκκαλη γι’ αυτή τη μεταγραφή. Περίπου έναν μήνα πριν από την επίσημη ανακοίνωση της απόκτησης του κύπριου φορ επικοινώνησε με τον Πασχάλη Παπαδόπουλο. Το θέμα έμεινε ανοιχτό καθώς ο μάνατζερ του Κωνσταντίνου έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων (1,2 εκατ. ευρώ ετησίως για κλειστό τριετές συμβόλαιο) και τόνισε στον Λούβαρη ότι προτεραιότητα του Κωνσταντίνου ήταν να αγωνιστεί σε αξιόλογη ομάδα του εξωτερικού. Ο αντιπρόεδρος της ερυθρόλευκης ΠΑΕ μετέφερε το ποσό στον Σωκράτη Κόκκαλη, ο οποίος… έκλεισε το ακουστικό. E, όχι και διπλάσια χρήματα από τον Αντώνη Νικοπολίδη, που είναι πλέον ο αγαπημένος του προέδρου…
Δέκα ημέρες πριν από την ανακοίνωση της μεταγραφής, όμως, έγινε νέα επαφή σε καινούργια βάση. Ομάδα που θα κάλυπτε και τις αγωνιστικές και τις οικονομικές απαιτήσεις του Κύπριου δεν είχε βρεθεί στο εξωτερικό. Τα χρήματα που ζητούσε ήταν 900.000 ετησίως, ενώ ο Ολυμπιακός ήθελε συνεργασία για 2+1 χρόνια. H χρυσή τομή βρέθηκε σε συνάντηση των Κόκκαλη και Παπαδόπουλου: 700.000 ευρώ για τριετές «κλειστό» συμβόλαιο. Ακολούθησε και συνάντηση του ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού με τον παίκτη, ο οποίος κατάλαβε «πόσο πολύ τον ήθελε».
Ο νορβηγός προπονητής των Ερυθρολεύκων Τροντ Σόλιντ ενημερώθηκε δύο ημέρες προτού δημοσιοποιηθεί η οριστική συμφωνία στον Τύπο. Δεν είχε αντίρρηση, «αρκεί να πάρουμε και δεύτερο σέντερ φορ». Ο Κόκκαλης έδωσε το Ο.K. Δεύτερο επιθετικό δεν έχει αποκτήσει ακόμη ο Ολυμπιακός, αλλά ο Σόλιντ έχει διαμορφώσει πολύ πιο θετική γνώμη για τον Κύπριο συνεργαζόμενος μαζί του καθημερινά. Τον Μπενζά, βέβαια, που τον ήθελε πολύ, μάλλον δεν θα τον έχει…
