Κάποτε, τότε που είχες το «Κον Τίκι», τιμούσες όχι απλώς τον μήνα που τρέφει τους έντεκα αλλά τους δυο – τρεις μήνες που τρέφουν τους εννιά – δέκα. Τώρα τέσσερις εβδομάδες ακριβώς έλειψες και έτρεξες να κλειστείς στη μούχλα σου. Ούτε ο τελευταίος μισθωτός να ήσουν! Αν είναι να μην επωφελείσαι από τους τρεις μήνες άδειας των εκπαιδευτικών, τότε γιατί πήγες και έμπλεξες με το Πανεπιστήμιο; Για τις φοιτήτριες;
ΔΕΣ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ να ζηλέψεις! Η Θυγατέρα ιππαστί, πάνω μου καβαλικευτά, καλικούτσα, ίσον δηλαδή «όταν οι παίδες επί των ώμων περιβάδην καθέζωνται», χαιρετά το Ιόνιο.
Ξέρεις πώς ανεβαίνει; Στέκεται πίσω μου, βουτάω εγώ και κάθομαι στην άμμο με το κεφάλι μες στο νερό, σκαρφαλώνει αυτή στους ώμους και μου πιάνει τα χέρια, ώσπου να νιώσει ασφαλής σφίγγοντας τα πόδια της γύρω από τον λαιμό μου.
Να σταθεί όρθια δεν θέλει ακόμη ούτε να κάνει από τους ώμους βουτιά φοβάται. Προτού τελειώσει ο Αύγουστος όμως θα τα έχει μάθει και αυτά και μάλιστα χωρίς «μπρατσάκια». Και χωρίς αυτά τα ενοχλητικά βατραχοπέδιλα: μόνο σανίδα για να πιάνεται θα της έχω.
Οπως μπορείς να διαπιστώσεις κι εσύ, η Θυγατέρα είναι ένας σβώλος ζύμης κουραμπιέ ή μάλλον μελομακάρονου. Είναι το γλυκύτερο θηλυκό που γνώρισα στην 38ετή καριέρα μου επί του πλανήτη.
ΕΥΡΩ, δραχμές και σαχλαμάρες! Γνωρίζεις ότι εμείς εδώ στο Κάστρο Τορνέζε πριν από 600 τόσα χρόνια κόβαμε μονέδα, τα τορνέζια, ξακουστά σε όλη τη Μεσόγειο για τη γνησιότητα των μετάλλων τους και την ποιότητά τους;
Αν προσέξεις τη φωτογραφία που σου στέλνω, εκεί στον δεύτερο εσωτερικό πύργο αριστερά ήταν το νομισματοκοπείο.
Φύγαν οι Φράγκοι που το έχτισαν, οι Ναπολιτάνοι που το κληρονόμησαν, οι Βυζαντινοί που το χάρηκαν, οι Ενετοί που το χρησιμοποίησαν, οι Τούρκοι που το θαύμασαν έμενε εκεί στη θέση του το Κάστρο της Ιζαμπώς να διαφεντεύει το Χλεμούτσι, να προστατεύει τη Γλαρέντζα, το ακρωτήρι του Χελωνάτα και όλον τον Μοριά τον γνήσιο Μοριά, την επαρχία που έδωσε το όνομα σε όλη την Πελοπόννησο εν συνεχεία.
Αν προσέξεις λίγο παραπάνω στις βόρειες υπώρειες του Κάστρου θα ξεχωρίσεις την περιοχή Χαμολιό όπου και μέρος των αμπελώνων του Βοκκακίτη!
Τυχαία η γειτνίαση; Οχι διότι ο Φλωρεντινός Νικόλαος Ατζαγιόλι, αυτός που οι απόγονοί του έγιναν Δούκες της Αθήνας, σε ποιον νομίζεις χάρισε τα φέουδα που απέκτησε στην περιοχή το 1335; Μα στον φίλο και συμπατριώτη του προ-προ-προ-πάππου μου Βοκκάκιο, σαν ανταμοιβή για τη Θησηίδα, το έργο που του χάρισε!
Κατάλαβες πώς βρεθήκαμε οι Βοκκακαίοι από τη Φλωρεντία στον Μοριά; Και καταλαβαίνεις σε ποιον στην πραγματικότητα ανήκει το Καστέλ Τορνέζε;
***Και κατάλαβες γιατί στην περιοχή λέμε «καλικούτσα» το «ιππαστί»; Είναι το γαλλικό califourchon που μας έμεινε από την εποχή της Φραγκοκρατίας. Αλλά και το califourchon προέρχεται από λέξη βρετόνικη, δηλαδή κελτική, που σημαίνει τα αντρικά αχαμνά τόσο μακρινή ιστορία.
ΚΡΙΝΑΚΙΑ της άμμου δεν υπάρχουν σε μέρη πολλά στην παραλία του Καστέλλου όμως προσφέρονται γενναιόδωρα στους παραθεριστές. Οι οποίοι, ομολογουμένως, δεν τα πολυσέβονται. Γι’ αυτό και τα φωτογράφισα, για να τα θυμόμαστε στην περίπτωση που εκλείψουν.
Εγώ ποτέ δεν τα κόβω. Αν όμως έρθεις, σου το υπόσχομαι στεφάνι θα φτιάξω να σε στολίσω, να σε γυρίσω σε όλη την παραλία να σε επιδείξω!
*** Βέβαια, η κατάσταση εδώ είναι λίγο περίπλοκη: στο καθαυτό Βοκκακαίικο εκτός από την Κλειώ, εμένα, τη Θυγατέρα, η Γιαγιά Σία φιλοξενεί τον Πάνο, την Τέση, τη Φανή, τον Νίκο, τη Λουίζα, τη Νίκη Μεγάλη, τη Νίκη Μικρή, τον Ντίνο τον Μεσαίο, την Ντίνα, τον Νώντα. Η Γιάννα και ο Ηλίας είναι στην Ιμβρο και στο σπίτι της έχουν εγκατασταθεί ο Δημήτρης, η Αννα, ο Οδυσσέας, ο Ντίνος ο Μικρός, ο Σπύρος. Ο θείος Σάββας απουσιάζει σε άγνωστο μέρος και στο σπίτι του εγκαταστάθηκε η Ελένη. Η Χλόη, ο Γιώργος, η Ιριδα, η Διονυσία η Μικρή, ο Ντίνος ο Μεγάλος, ο Αγγελος απουσιάζουν στην Αγγλία αλλά κανείς δεν έχει ακόμη εγκατασταθεί σπίτι τους. Η Διονυσία η Μεγάλη είναι στην Αθήνα, η Φλώρα, η Ευρυδίκη, ο Γιώργος, η Κατερίνα άγνωστο πού βρίσκονται. Από το Βοκκακαίικο περνούν επίσης ο θείος Θανάσης και η Κική, ο Αγγελος και ο Αντρέας και θεωρείται σχεδόν βέβαιη και η άφιξη της Εφης, του Τέλη, της Μαργαρίτας, του Θόδωρου, του Αντώνη και ίσως να έρθει και η θεία Γιούλα. Στην παραλία συναντάμε κάπου κάπου τη θεία Χρυσή, την Ντίνα, την Ελένη, τη Γιώτα, τη…, τον…
*** Πρέπει επειγόντως να ξεκινήσω τις διαδικασίες διεκδίκησης του κάστρου των Βιλλαρδουίνων· δεν χωράμε πια στο Νεροχώρι.
ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ μόνο για να αντιμετωπίσω τη μοναξιά που νιώθω μέσα στο πλήθος των Βοκκακαίων. Σε περιμένω για να ετοιμάσουμε μαζί νυχτερινή επιχείρηση ανατίναξης του φρικτού σωλήνα υπερχείλισης βόθρου τον βλέπεις στη φωτογραφία που στοχεύει τους λουόμενους;
Πρέπει να θυμηθούμε τα παλιά και να οργανώσουμε αυτό το τρομοκρατικό σαμποτάζ, διότι παρά τις διαμαρτυρίες και τα παράπονα τίποτε δεν έχει κάνει η Κοινότητα Κάστρου. Τ’ αφήνει εκεί, σαν τσουτσούνα έτοιμη να ουρήσει αιφνιδίως σε όποιον περάσει. Καστελλάνικη τουριστική ανάπτυξη.
*** Μπορεί βέβαια να προλάβει η Αστυνομία, το Λιμενικό, ο Εισαγγελέας, κάποιος τέλος πάντων αρμόδιος κάτι να κάνει προτού επέμβουμε εμείς αν και αμφιβάλλω.
Αμφιβάλλω διότι στην τελευταία φωτογραφία βλέπεις την πειρατική Σάντα Μαρία έτσι ονόμασε υπερήφανος το αυθαίρετο κατασκεύασμά του που όρθωσε πάνω στην άμμο της παραλίας του Κάστρου κάποιος «Αγνωστος».
Στον στύλο αριστερά έχει υψώσει πειρατική σημαία μόνο αυτή φαίνεται από μακριά, το σπίτι είναι καλά κρυμμένο πίσω από τις θίνες και ας απέχει δέκα όλα κι όλα μέτρα από τη θάλασσα. Οπως βλέπεις, έκοψε δέντρα, αρμυρίκια και κέδρα, για να φέρει το έδαφος στα μέτρα του, έκανε το γειτονικό ρέμα σκουπιδότοπο και ύψωσε ολόκληρο σπίτι σε ένα χρόνο μέσα πέρυσι δεν υπήρχε.
Ολόκληρο σπίτι λοιπόν στην ωραιότερη ακτή της Ηλείας την ώρα όπου ο νομάρχης προσπαθεί υποτίθεται να γκρεμίσει τα άλλα, για να ξαναγίνουν οι παραλίες ανθρώπινες. Ολόκληρο σπίτι και οι αρχές του Κάστρου είδηση δεν πήραν ή δεν θέλησαν να πάρουν. Φρόντισαν απλώς να χτίσουν αναψυκτήριο και να το εφοδιάσουν με σωλήνα υπερχείλισης του βόθρου…
Κατάλαβες γιατί πρέπει να έρθεις; Πρέπει να αναλάβουμε δράση. Για τη Θυγατέρα, ρε γαμώ το!
Σχετικά με το σχόλιο του «Βοκκάκιου» στο φύλλο τής 10.8.97 σημειώνουμε τα εξής:
α) Οι Κουρδικές οικογένειες έρχονται στην Πάτρα για να διεκπεραιωθούν λάθρα στην Ιταλία και από εκεί στην υπόλοιπη Ευρώπη.
β) Ο χειρισμός ζητημάτων που αφορούν πολιτικούς ή οικονομικούς πρόσφυγες αφορά το κράτος, γιατί άπτεται θεμάτων (σχέσεις με άλλες χώρες, διεθνείς συμβάσεις κλπ.) που ανήκουν στην αποκλειστική του αρμοδιότητα.
γ) Ο Δήμος Πατρέων σε συνεργασία με τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αχαΐας και την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος κατέβαλε πολλές και σύντονες ενέργειες και για να αναληφθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και δεσμεύσεις από τα αρμόδια υπουργεία και για να αντιμετωπιστούν τρέχουσες ανάγκες των εγκαταστημένων στα βαγόνια του ΟΣΕ Κουρδικών οικογενειών, καθώς και για να υπάρξει μια στοιχειώδης οργανωμένη προσωρινή εγκατάσταση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μεταξύ των πολλών και δυσεπίλυτων πλευρών που συγκροτούν το σύνθετο αυτό πρόβλημα, που η απλή αναφορά τους και μόνο θα μας πήγαινε μακριά, είναι η άρνηση των προσφύγων να μετεγκατασταθούν από το συγκεκριμένο σημείο.
Επιθυμούν για ευνόητους λόγους να κατοπτεύουν την κίνηση νταλικών και πλοίων… Γραφείο Τύπου Δήμου Πατρέων
Βοκ.: Ο χειρισμός θεμάτων που αφορούν πολιτικούς ή οικονομικούς πρόσφυγες είναι πρωτίστως θέμα ανθρωπιάς και αυτό δεν είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του κράτους. Οσο για την άρνηση των Κούρδων, αν υπήρξε, να μετεγκατασταθούν σε πιο ανθρώπινο περιβάλλον, δεν είναι δικαίωμά τους. Αυτή η άθλια κατάσταση όμως που υπάρχει σήμερα δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί. *
Σε διαβάζουμε, σε διαβάζουμε μην τα παρατάς! Ακόμη κι αν δεν είναι σπουδαία όσα γράφεις, όπως λες, έχουν άλλη χάρη όταν διαβάζονται στο Ιόνιο αντί στην Εσπερία. Αιγαιοπελαγίτισσα γέννημα θρέμμα εγώ, ήμουν καχύποπτη απέναντι στις χάρες των αντίπερα θαλασσών. Παραδέχομαι όμως ότι και το «άλλο» πέλαγος έχει τη γοητεία του, παρ’ ότι τη γνωρίζω χωρίς το θρυλικό Κον Τίκι. Είμαστε, πάντως, κοντά. Λες να θαλασσοχτυπηθούμε; Επαναπατρισθείσα
αρχαιολόγος Ιόνιο *
Εμείς δημιουργήσαμε τον Αττίλα, εμείς τον Γκλιγκόροφ, εμείς και τον Νεμπιόλο και τους κάθε Νεμπιόληδες. Και αντί να αιτιώμεθα εαυτούς για την ελαφρότητα του είναι μας, τα βάζουμε με τους… κυρίους που βουτάνε την ευκαιρία να κάνουν τη δουλειά τους. Αβαδαίος Κατάκαμπα
