Μπορεί ο Τάσσος Παπαδόπουλος να απόλαυσε προσωπικά μια δεύτερη νεότητα χειριζόμενος το Κυπριακό με τον ανενδοτισμό που τον διέκρινε και πριν από 50 χρόνια, αλλά δηλώνοντας δημαγωγικά πως «παρέλαβα κράτος και δεν θα παραδώσω κοινότητα» κατάφερε να παραδώσει στον Δημήτρη Χριστόφια το Κυπριακό όχι ως πρόβλημα «εισβολής και κατοχής» που ήταν αλλά ως πρόβλημα «απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων», ήτοι ως πρόβλημα απαρτχάιντ που δημιουργεί η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση για τους (ευρωπαίους πολίτες) κατοίκους της Βόρειας Κύπρου. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί και η Κύπρος θα διχοτομηθεί οριστικά, στα σημερινά σύνορα προφανώς, αν οι Χριστόφιας- Ταλάτ, που αρχίζουν σήμερα τις απευθείας συνομιλίες τους, δεν καταφέρουν να βρουν λύση. Αντίθετα με το δίδυμο Παπαδόπουλος- Ντενκτάς, οι δύο πρόεδροι αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που ήσαν κατά της εθνοτικής σύγκρουσης και υπέρ της συνεννόησης των δύο κοινοτήτων, άρα οι πιθανότητες συνεννόησης είναι περισσότερες από κάθε άλλη φορά- αλλά η ευθύνη για την τελική κατάληξη βαραίνει κυρίως τον Δημήτρη Χριστόφια. Διότι ο κ. Ταλάτ συγκρούστηκε ευθέως με τον Ραούφ Ντενκτάς, ενώ ο κ. Χριστόφιας συνέπλευσε με τον Τάσσο Παπαδόπουλο και επομένως έχει μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση. Αφότου όμως εξελέγη πρόεδρος έχουμε πλήθος θετικά σημάδια που επιτρέπουν να ελπίζουμε πως η περίοδος της σύμπλευσης του ΑΚΕΛ με τους εθνικιστές έχει τελειώσει. Ας ελπίσουμε ότι αυτά τα σημάδια δεν είναι παραπλανητικά και ότι η 3η Σεπτεμβρίου, που είναι σημαντική επέτειος με θετικές συνδηλώσεις για μας, θα γίνει και για τους Κυπρίους ιστορική ημερομηνία.