11 ερωτήσεις στην Μελίνα Κανά

Ερμηνεύσατε το πρώτο τραγούδι στη ζωή σας από χαρά ή από λύπη; «Μου ζητάτε να θυμηθώ κάτι μακρινό. Το πρώτο που ψέλλισα, δεν μιλούσα καν σωστά, ήταν το τραγούδι «Στου προφήτη Ηλία τα σοκάκια». Ημουν στο κέντρο της παρέας και το τραγουδούσα. Αισθανόμουν οικεία από μωρό παιδί με τη μουσική, σαν κάτι να μου έλεγε ότι αυτός θα ήταν αργότερα ο κόσμος μου…».

Και πώς έγινε ο κόσμος σας; «Οι επιλογές μου ήταν άλλες, το πανεπιστήμιο. Στα φοιτητικά μου χρόνια, μου πρότειναν να δουλέψω σε μια μπουάτ της Θεσσαλονίκης που λεγόταν Πλατώ. Εκεί ήρθε ο Νίκος Παπάζογλου ως πελάτης και με άκουσε. Μάλιστα, στο πρόγραμμα έλεγα κάποια δικά του τραγούδια. Μου πρότεινε να τον ακολουθήσω στην καλοκαιρινή του περιοδεία. Ετσι έγινε το πέρασμα στο πιο επαγγελματικό επίπεδο».

Η μουσική σάς έδωσε χαρές; «Μου έδωσε χαρά και δικαίωση. Τα τραγούδια που είπα αγαπήθηκαν. Και ακόμη μού δίνει χαρές».

Τα τελευταία χρόνια σάς συναντάμε με μια νέα μπάντα, τον «Γόη του Θησείου»… «Τους συνάντησα πριν από δύο χρόνια. Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η άποψή τους. Είναι νέα παιδιά. Σχεδόν μεγάλωσαν με τα τραγούδια μου και τη μουσική αυτή. Με συγκίνησε το ενδιαφέρον τους να με προσεγγίσουν, να μου προτείνουν τη δική τους οπτική πάνω στον ήχο».

Στις 8 Ιουνίου συμμετέχετε, μεταξύ άλλων καλλιτεχνών, στη συναυλία του Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη. Πιστεύετε ότι η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα; «Τη μουσική του τη γνώριζα από τα νεανικά μου χρόνια. Δεν έχουμε γνωριστεί προσωπικά. Θα γνωριστούμε τώρα στις πρόβες. Η μουσική σίγουρα είναι παγκόσμια γλώσσα. Η κατανόηση των στίχων δεν φαίνεται να αποτελεί πρόβλημα. Φυσικά, όμως, είναι ένα επιπλέον στοιχείο που σου γνωρίζει το τραγούδι. Η γενιά μου στην εφηβεία άκουγε ροκ. Τα λόγια δεν τα καταλαβαίναμε πάντα, αλλά υπήρχαν αγαπημένα τραγούδια».

Στο σπίτι τραγουδάτε μόνη σας; «Νεότερη τραγουδούσα πολύ. Κοιμόμουν, φανταστείτε, με το ραδιόφωνο ανοιχτό. Σήμερα, λόγω της συχνής επαφής μου με το τραγούδι, όχι και τόσο».

Τα τελευταία χρόνια κάνατε πολλές live εμφανίσεις, αλλά είστε φειδωλή ως προς τη δισκογραφική σας παρουσία. Δεν βρίσκετε πλέον τραγούδια να σας συγκινούν; «Τα τραγούδια που δισκογραφούνται μένουν στον χρόνο. Και με κάτι που μένει πρέπει να είσαι προσεκτικός. Βέβαια, τώρα με το Internet τίποτα δεν μένει άγραφο. Ακόμη και οι ζωντανές εμφανίσεις. Οποιαδήποτε στιγμή μας είναι στη διάθεση του άλλου».

Σας ενοχλεί αυτό; «Ξέρετε, καμιά φορά ο ήχος δεν αποτυπώνεται καλά, η στιγμή δεν είναι καλή. Σε έναν βαθμό με ενοχλεί. Αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι».

Εκπέμπετε έναν ιδιαίτερο ερωτισμό επάνω στη σκηνή. Ποιο είναι το πιο ακραίο πράγμα που κάνατε για έναν έρωτα; «Να μην τον βιώσω. Οταν είδα ότι το άτομο με το οποίο ήμουν ερωτευμένη μάλλον θα κατέστρεφε αυτό που ένιωθα, προτίμησα να φύγω παρά να μπω σε σχέση. Μέσα στα χρόνια κατάλαβα ότι ήταν σωστή η απόφασή μου. Να κρατήσω όμορφο, ανόθευτο και μοναδικό αυτό που ένιωθα μέσα μου».

Ποια ήταν η πιο βιωματική σας στιγμή πάνω στη σκηνή; «Oταν πέθανε η μητέρα μου έπρεπε να βγω στο πάλκο και να τραγουδήσω. Το έκανα γιατί η θλίψη μου δεν είχε περιορισμό. Και τρεις μήνες αργότερα να ανέβαινα, ο πόνος θα ήταν ο ίδιος. Μια σειρά από νύχτες ήμουν στη σκηνή και νόμιζα ότι δεν βρισκόμουν εκεί, αλλά κάπου μαζί της και της τραγουδούσα. Ηταν λυτρωτικό. Και εκείνη τραγουδούσε πολύ όμορφα και ήθελε να γίνουμε τραγουδίστριες εγώ και η Λιζέτα Καλημέρη, η αδελφή μου. Ηταν ένα όνειρο δικό της που δεν πραγματοποίησε».

Περάσατε μια δύσκολη περιπέτεια με την υγεία σας από την οποία βγήκατε νικήτρια. Υπήρξαν στιγμές που λυγίσατε; «Υπήρξαν στιγμές απελπισίας. Πού βρήκα τη δύναμη; Προσευχόμουν. Οταν σε επίπεδο ανθρώπινο όλα φαίνονται αδιέξοδα, πού αλλού να στραφείς; Στον ουρανό».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 5 Ιουνίου 2016