Γιάννης Κότσιρας: «Δεν είμαστε πολιτισμένος λαός»

Ο Γιάννης Κότσιρας θεωρεί πως «δεν τα λέω καλά». Πιστεύει πως εφόσον είναι τραγουδιστής και αυτό που ξέρει να κάνει είναι να τραγουδά, αυτό πρέπει να κάνει –τα υπόλοιπα είναι περιττά. Λίγο αργότερα, όμως, φιλοσοφεί πως «Οι σφαλιάρες στη ζωή κάνουν καλό. Σε βοηθούν πάρα πολύ, κυρίως στην αιμάτωση του εγκεφάλου…» και αποδεικνύει πως, αν θέλει, μια χαρά μπορεί να τα λέει.

Είσαι αριστερός; «Δεξιός δεν είμαι σίγουρα. Και ούτε αριστερός με τη σύγχρονη έννοια. Είμαι παλιός ρομαντικός αριστερός. Πιστεύω σε έναν κόσμο ισότητας, καλύτερο, αλλά δεν έχω μάθει να ζω μακριά από τον καπιταλισμό. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζω στον καπιταλισμό. Δεν ξέρω το «άλλο» πώς θα είναι. Ομως ιδεολογικά μού ακούγεται δίκαιο. Για να είμαι όμως απολύτως ειλικρινής, με τον εκσυγχρονισμένο αριστερό δεν αισθάνομαι ότι έχω και πολλές επαφές. Πάντως, δεν είμαι ούτε ΝΔ ούτε ΠαΣοΚ, δεξιός δηλαδή. Και σε προλαβαίνω, το ΠαΣοΚ το θεωρώ δεξιά. Μπορεί να εφαρμόζω την Αριστερά στην καθημερινότητά μου, επειδή εκεί έχει σημασία, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να ταυτιστώ απολύτως κάπου».

Μιλάς και εκ του ασφαλούς όμως. Επιτυχημένος είσαι, δεν σου λείπει κάτι, ζεις μια χαρά, οπότε μπορείς να λες ό,τι θες. «Θα σου το πω ανάποδα. Γιατί τότε να μιλάω; Γιατί να ασχοληθώ με αυτά; Γιατί να ρισκάρω το εκ του ασφαλούς; Οταν εκτίθεσαι, ρισκάρεις. Και εγώ το έκανα τόσο με τη μουσική μου όσο και με αυτά που λέω. Και αν είναι έτσι, τότε γιατί δεν μιλάνε όλοι οι «εκ του ασφαλούς»;».

Ποια είναι η σχέση μεταξύ πολιτικών και καλλιτεχνών; «Κακή, υπάρχει αντιπαλότητα. Ενα τραγούδι μπορεί να μείνει για πάντα, ένας πολιτικός σπάνια το καταφέρνει. Ο πολιτικός φεύγει και εξαφανίζεται. Συνολικά, πάντως, ως λαός, δεν αγαπάμε τον πολιτισμό».

Τι εννοείς; «Οποια εκτίμηση έχει ο πολιτικός για τα Γλυπτά του Παρθενώνα, την αντίστοιχη έχει και ο Νεοέλληνας, ο οποίος αν τα έβρισκε στην αυλή του δεν θα είχε πρόβλημα να ρίξει ένα ωραίο τσιμέντο και να χτίσει μια ωραία παράγκα. Και είμαι σίγουρος ότι τέτοια έχουν γίνει. Δεν είμαστε πολιτισμένος λαός παρ’ όλη την κληρονομιά μας. Και ποτέ η πολιτική δεν προέταξε ως βασικό προϊόν της Ελλάδας τον πολιτισμό, αλλά προέταξε τη φέτα. Δεν υποβαθμίζω τη σημασία της, αλλά αν πιστεύει κάποιος ότι η Ελλάδα μπορεί να ζήσει από τη φέτα και όχι από τον πολιτισμό της, τότε καλή μας όρεξη».

Το νέο άλμπουμ σου λέγεται «Ο,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει». Εσύ τι θυμάσαι; «Αν θυμόμαστε γεγονότα, καταστάσεις, ανθρώπους, αυτά δεν πεθαίνουν ποτέ. Ούτε τα λάθη μας πρέπει να πεθαίνουν. Αν ξεχάσουμε τα λάθη μας, είναι πιθανό να τα ξανακάνουμε. Δεν φημιζόμαστε για τη μνήμη μας. Στην προσωπική μου ζωή με έχει χαρακτηρίσει ο απών –λόγω εργασίας – πατέρας. Ηταν ναυτικός και η μητέρα μου έκανε τεράστιες θυσίες ώστε να μη φανεί η έλλειψή του».

Δεν υπάρχει μια γενική τάση επιστροφής στο παρελθόν; «Υπάρχει. Δεν είναι όμως ότι γυρνάμε πίσω, αλλά ότι προσπαθούμε να δούμε πώς ήταν παλιά η ζωή. Τη βγάζαμε με λιγότερα, περνούσαμε καλύτερα, δεν υπήρχε αυτή η κατήφεια. Δεν είναι πισωγύρισμα. Θεωρώ ότι η φάση του υπερκαταναλωτισμού –ευτυχία ίσον κατανάλωση –ήταν συνολική οπισθοδρόμηση του πολιτισμού μας. Ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχει καλύτερη διασκέδαση από το να μαζευτούν κάποιοι φίλοι και να ακούσουν έναν καινούργιο δίσκο ή να μαζευτεί μια παρέα, να βγάλει μια κιθάρα και από το τίποτα να στηθεί ένα γλέντι. Αυτά είναι εξέλιξη».