«Τα μεγαλύτερα αδέλφια μου παίζανε πιάνο πολύ καλά και ως παιδί καθόμουν και τους άκουγα, όπως και Μπαχ, Μότσαρτ, Μπαρτόκ και διάφορα άλλα κομμάτια κλασικής μουσικής που παίζονταν στο ραδιόφωνο. Εκείνη την εποχή το τανγκό δεν ήταν ακόμη της μόδας. Λίγο μετά μπήκαν οι Beatles στην εικόνα. Τα αγαπούσα όλα καθώς και την – εμπνευσμένη από την πολιτική κατασταση – μουσική που ακουγόταν τότε πολύ. Θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο για τα καλά και είχαμε υψηλά όνειρα για ισότητα και αδελφοσύνη. Εργα του Πιατσόλα υπήρχαν επίσης στη δισκοθήκη μας και κάποιοι από τους δίσκους του μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση».
«Η μετακόμιση από το Μοντεβιδέο στη Νέα Υόρκη στα 20 μου ήταν σημαδιακή εμπειρία. Για καλή μου τύχη, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου καταλαμβανόταν από μαθήματα στο Πανεπιστήμιο και γνωριμίες με ανθρώπους από όλον τον κόσμο. Τραυματική υπήρξε, ωστόσο, η επιστροφή στην πατρίδα μου 9 χρόνια αργότερα, αφού φοβόμουν να γυρίσω κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας. Είχα γίνει άλλος άνθρωπος, κάποιος που δεν ήταν πια απλώς ένα Ουρουγουανός».
«Εχω μάθει ότι υπάρχουν καλοί, κακοί και νορμάλ άνθρωποι παντού. Πιστεύω ότι ο εθνικισμός έχει συνήθως αρνητική χροιά αφού μας εμποδίζει να δούμε τι δεν πάει καλά με τις χώρες μας και τι πάει καλά στις άλλες. Μαθάινουμε ότι «η πατρίδα μας είναι η καλύτερη» και ότι θα πρέπει να την υπερασπιζόμαστε και αυτό συχνά χρησιμοποιείται για να αποπροσανατολίζεται κάποιος λαός από τα πραγματικά του προβλήματα. Ολοι οι παππούδες μου σκοτώθηκαν στο Ολοκαύτωμα επειδή ήταν Εβραίοι και δεν πιστεύω σε κανενός είδους προκατάληψη ανάμεσα στους ανθρώπους. Προσπαθώ να διδαχτώ κάτι από κάθε κουλτούρα. Μιλάω ισπανικά, γαλλικά, ιταλικά, πορτογαλικά και αγγλικά και δουλεύω τα ρωσικά, πολωνικά, τώρα μάλιστα μαθαίνω ελληνικά. Προσπαθώ να είμαι πολίτης του κόσμου».
«Ο Πιατσόλα έγραφε μουσική που απευθύνεται στο συναίσθημα, που σου καίει τα σωθικά. Επίσης, η μουσική του συνδυάζει στοιχεία τανγκό, μπαρόκ, τζαζ, αβανγκάρντ και σε, διόλου αμελητέα ποσότητα, επιρροές από την ανατολικοευρωπαϊκή παραδοσιακή μουσική των Ασκενάζι Εβραίων, τα κλεζμέρ. Είναι ικανός για μεγάλο λυρισμό, αλλά και για βία και συνήθως τα συνδυάζει στο ίδιο κομμάτι. Δεν μπορώ παρά να αγαπώ τη μουσική του».
«Δεν θα διαφωνούσα με τον ισχυρισμό οτι η θαρθουέλα είναι ξεπερασμένο μουσικό είδος, αλλά μας αρέσει και η μουσική του Τζιοβάννι Πιερλουίτζι ντα Παλεστρίνα και του Μπαχ, ο Μότσαρτ και ο Πουτσίνι, καθώς Φραντς Λέχαρ ή ο Γιόχαν Στράους. Η θαρθουέλα διαθέτει πολύ όμορφη μουσική και , σε κάποιες περιπτώσεις, ωραίες και ενίοτε ξεκαρδιστικές ιστορίες. Είναι καιρός να παιχτεί και λίγη θαρθουέλα στην Ελλάδα».
«Οι απληστοι άνθρωποι που διοικούν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα μας έχουν φέρει στην κατάσταση που βιώνουμε σήμερα και οι απλοί εργαζόμενοι πληρώνουν το τίμημα και αυτό είναι άδικο. Από την άλλη, περιμένω ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα από τους ανθρώπους που υποστηρίζουν το «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ», φοβάμαι ότι πρόκειται για ένα άμορφο κίνημα. Ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως επιθυμεί, είναι σαν λευκό χαρτί, κι αυτό θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνο».
«Δεν ξέρω πολλά για την ελληνική μουσική, αλλά θα ήθελα να γνωρίζω περισσότερα! Θαυμάζω τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Yanni, και έχω ζήσει για λίγο στην Αστόρια, στο Κουίνς, όπου ζουν πολλοί Ελληνες και υπάρχουν ωραία ελληνικά εστιατόρια και άκουγα και αγαπούσα τη μουσική σας. Είμαι έτοιμος να πάρω μαθήματα!».
«Η γυναίκα μου μου χάρισε ένα iPod και το χρησιμοποιώ κυρίως για να μαθαίνω γλώσσες με τη βοήθεια προγραμμάτων εκμάθησης. Εχω περασμένα μαθήματα στα ρωσικά, τα πολωνικά και τα ελληνικά κι έχω αποπειραθεί να μάθω και μερικά κορεάτικα και γιαπωνέζικα, χωρίς μεγάλη επιτυχία. Τον περασμένο Φεβρουάριο διεύθυνα τη ‘La Boheme’ στην Αλάσκα και μελέτησα την παρτιτούρα σε αεροπλάνα και ξενοδοχεία με τη βοήθεια του iPod. Αλλά δεν το πολυχρησιμοποιώ για να ακούω μουσική».
