ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Σεπτέμβριος.
Ο Μπόνο μιλούσε ελληνικά και έπαιζε με την κουκούλα του, την ομπρέλα του, τα κορίτσια, την τεχνολογία, το ροκ, την εικόνα, τον καταναλωτισμό, την ειρωνεία.
«Γεια σου Θεσσαλονίκη, γεια σου Ελλάδα». Βράδυ Παρασκευής, δυο βήματα μακριά απ’ τη θάλασσα. Πενήντα χιλιάδες νέοι ήταν εκεί, μπροστά από μια τεράστια σκηνή 700 τ.μ. και ύψους 20 μέτρων, για να τραγουδήσουν μαζί με το μεγαλύτερο σήμερα συγκρότημα ροκ μουσικής, τους U2, επιτυχίες δέκα χρόνων τουλάχιστον.
* «Pop Mart» γράφει ο γιγάντιος φωτεινός πίνακας που άναψε με τα χιλιάδες λαμπάκια (LED) πίσω από τη σκηνή. Θα μπορούσε να έγραφε και «Pop Smart», διότι περί πολύ έξυπνης ιδέας πρόκειται. Ενας τρελός αγώνας εντυπώσεων ξεκινούσε. Το «ο» από τη λέξη «Pop» γυρίζει γύρω από τον εαυτό του και γίνεται μπάλα ποδοσφαίρου, υδρόγειος, καλάθι σουπερμάρκετ, κολόνια, ρολόι. Ο ειρωνικός συμβολισμός που μόλις άρχιζε θα συνεχιζόταν ως το τέλος της συναυλίας, δύο ώρες αργότερα. Η μουσική δυναμώνει, η κιθάρα κάνει τρέλες, τα τραγούδια ξεσηκώνουν το κοινό, οι προβολείς συναντιόνται στον ουρανό, το πράσινο λεμόνι στην άκρη της σκηνής περιμένει την ώρα του για να βγει μπροστά, ο Μπόνο αλλάζει ρούχα, ο Μπόνο ανεβάζει μια όμορφη ξανθιά να χορέψει μαζί του, ο Μπόνο της χαρίζει το καπέλο του. Ολα απολύτως μελετημένα. Η εικόνα είναι το παν. Το θέαμα είναι τέχνη. Οποιος την ξέρει καλύτερα σήμερα να έρθει εδώ να το αποδείξει. Ο Μπόνο έκανε το θέαμα ύψιστο σκοπό για το γκρουπ. Αποποιήθηκε τον όρο ροκ για να γράψει ο ίδιος την ιστορία τής μετά ροκ εποχής. Τα σημερινά τραγούδια του Μπόνο, αυτά που κρατούν το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας των U2, πλησιάζουν από ροκ μονοπάτια σε αυτό που λέμε μουσική περιβάλλοντος.
Μια υπέροχη συναυλία. Στον ήχο της και στην ατμόσφαιρά της. Με ένα κοινό που χάρηκε την κάθε στιγμή της. Ευτυχώς που δεν κόπηκε το ρεύμα. Εκατό κανάλια ήχου, 5 εκατομμύρια Watt, 100 προβολείς σκηνής, 30 προβολείς γηπέδου, καλώδια που κάλυψαν 35 χιλιόμετρα. Ευτυχώς που δεν κόπηκε το ρεύμα. Ο Μπόνο είναι σπουδαίος, αλλά δεν είναι και ο Σαρασάτε που καθήλωνε 100.000 κόσμο στις αρένες της Ισπανίας παίζοντας, χωρίς ρεύμα, με το βιολί του τσιγγάνικους χορούς στις αρχές του αιώνα. Ο Μπόνο είναι ένας μεγάλος σταρ της εποχής που κερδίζει την αγάπη του κοινού του, είτε τραγουδάει το «Please» από τον τελευταίο δίσκο είτε τραγουδάει σε διασκευή το «Sugar, sugar».
«Απορώ γιατί περίμενα τόσον καιρό να έρθω στην Ελλάδα» λέει και όλοι ξέρουμε πως έτσι πρέπει να πει. Το λέει και στα ελληνικά, οπότε μετράει διπλά η προσπάθεια. Δεν αρκεί να έχεις ταλέντο για να είσαι σταρ, κυρίως «οφείλεις» να είσαι έξυπνος. Και αυτή η συναυλία απέδειξε την ευφυΐα του γκρουπ. Καλές εναλλαγές ρεπερτορίου, τραγούδια σε μελετημένη σειρά. Τα καινούργια μπροστά, τα παλιά δίπλα τους, οι διασκευές το «κερασάκι» στην τούρτα· μπορεί και η ελιά στο μαρτίνι, όπως η ελιά στην τεράστια οδοντογλυφίδα στην άκρη της σκηνής. Εκπληξη το τραγούδι «America» από το μιούζικαλ «West side story». Εκπληξη, όμως, και το «Miami» από τον δίσκο «Pop», έτσι όπως συμπληρώθηκε εικαστικά με τα γκράφιτι που δείχνουν τις μπανανιές να λυγίζουν από τον αέρα και τον ήλιο να βγαίνει από τη θάλασσα. Ηταν η στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου μαζί με τη σύζυγό του και τον αδελφό του Αντρίκο μπήκαν στον χώρο της συναυλίας. Πριν από λίγο είχε φθάσει ο Ευάγγελος Βενιζέλο, ο οποίος φεύγοντας μας είπε: «Μου άρεσε πολύ η συναυλία. Είναι πολύ καλύτεροι από όσο φανταζόμουν. Εξαιρετική η υποδομή τους».
Το συγκρότημα έφθασε στις 6 το απόγευμα της Παρασκευής στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης από το Ηράκλειο Κρήτης, όπου κάνει διακοπές στην Ελούντα τις οποίες θα συνεχίσει ως την Τρίτη. Επρόκειτο να φθάσουν στο λιμάνι από τον περιφερειακό δρόμο, αλλά τελικά ήρθαν από το κέντρο. Διέσχισαν την Τσιμισκή που ήταν άδεια οι περισσότεροι θεατές είχαν μπει στον χώρο από τις 4 το απόγευμα που άνοιξαν οι πόρτες με δύο λιμουζίνες (δύο μέλη του γκρουπ σε καθεμία), ενώ προπορεύονταν δύο μοτοσικλετιστές από την προσωπική τους ασφάλεια, η οποία αριθμεί 75 άτομα. Στο αεροδρόμιο ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Πολιτιστικής κ. Πάνος Θεοδωρίδης τους χάρισε από ένα παλιό δαχτυλίδι και τους συνόδευσε στον χώρο της συναυλίας. «Είναι πολύ ωραίοι τύποι» έλεγε λίγο προτού αρχίσει η συναυλία στους δημοσιογράφους. «Τυπικοί Ιρλανδοί. Ολα τούς άρεσαν, χαβαλέδες».
Στα παρασκήνια οι U2 πήραν και άλλο δώρο. Η Polygram Ελλάδος τους έδωσε, σε στενό κύκλο, τον «χρυσό» δίσκο για τις πωλήσεις του άλμπουμ «Pop».
Από τη μία το μεσημέρι οι ουρές έξω από τις κλειστές πόρτες είχαν ήδη σχηματιστεί. Μέσα, πίσω από την Αποθήκη Νο 8, μια μικρή πολιτεία δούλευε σε γρήγορους ρυθμούς. Πεντακόσιοι άνθρωποι έτρεχαν να προλάβουν κάτι. Φορούσαν μακό U2 και κρατούσαν καλώδια. Αλλοι πάνω στη σκηνή, άλλοι απέναντι στην κλειστή εξέδρα με τις κονσόλες. Στη μία και μισή ακριβώς, και ενώ ένας υπέροχος ήλιος φώτιζε το λιμάνι, ακούστηκαν οι πρώτοι ήχοι των τραγουδιών τους. Οι τεχνικοί δοκίμαζαν τα ηχεία και οι νεαροί από την ουρά έδειχναν τον ενθουσιασμό τους σφυρίζοντας.Πίσω στα καμαρίνια, οι άνθρωποι της ασφάλειας ήταν στις θέσεις τους, τα όργανα στις θήκες τους, τα μικρόφωνα στα σιδερένια κουτιά τους, ποδήλατα παντού, εκδρομικοί σάκοι στους διαδρόμους. Καμαρίνια, βεστιάριο, χημικές τουαλέτες, γραφεία και ένα τεράστιο εστιατόριο σαν εργοτάξιο.
Ο Μπόνο ήθελε η συναυλία να αρχίσει νωρίς. Και έτσι έγινε. Στις 9.15 ακριβώς και ενώ είχε προηγηθεί το πρόγραμμα του Νίκου Πορτοκάλογλου και του συγκροτήματος Eco Tatoo. Ο Πορτοκάλογλου, κατά γενική ομολογία, τα πήγε πολύ καλά αφού όλοι έδειχναν να ξέρουν τα τραγούδια του και να τραγουδάνε μαζί του.
Οι U2 στην Ελλάδα. Οι U2 στη Θεσσαλονίκη. Γεγονός. Μια συναυλία μεγάλη που κρατήθηκε σε πολιτισμένο κλίμα. Κανένα επεισόδιο πρωτοφανές για ροκ συναυλία. Πενήντα χιλιάδες άνθρωποι τραγούδησαν, σήκωσαν τα χέρια ψηλά, χόρεψαν. Ολοι αυτοί που ταξίδεψαν για να τους δουν θα το θυμούνται. Και η πόλη, όμως. Που ποτέ άλλοτε δεν είχε μαζέψει τόσο κόσμο για ένα γεγονός. ΡΟΚ ΣΚΗΝΗ Η κορυφή
Εχουν συχνά χαρακτηριστεί το «καλύτερο σύγχρονο ροκ συγκρότημα». Παρ’ ότι μετρούν ήδη είκοσι χρόνια ζωής, εξακολουθούν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μουσικής επικαιρότητας. Οι U2, οι οποίοι από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 θεωρούνταν οι διάδοχοι των Rolling Stones, ξεκίνησαν παίζοντας απλές μελωδίες για να εξελίξουν όμως στη συνέχεια τη μουσική τους, οδηγώντας την σε πιο πολύπλοκους και απαιτητικούς δρόμους. Οπως εξέλιξαν και τους στίχους τους δίνοντάς τους συχνά πολιτική διάσταση. Ολα αυτά, σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά φωνητικά χαρίσματα του τραγουδιστή τους, του Bono, ταξίδεψαν τη μουσική τους ανά τον κόσμο με τεράστια επιτυχία. Οι τέσσερις ιρλανδοί μουσικοί περιόδευσαν και περιοδεύουν παίζοντας μέσα σε ασφυκτικά γεμάτα στάδια και αίθουσες. Ο κιθαρίστας David Evans, ο μπασίστας Adam Clayton και ο ντράμερ Larry Mullen Jr., μαζί πάντα με τον δυναμικό Bono, δεν φοβήθηκαν ποτέ τους πειραματισμούς, έκαναν μουσική για ταινίες και πολλές ηχογραφήσεις, καταφέρνοντας να συνδυάσουν την εμπορικότητα με τον ποιοτικό ήχο. Οι εντυπωσιακές υψηλού επαγγελματικού επιπέδου συναυλίες τους (ενισχυμένες πάντα από πρωτοφανές σε όγκο τεχνικό υλικό) έδωσαν ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στην τέχνη τους, κάνοντας τους U2 «διεθνή υπόθεση», δίνοντας στη σύγχρονη μουσική ιρλανδική σκηνή διεθνή ακτινοβολία.
