«Είναι δικαίωμα του καθενός να «διατίθεται» όπως του γουστάρει. Εμείς δεν πρόκειται να ασχοληθούμε ξανά με τις απόψεις του κ. Ζουράρι». Με την κατηγορηματική αυτή δήλωση το ΚΚΕ έθεσε οριστικό τέλος στο ιδιότυπο πολιτικό «ειδύλλιο» με τον συνεργαζόμενο μέχρι πρότινος και υποψήφιό του σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις (ευρωεκλογές 1999 και βουλευτικές 2000) κ. Κ. Ζουράρι. Αφορμή η πρόσφατη συνέντευξή του στη «Θεσσαλία», όπου ο «αιρετικός» πολιτικός επιστήμονας εξέφραζε την άποψη ότι «το ΚΚΕ ή θα πρέπει να αυτοδιαλυθεί ή θα περιθωριοποιηθεί», για να δηλώσει ευθαρσώς: «Εγώ θα προτιμούσα το πρώτο»!..
Οι τελευταίες βολές του κ. Ζουράρι κατά του ΚΚΕ που έκαναν το ποτήρι του Περισσού να ξεχειλίσει δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, καθώς παρόμοιες θέσεις, και μάλιστα πιο ακραίες, έχει εκφράσει και στο παρελθόν. Αμέσως δε μετά την εκλογική αναμέτρηση της 9ης Απριλίου δεν έκρυψε τη δυσανασχέτησή του για το ποσοστό του 5,52% αλλά και για τη μη εκλογή του στην Α’ Θεσσαλονίκης. «Κατέκτησα υπέρ του ΚΚΕ τη μοναδική του έδρα, που μόνο του, ως μόνο, είχε χάσει» θα πει μόλις τρεις ημέρες μετά τις εκλογές αφήνοντας αιχμές για την εκλογή του κ. Γ. Χουρμουζιάδη, που καθώς διεφάνη απορρόφησε την πλειοψηφία της κομματικής σταυροδότησης. Ο γνωστός καθηγητής της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στο ΑΠΘ θα του απαντήσει: «Δεν ήταν μια δήλωση που έπρεπε να γίνει. Εμένα δεν με απασχολεί ο κ. Ζουράρις. Παρουσιάστηκε ως παοκτζής και κυκλοφόρησε με φόρμα του ΠΑΟΚ. Εγώ είμαι πιο παλιός παοκτζής από τον κ. Ζουράρι αλλά δεν το έδειξα»…
Ο Περισσός δεν απάντησε πάντως στα όσα καταμαρτυρούσε εναντίον του ο κ. Ζουράρις στην τελευταία συνέντευξή του. Ετσι αρκέστηκε να δηλώσει ότι δεν θα ασχοληθεί μαζί του και να αποδώσει την ευθύνη για το… μπάχαλο που δημιουργήθηκε στις σχέσεις τους στις αθηναϊκές εφημερίδες «που δεν έχασαν την ευκαιρία να «αξιοποιήσουν» λεγόμενά του, όπως ακριβώς έκαναν με τον Κωστόπουλο, για να πλήξουν και πάλι το ΚΚΕ και την πολιτική του»…
Ο πρώην συνεργαζόμενος υποστήριζε ότι το κόμμα «συμπορεύεται σε πολλά θέματα με τον Σημίτη που εκπροσωπεί τον σκληροπυρηνικό αυτισμό, όπως στο θέμα των ταυτοτήτων και του χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους». Και ακόμη ότι η μη συμπαράταξη του ΚΚΕ στις εκλογές με άλλα κόμματα όπως ο ΣΥΝ, το ΔΗΚΚΙ κ.ά. πρόταση που έχει επαναλάβει και στο παρελθόν δεν κατέστη δυνατή λόγω «της πουριτανικής ιδεολογίας της Αριστεράς που κατατάσσει τους ανθρώπους σε «καθαρούς» και «δικούς μας», ενώ όσοι έχουν αντίθετη άποψη θεωρούνται πράκτορες και εχθροί…». Βεβαίως τον περασμένο Απρίλιο η ηγεσία του κόμματος με άρθρο κορυφαίου στελέχους της στον «Ριζοσπάστη» είχε διαμηνύσει στον κ. Ζουράρι ότι «τεχνητές συγκολλήσεις προεκλογικού ή μετεκλογικού χαρακτήρα, πομπώδεις παραινέσεις και προπόσεις για «ενότητα», «συνεργασία» της Αριστεράς και άλλα εύηχα δεν λύνουν το πρόβλημα» και εμμέσως έλεγε ότι οι απόψεις του «αναδεικνύουν ψευδαισθήσεις και ουτοπικές πολιτικές αναλύσεις». Ο κ. Ζουράρις είχε απαντήσει: «Αυτός είναι ο συνήθης διάλογος, νομιμότατος. Λένε τις απόψεις τους και εγώ τους απαντώ με τις δικές μου». Και επαναλάμβανε τα ίδια καλώντας την κυρία Αλέκα Παπαρήγα «να βάλει νερό στο κρασί της» στο θέμα των συνεργασιών («Ακρόπολις», 23.4.2000). Εκτοτε το δημοσιογραφικό (και όχι μόνον) ενδιαφέρον «μονοπώλησαν» οι τηλεοπτικές εμφανίσεις του την περίοδο της έντονης διαμάχης για τις ταυτότητες και η θέση του υπέρ της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Η άκρη του κουβαριού στις σχέσεις του ΚΚΕ με τον γνωστό πολιτειολόγο ανιχνεύεται κάπου στην περίοδο του (ακήρυχτου) πολέμου στη Γιουγκοσλαβία. Λέγεται ότι η επαφή έγινε με την Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης (ΚΟΘ) είναι άλλωστε πολύ γνωστός και ιδιαίτερα αγαπητός στη συμπρωτεύουσα. Κατά τις πληροφορίες στην προσέγγιση αυτή φέρονται να πρωτοστάτησαν ο νυν βουλευτής του κόμματος κ. Χουρμουζιάδης, καθώς και ο Γραμματέας της Οργάνωσης κ. Χ. Κόφφας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου η σχέση πήρε σάρκα και οστά και στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 1999 ο κ. Ζουράρις ήταν υποψήφιος του ΚΚΕ. Το εγχείρημα επανελήφθη και στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Οι πληροφορίες φέρουν μάλιστα την Οργάνωση Θεσσαλονίκης προεκλογικά να έχει προτείνει (ομοφώνως) τον κ. Ζουράρι ως πρώτο στη σειρά εκλογιμότητας στον νομό. Επακολούθησε η δήλωση-«βόμβα» του κ. Μήτσου Κωστόπουλου (τον περασμένο Φεβρουάριο) που έκανε λόγο «για χρυσοστόλιστους αγύρτες, τρόφιμους διαφόρων παραθρησκευτικών οργανώσεων και σκοτεινών «δικτύων», αποκοιμιστές συνειδήσεων, κούφιους, φλύαρους, τηβεννοφόρους», κάτι που ερμηνεύθηκε ως «φωτογραφία» των συνεργαζομένων με το ΚΚΕ κ. Ζουράρι και κυρία Λιάνα Κανέλλη.
Δεν αποκλείεται ο θόρυβος που ξεσήκωσε η δήλωση αυτή να έπαιξε τον ρόλο της στο να μην εισακουσθεί η φερόμενη ως πρόταση της Οργάνωσης Θεσσαλονίκης παρά το γεγονός ότι η ΚΟΘ την υπερασπίστηκε επιμόνως και έτσι ο κ. Χουρμουζιάδης βρέθηκε με την παραίνεση της Αθήνας στην κορυφή της λίστας της κομματικής σταυροδότησης και εξελέγη βουλευτής. Τις βολές του κ. Κωστόπουλου εναντίον του ο κ. Ζουράρις δεν τις ξέχασε. Οι αναφορές μάλιστα του πρώην βουλευτή του κόμματος σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι «θα ήταν κωμικό και τραγικό για ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ να ταλανίζεται με την κυρία Κανέλλη και τον κ. Ζουράρι» δεν έμειναν αναπάντητες. Ετσι ο κ. Ζουράρις τού αντέτεινε ότι «είμαι αρχαιότερος από αυτόν και στο αριστερό κίνημα και στην πολιτική ζωή της Ελλάδος». Για να τον προκαλέσει «αν θέλει για την προσωπική του παιδεία να διαβάσει τα κείμενά μου και να παρακολουθήσει το παρελθόν μου από το 1955 που ασχολούμαι με την πολιτική».
Η σκέψη του «πολιτικού κτήνους»
Ο κ. Κ. Ζουράρις σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, και τις μεταπτυχιακές σπουδές του τις έκανε στη Γαλλία, όπου και ως πολιτειολόγος διδάσκει σε πανεπιστήμιο των Παρισίων. Σπούδασε επίσης μουσική στη Θεσσαλονίκη και στην Αυστρία. Είναι γιος του γιατρού σεξολόγου Γεωργίου Ζουράρι που διώχθηκε και εξορίστηκε στον Αη Στράτη. Επί πολλά χρόνια δραστηριοποιούνταν πολιτικά μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ εσ. (στην Κομματική Οργάνωση Παρισίων) και συμμετείχε στον κύκλο των διανοουμένων, του Ν. Πουλαντζά, του Κ. Βεργόπουλου, του Δ. Δημητράκου, της Χρύσας Ρωμανού, του Κεσσανλή κ.ά. Ηταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ εσ. και με τη διάσπαση (ΕΑΡ) πέρασε στο ΚΚΕ εσ. – Ανανεωτική Αριστερά.
Ο ίδιος έχει πει για τον εαυτό του «γεννήθηκα κομμουνιστής όπως άλλοι γεννιούνται κωφάλαλοι» και για τον Μαρξ ότι τον διδάσκει «ως έναν από τους κορυφαίους της δυτικής αμηχανίας», αφού, όπως υποστηρίζει, «ο κομμουνισμός ιστορικά, θεωρητικά και πραγματολογικά αποτελεί μια από τις τυπικές ιδεοληψίες της δυτικής ιδεοκρατίας» ή άλλως είναι «ένας κακοχωνεμένος δυτικός πλατωνισμός». Ο ίδιος έχει δηλώσει «πολιτικό κτήνος», διότι, όπως γράφει στο βιβλίο του Γελάς Ελλάς Αποφράς (Εκδόσεις Αρμός 1990, επανέκδοση 1999), «διαλέγω να είμαι με τον Θουκυδίδη και τον Χρυσόστομο και όχι με τον Μαρξ, διότι διαλέγω τη νηφάλιο μέθη της αμφιβολίας κι όχι την υπνηλία της βεβαιότητας».
Παρά ταύτα πίστευε ότι «το απολίθωμα του ΚΚΕ είναι ένα απολίθωμα που κινείται». Ενδεικτικά της γνώμης που είχε για το ΚΚΕ ίσως είναι όσα έγραφε στη Μισγάγκεια απερινόητη (από τις ίδιες εκδόσεις, 1984, επανέκδοση 1999): «Το ΚΚΕ ασχημονεί, αλλά προχωρεί και όσο προχωρεί η έκταση της προόδου του θα αμβλύνει την ένταση της ασχημοσύνης του, επειδή στην πολιτική η ισχύς καλύπτει συνήθως το όνειδος». Οσον αφορά την ενότητα της Αριστεράς, ασκούσε κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ εσ. χαρακτηρίζοντας λάθος την προσπάθεια «να απομονώσουμε πολιτικά, ηθικά και γενικότερα πολιτιστικά το ΚΚΕ» και την καλούσε «να περικυκλώσει το ΚΚΕ προτείνοντας αυτό πρώτο (το ΚΚΕ εσ.) τη συσπείρωση των ΕΑΜογενών μειοψηφιών προτού αλωθούν και αλλοιωθούν από το ΚΚΕ».
Για τον κ. Ζουράρι το ΚΚΕ «ανίκανο να κάνει νέα ιστορία προσπαθεί να την επαναλάβει περιφρονώντας τον Μαρξ, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά με τη μορφή της φάρσας». Εχει μεμφθεί τους «ενθάδε κομμουνιστές μας» που «πιθηκίζοντας τη δυτική πλουτοκρατία και τη δυτική σωτηριολογία αποφάσισαν με δημοκρατικές διαδικασίες και με ψήφους δύο-ένα, στην αγία Κόβα-τριάδα, ότι δεν υπάρχει θεός» και έτσι «ξέκοψαν τον εαυτό τους από το κοπάδι». Εγραφε μάλιστα προφητικά σε ό,τι αφορά τη μεταγενέστερη και αδιέξοδη σχέση του με το ΚΚΕ: «Βρε μπελά που βάλαμε στην κούτρα μας! Εμείς, δυο-τρεις κομμουνιστές κι εμείς, δυο-τρεις χριστιανοί, που είπαμε ν’ αρχίσουμε να τα ψάχνουμε, μπας και τα βρούμε, εμείς κι εμείς δηλαδή, τραβάμε των παθών μας τον τάραχο»…
