Εχω μια φιλενάδα η οποία στα 35 της έχει αλλάξει επτά δουλειές: μιλάω για δουλειές και όχι για εποχικά επαγγέλματα –στην Ελλάδα ως σερβιτόροι και μπάρμεν έχουμε δουλέψει σχεδόν όλοι. Η φίλη μου τελείωσε φιλόλογος, αλλά ως καθηγήτρια δούλεψε μόνο σε φροντιστήριο –λίγο –και βαρέθηκε. Εχει δουλέψει ως γραμματέας, διερμηνέας, ξεναγός, ασφαλιστική σύμβουλος, επιμελήτρια εκδόσεων και υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων σε εταιρεία. Για καιρό έκανε τρεις δουλειές την εβδομάδα: Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή δούλευε στην ασφαλιστική, Τρίτη και Πέμπτη έκανε το απόγευμα φροντιστήρια και το πρωί ξεναγούσε Αμερικανούς στην Ακρόπολη. Τη θαύμαζα και καταλάβαινα και γιατί μπορούσε να το κάνει: γιατί είναι γυναίκα σπουδαία και το μυαλό της μπορεί να στροφάρει. Οι άνδρες είναι μονοθεματικοί. Το μυαλό τους μπορεί να είναι σε ένα και μόνο πράγμα. Ισως αυτό είναι και το δράμα της χώρας.
Οποιος άνδρας φτάνει στο στάδιο της πρώτης ωριμότητάς του, καταλαβαίνει αυτή τη μεγάλη αλήθεια: δεν είναι ικανός να ξοδεύει το μυαλό του σε πολλά θέματα. Τα πολλά μάς βραχυκυκλώνουν, μας μπλέκουν. Οταν έχουμε μπροστά μας πολλές επιλογές, χανόμαστε στο χάος τους. Ο άνδρας δεν μπορεί να κάνει focus σε περισσότερα από ένα πράγματα. Στη διάρκεια της ημέρας αυτό το ένα και μοναδικό πράγμα διαρκώς μεταβάλλεται, αλλά είναι πάντα ένα. Μπορούμε να έχουμε ένα αφεντικό. Μία δουλειά –αν χρειαστεί να κάνουμε δεύτερη, βαρυγκομάμε. Μπορεί να ποθήσαμε πολλές γυναίκες, αλλά μία μόνο μας έχει πάρει το μυαλό.
Η όποια συγκέντρωσή μας εξαντλείται σε ένα πράγμα. Ενα φαγητό, ένα τσιγάρο, μία συζήτηση: όλα στην ώρα τους ξεχωριστά, γιατί αν μας προκύψουν μαζί, μπλέξαμε. Αν καλέσουμε κάποιον για φαγητό, η συζήτηση θα είναι πάντα χαλαρή –αν υπάρχει κάτι σοβαρό να πούμε, θα το πούμε μετά το φαγητό. Κάποιες από αυτές τις μοναδικές απολαύσεις μπορεί να γίνουν δύο (π.χ. τα ποτά) ή και τρεις (π.χ. τα τσιγάρα) ή και περισσότερες (π.χ. η παρέα των φίλων συχνά μεγαλώνει), αλλά το πρόβλημά μας δεν είναι η ποσότητα, είναι η αλληλουχία. Οταν μπλέκουμε τα πράγματα, χανόμαστε: δεν μπορούμε να δείξουμε την προσοχή μας ταυτόχρονα στη δουλειά, στο αφεντικό και στη γυναίκα μας –δεν γίνεται. Οταν μια συζήτηση διακλαδώνεται, μας πιάνει πονοκέφαλος. Η κρίση π.χ. μας παλάβωσε.
Οι άνδρες δεν μπορούν τις κρίσεις, γιατί αυτές από τη φύση τους είναι πολυδιάστατες και πολυθεματικές. Και μακροοικονομία και περιστολή των δαπανών και ανάπτυξη και προσοχή στους καταναλωτικούς δείκτες και πτώση των τιμών των ακινήτων και spreads και δανεικά κι αγύριστα και χρέος και ελλείμματα και ασφαλιστικό και νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Θυμάμαι να τα ακούω και να θέλω να ουρλιάξω: δεν μπορώ άλλο, με έπιασε το κεφάλι μου! Οχι τυχαία, η Εφη Αχτσιόγλου είναι πιο άνετη στη θέση της υπουργού Εργασίας από τον Γιώργο Κατρούγκαλο. Ακόμη και χειρότερα να τα κάνει όλα, έχει το ύφος της κυρίας που το καταδιασκεδάζει: ο Κατρούγκαλος ίδρωνε και μόνο στη σκέψη της πολυπλοκότητας των προβλημάτων.
Λένε συχνά ότι αυτή η χώρα θα ήταν υπέροχη αν αντιμετωπίζαμε ένα πρόβλημα κάθε φορά: η άποψη είναι εξαιρετικά ανδρική και μαρτυρά την ανικανότητα των ανδρών να τα καταφέρουν στα πιο σύνθετα. Το κακό είναι ότι δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε και μαζί μας υποφέρει και η χώρα: αν όποιος άνδρας κυβερνά (διευθύνοντας υπουργεία, δημαρχίες, νομαρχίες, κυβερνήσεις) αντιμετώπιζε ένα μόνο πρόβλημα κάθε φορά, ομολογώντας ότι δεν μπορεί κάτι παραπάνω, θα είχε λύσει τουλάχιστον ένα τέτοιο στην καριέρα του. Δεν το κάνει και δεν έχει και τη δύναμη να παραμερίσει υπέρ μιας γυναίκας έτοιμης να χαρεί με τα πολύπλοκα. Οχι τυχαία, για μια γυναίκα γράφτηκαν οι στίχοι «και μάνα κι αδερφή μου κι αγάπη εσύ / τι άλλο να ζητήσω απ’ τη ζωή;». Οχι τυχαία, κανένας δεν τόλμησε ποτέ να γράψει «και πατέρας κι αδερφός μου κι έρωτας εσύ»: όσο και να το ζητήσεις από τη ζωή, όλα αυτά μαζί δεν γίνονται.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 29 Απριλίου 2018.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
