Οπως όλα τα στοιχεία βεβαιώνουν, οδεύουμε προς το τέλος του προγράμματος και της οικονομικής βοήθειας εταίρων και δανειστών προς τη χώρα μας.
Αυτές τις μέρες εξελίσσονται διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον, όπου και η έδρα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προκειμένου να διευκρινιστούν οι όροι και οι προϋποθέσεις αυτής της εξόδου, καθώς και το νέο πλαίσιο επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας.
Επιπροσθέτως, την περασμένη Πέμπτη άρχισε και επισήμως η συζήτηση στα ευρωπαϊκά όργανα για τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους και για το αναπτυξιακό σχέδιο που θα τη συνοδεύει.
Κατά την εκτίμηση κυβερνητικών στελεχών διανύουμε την τελευταία στροφή του προγράμματος και εκτός απροόπτου στις 21 Ιουνίου οι ευρωπαϊκές Αρχές θα πιστοποιήσουν την ολοκλήρωση του προγράμματος βοήθειας και η χώρα θα κληθεί στη συνέχεια να αντιμετωπίσει αυτόνομα, χωρίς χρηματοδοτικές βοήθειες, τις οικονομικές της υποθέσεις.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αν όντως η ελληνική οικονομία ελευθερωθεί από τα δεσμευτικά πλαίσια των μνημονίων και κληθεί να επανενταχθεί με ίδιες δυνάμεις στο διεθνές οικονομικό σύστημα, μια ολόκληρη περίοδος απόλυτης εξάρτησης θα έχει τελειώσει και η χώρα θα αλλάξει σελίδα.
Για αυτή ωστόσο την τόσο κρίσιμη μετάβαση στη μεταμνημονιακή εποχή δεν έχει διεξαχθεί η δέουσα συζήτηση στο εσωτερικό της χώρας.
Η κυβέρνηση έχει καταθέσει ένα προσχέδιο αναπτυξιακής στρατηγικής στις Βρυξέλλες, γενικές αρχές του οποίου έχουν δει το φως της δημοσιότητας, αλλά αυτό καθαυτό το σχέδιο παραμένει κρυφό από τον ελληνικό λαό, ως άλλο επτασφράγιστο μυστικό.
Πληροφορίες από τα ευρωπαϊκά κέντρα αναφέρουν ότι αποτελεί βάση συζήτησης, άλλες το θεωρούν κατώτερο των προσδοκιών και κατ’ ορισμένους αντιπροσωπεύει σε μεγάλο βαθμό τις ιδεοληψίες του κυβερνώντος κόμματος. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης το αμφισβήτησε και έσπευσε να δηλώσει εξ αρχής ότι δεν δεσμεύεται από τις προβλέψεις και τις ρυθμίσεις του.
Επειδή η διαφορά προφανώς είναι κεφαλαιώδης και αγεφύρωτη και επειδή δεν προβλέπεται διαδικασία ή μηχανισμός συνεννόησης σε εθνικό επίπεδο για το οικονομικό μοντέλο που θα ακολουθήσει η χώρα στη νέα, μεταμνημονιακή εποχή, το ορθότερο θα ήταν να τεθεί στην κρίση του ελληνικού λαού και εκείνος να επιλέξει ποιο είναι το καταλληλότερο.
Δηλαδή, θα ήταν εθνικώς ωφέλιμο με την επίσημη λήξη του τρέχοντος προγράμματος, τον προσεχή Αύγουστο, να προκηρυχθούν εθνικές εκλογές και να εκτεθούν προς αξιολόγηση από τους ψηφοφόρους τα όποια εναλλακτικά σχέδια και μοντέλα ανάπτυξης της χώρας στη νέα περίοδο.
Ετσι κι αλλιώς, από τον προσεχή Αύγουστο και εντεύθεν, στον βαθμό που θα έχει εξασφαλισθεί η έξοδος από τα μνημόνια, η χώρα θα εισέλθει σε προεκλογική περίοδο διαρκείας, με κίνδυνο –στο όνομα της απαλλαγής από τα μνημόνια –να αναπτυχθεί ένα ισχυρότατο κύμα απαιτήσεων και διεκδικήσεων, ικανό να αναιρέσει την επιτευχθείσα, με κόπους και θυσίες οκτώ ετών, σταθεροποίηση.
Στην περίπτωση αυτή, αν οι εκλογές διεξαχθούν τον Μάιο του 2019 ή πολύ χειρότερα τον Σεπτέμβριο του 2019, οι λεγόμενοι πολιτικοί κίνδυνοι θα πολλαπλασιαστούν και ο εκτροχιασμός της ελληνικής οικονομίας θα καταστεί πιθανός.
Θα είναι έγκλημα κατά της χώρας αν επιτραπεί μια τέτοιου τύπου οπισθοδρόμηση. Και για αυτόν τον λόγο η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, αποτελεί ορθή και έντιμη επιλογή.
Εκλογές λοιπόν στις αρχές του προσεχούς φθινοπώρου είναι η καλύτερη λύση.
Να αποφασίσει ο κυρίαρχος ελληνικός λαός, έντιμα και καθαρά, με τα προγράμματα και τα πλήρη σχέδια κατατεθειμένα, ποιοι θα αναλάβουν τα ηνία της χώρας στη μεταμνημονιακή εποχή.
Από εδώ και πέρα δεν χωρούν κόλπα, ούτε κολπάκια. Μόνο έντιμες και καθαρές επιλογές θα οδηγήσουν την πατρίδα στη νέα εποχή.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
