Το επταήμερο του Διόδωρου

Ενα ακόμη μεγάλο σχέδιο της κυβέρνησης απέτυχε την περασμένη εβδομάδα, ημερολόγιό μου: το να κάνουν το Συμβούλιο της Επικρατείας παράρτημα του υπουργείου Επικρατείας. Λογικό είναι λοιπόν να δηλώνει ο Νίκος Παππάς πως «αν κριθεί αντισυνταγματικός ο νόμος, δεν θα είναι δυσάρεστη εξέλιξη μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για τη λειτουργία της δημοκρατίας».

Διότι «η δημοκρατία είμαι εγώ» είναι ο θυρεός του οίκου των κάθε λογής Παππάδων –που θεωρούν το «κράτος δικαίου» εμπόδιο στην πολιτική τους βούληση, στη θέλησή τους να τα ελέγξουν όλα. Εξουσιαστική βουλιμία, ημερολόγιό μου· αριστεροί που αντλούν από την παράδοση του Ροβεσπιέρου και του Λένιν, όπως κάποιοι δεξιοί αντλούν από την παράδοση του Μουσολίνι και του Χίτλερ.

Υπέρτατος νόμος, η σωτηρία της κυβέρνησης, της πρώτης φορά αριστερής κυβέρνησης που επιτρέπει να «λιγδώσουν το αντεράκι τους» διάφοροι παρακατιανοί που θεωρούν εαυτούς αδικημένους από το «σύστημα». Και άλλους, που δεν ήσαν καθόλου παρακατιανοί, να γίνουν πλούσιοι, σπουδαίοι και τρανοί, με τους τρόπους που ήξεραν πως εφαρμόζονταν από αυτούς που συναναστρέφονταν.

Δυστυχώς, αυτός είναι ο απολογισμός 18 μηνών διακυβέρνησης από τη σπαστική Αριστερά: να μείνουμε στην εξουσία με κάθε τρόπο. Αλλοι επειδή τη θεωρούν αυτοσκοπό, άλλοι επειδή τη βλέπουν ως μέσο προσωπικής ανόδου, οικονομικής και κοινωνικής.

Τι και αν λέει ο Πάνος Σκουρλέτης πως το τρίτο μνημόνιο είναι νεοφιλελεύθερο, επενδύοντας στο να γίνει η «αριστερή συνείδηση του κόμματος»; Το συνέδριο εκλέγει πρώτο στην ΚΕ τον Ευκλείδη Τσακαλώτο που το εφαρμόζει –και εκλέγει δεύτερον τον Νίκο Φίλη που προσπαθεί να κάνει κάτι εκεί που δεν υπάρχει οικονομικό κόστος, στην Παιδεία και στις σχέσεις με την Εκκλησία. Είναι το μόνο αριστερό που τους έχει απομείνει –και εκεί όμως αναδεικνύονται τα συμφέροντα αυτών που ξέρουν πως η Εκκλησία είναι χονδρέμπορος ψήφων και δεν θέλουν να έρθουν σε σύγκρουση ή υπηρετούν συντεχνιακά συμφέροντα στην Εκπαίδευση και δηλώνουν πως οι αλλαγές είναι «νεοφιλελεύθερες», άρα απορριπτέες χωρίς συζήτηση.

Πρόκειται για καταστροφική προσγείωση της σπαστικής Αριστεράς στην πραγματικότητα, όπως αυτή του ρομπότ Schiaparelli στον Αρη; Οχι, ημερολόγιό μου: γιατί οι επιστήμονες που έφτιαξαν το Schiaparelli πίστευαν σε αυτό που έκαναν· προσπάθησαν και απέτυχαν. Οι συριζαίοι απλώς έλεγαν ψέματα: ότι θα καταργήσουν με έναν νόμο με ένα άρθρο τα μνημόνια, ενώ ήξεραν πως αυτό δεν μπορεί να γίνει. Για τούτο με στενοχωρεί η αποτυχία της ευρωπαϊκής αποστολής στον Αρη, ενώ η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ απλώς επιβεβαιώνει τους φόβους που είχα και πριν πάρει την εξουσία.

Το λυκόφως της αξιοπρέπειας

Θυμάμαι τώρα πως, πάνε 13 χρόνια ακριβώς, ήμουν και εγώ στον Αρη τέτοια εποχή, γιατί δεν άντεχα όσα συνέβαιναν στη χώρα· και περίμενα να έρθει το Beagle-2, που είχε τελικά χαθεί και αυτό –τι ωραίες εποχές, τι πράγματα κάναμε τότε, ημερολόγιό μου… Ηταν η εποχή του ΣημίτηςΚαιΞερόΨωμί που πέρασε ανεπιστρεπτί.

Με έπιασε νοσταλγία… σαν αυτή των πενηντάρηδων και εξηντάρηδων που νομίζουν πως τους απονεμήθηκε το Νομπέλ Νεότητας, με τη βράβευση του Μπομπ Ντίλαν. Ο οποίος εξαφανίστηκε, δεν δηλώνει ούτε αν αποδέχεται ούτε αν αποποιείται. Προφανώς, ο ατζέντης του χειρίζεται το θέμα –ο ίδιος που χειρίστηκε τις διαφημιστικές εμφανίσεις του για τα εσώρουχα Victoria’s Secret, για την Cadillac, την Chrysler και την Pepsi.

Εγώ ξέκοψα με τον Ντίλαν όταν έμαθα πως έγινε χριστιανός –όπως και με τον Σαββόπουλο. Μετά έγινε ορθόδοξος Εβραίος, και μετά δεν ξέρω τι άλλο. Ριζοσπάστης και αυτός κάποτε… αλλά, τελικά, περισσότερο και από πολιτικές πεποιθήσεις, μετράει η αξιοπρέπεια, ημερολόγιό μου. Εκεί καταλήγω, βλέποντας και τους δικούς μας ριζοσπάστες.

Είναι αξιοπρεπές να παραδέχονται 3.000 σύνεδροι πως είναι βλάκες και να ξαναψηφίζουν επειδή ο Αλέξης Τσίπρας τους είπε «αν καταλαβαίνετε τι ψηφίζετε, καλώς· αλλά αν δεν καταλαβαίνετε, τότε υπάρχει θέμα γιατί ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου»; Αλλά όταν το μόνο που ενδιαφέρει είναι η εξουσία, τότε ποιος νοιάζεται για την αξιοπρέπειά του;

Είναι αξιοπρεπές να αναθέτεις σε δασκάλα πιάνου να ετοιμάσει το μουσικό πρόγραμμα των λεωφορείων του ΟΑΣΑ; Δεν λέω, καλό είναι να μπει μουσική που εξημερώνει τις συμπεριφορές των επιβατών, έστω και αν αργούν τα λεωφορεία –είναι λύση «α λα Φίλη» και αυτή.

Αλλά η μουσική θα είναι σαν τις ψηφιακές πινακίδες που έβαλαν μέσα στα λεωφορεία και τα τρόλεϊ για τις στάσεις: αχνές, από τη μέση του οχήματος και πίσω δεν βλέπεις τίποτα. Αλλού ακούγεται φωνή που αναγγέλλει τη στάση αλλού όχι –και υπάρχει η παγκόσμια πρωτοτυπία ο χάρτης που εμφανίζει τη διαδρομή να δείχνει τις στάσεις που έχει περάσει το λεωφορείο και όχι αυτές που είναι μπροστά του.

Υποπτεύομαι πως κάποιοι με τα προσόντα της δασκάλας ανέλαβαν και τις πινακίδες –εκτός και αν είναι ο φόβος του μέλλοντος που έχουν οι διοικούντες τον ΟΑΣΑ, πόσον καιρό ακόμη θα έχουν τις θέσεις τους, και θέλουν να βλέπουν μόνο πίσω.

Τα τακτοποίησα προσωρινά τα πράγματα εκεί κάτω: στερεώθηκε η πέργκολα, κουρεύτηκαν τα ψηλά δέντρα, δεν κινδυνεύουν από ανεμοστρόβιλους, τυφώνες, καταιγίδες, micro-burst ή ό,τι άλλο μας πλήξει πάλι. Αλλά η ομορφιά και η κηπευτική τάξη δεν έχουν αποκατασταθεί –μόνο η σχέση μου με την Ιζαμπώ αποκαταστάθηκε, σε όλα τα επίπεδα. Δεν γράφω λεπτομέρειες, γιατί φοβάμαι μην τις δω δημοσιευμένες στην «Αυγή» –μήπως είναι καιρός να τη μετονομάσουν σε «Λυκόφως»;