Είναι προφανές ότι ακόμη και αν η κυβέρνηση είχε την υποστήριξη και της αριστερής πλατφόρμας του κόμματος θα ήταν αδύνατον να προχωρήσει στην αποδοχή και κυρίως στην εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μας δοθεί, προφανώς σε δόσεις, το περιπόθητο πια δάνειο των 82 δισεκατομμυρίων ευρώ. Με γελοίες προφάσεις περί απώλειας εθνικής κυριαρχίας, με συνεχείς ενστάσεις για το πού θα μένουν και ποιον θα βλέπουν οι εκπρόσωποι της τρόικας και πώς θα τους λένε, πώς είναι δυνατόν να μας εμπιστευθούν οι δανειστές μας και πώς να περιμένεις ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του για να ανταποκριθούν σε δεσμεύσεις, τις οποίες απορρίπτουν φανερά. Είναι σχεδόν αναπόφευκτο, όπως ο σκορπιός που τσιμπάει με το φαρμακερό κεντρί του τον βάτραχο που προσπαθεί να τον περάσει σε ένα ποτάμι και πνίγονται και οι δύο, ότι έτσι θα κάνουν σχεδόν όλοι οι υπουργοί, με μόνη ίσως εξαίρεση τον αποφασισμένο να ανταποκριθεί στην αποστολή του κ. Πανούση και –ελπίζω –τον πειθαρχημένο κ. Τσακαλώτο. Ακροαριστεροί είναι οι περισσότεροι και το όνειρό τους είναι μαζί με την αριστερή πλατφόρμα να αναβιώσουν στην Ελλάδα τις ονειροφαντασίες του Μαρξ και τη στυγνή διά βίου δικτατορία τύπου Λένιν-Στάλιν, χωρίς αντιπολίτευση και ελευθερία λόγου.
Γι’ αυτό φαίνεται λογικό να προτείνεται ο σχηματισμός κυβέρνησης ειδικού σκοπού (εθνικής σωτηρίας) που θα ολοκληρώσει τη συμφωνία και θα προχωρήσει στην εφαρμογή του νέου προγράμματος. Ετσι μόνο θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις διεθνείς δεσμεύσεις του ο Πρωθυπουργός, αν πραγματικά έχει την πρόθεση, όπως λέει.
Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν έχει πολλούς φίλους. Αντιθέτως αμφισβητείται σε όλους τους χώρους του πολιτικού φάσματος. Πώς θα ανταποκριθεί στο πάντα πανίσχυρο και αδίστακτο πελατειακό σύστημα; Προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι μόνο οι βουλευτές μπορούν να εκφράσουν έμπρακτα ως υπουργοί τη βούληση του λαού που τους ψηφίζει και ότι οι τεχνοκράτες δεν έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση. Ιδιοτελή προσχήματα που η ζωή έχει διαψεύσει. Στις πιο αποτελεσματικά λειτουργούσες δημοκρατίες όπως ΗΠΑ, Γαλλία και Κύπρος, οι υπουργοί δεν είναι βουλευτές. Επιλέγονται από τον εκλεγμένο πρόεδρο με κριτήριο τις γνώσεις και την εμπειρία τους προκειμένου να ανταποκριθούν στην εντολή που τους δίνεται. Ετσι, οι υπουργοί κάνουν απερίσπαστοι τη δουλειά τους χωρίς πελατεία ψηφοφόρων και ιδεολογικές αναστολές. Κρίνονται από το έργο τους και φυσικά αντικαθίστανται αμέσως, χωρίς κομματικούς κλυδωνισμούς και αντιδράσεις ψηφοφόρων και συντεχνιών, αν αποδεικνύονται ανεπαρκείς.
Αν τελικά προωθηθεί σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας με στήριξη όλων ή των περισσότερων δημοκρατικών κομμάτων ας προτιμηθούν ως υπουργοί δοκιμασμένα στη ζωή πρόσωπα και ας αποτραπεί η χρησιμοποίηση κάποιων θεωρητικών που συχνά τους πληρώσαμε πολύ ακριβά. Αποτρόπαια παραδείγματα προς αποφυγήν οι καθηγητές Βαρουφάκης, Μπαλτάς, Κουράκης. Η Βουλή ας περιορισθεί στη νομοθετική και κριτική αποστολή της και απαραιτήτως απαλλαγμένη από την ανεκδιήγητη και εξαιρετικά επικίνδυνη Πρόεδρό της. Και προς Θεού, να μην αφεθεί ο κ. Τσίπρας μόνος στην επιλογή των νέων υπουργών. Οι μέχρι τώρα επιλογές του ήταν ό,τι χειρότερο.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ