Ακόμη κι αν όλα πάνε κατ’ ευχήν για την κυβέρνηση στον τομέα της απαγκίστρωσης της οικονομίας από το ΔΝΤ στο τέλος του 2014 –αν συμφωνήσει σε όλα με την τρόικα και δεν χρειαστεί να υπογράψει κάποιο είδος μνημονίου λάιτ.
Ακόμη κι αν η οικονομία δείξει τελικά σημάδια σταθερής ανόδου στο τελευταίο τρίμηνο του έτους.
Ακόμη κι αν τα στρες τεστ των ελληνικών τραπεζών αποδειχθούν τελικά εύκολη δοκιμασία και τα 11,4 δισεκατομμύρια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μείνουν ανέγγιχτα.
Ακόμη δηλαδή κι αν το σύμπαν –με τη βοήθεια και της Μέρκελ –συνωμοτήσει υπέρ της οικονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης της χώρας, το κύριο πρόβλημα –το πολιτικό –παραμένει: αν η σημερινή Βουλή δεν καταφέρει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Μάρτιο θα έχουμε εκλογές.
Η αβεβαιότητα θα επιστρέψει και πάλι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Τσίπρα να απαρνηθεί όλα όσα έχει πει τα τελευταία χρόνια: για τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κατάργηση με μια μονοκονδυλιά των μνημονιακών νόμων –χωρίς να λογαριάζει κανείς τις αλόγιστες υποσχέσεις για παροχές 11,3 δισ. ευρώ με ταυτόχρονη μείωση της φορολογίας.
Αν δεν βγει Πρόεδρος τον Ιανουάριο ό,τι και να κάνει σήμερα η κυβέρνηση θα πάει στο βρόντο: τα spreads θα εκτιναχτούν σε απαγορευτικά επίπεδα, λεφτά θα αρχίσουν να αποσύρονται από τις τράπεζες για θυρίδες, σεντούκια ή λογαριασμούς του εξωτερικού, κάθε επενδυτική δραστηριότητα θα «παγώσει». Οι αγορές θα κλείσουν για τη χώρα.
Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η περιπέτεια είναι κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση να βάλουν πάνω από τα συμφέροντά τους την Ελλάδα και να καταλήξουν σε έναν έντιμο συμβιβασμό για τον Πρόεδρο –μια συμφωνία που να εγγυάται σταθερότητα για ένα χρονικό διάστημα ώσπου η χώρα να μπορεί να πατήσει γερά στα πόδια της.
Θα μπορούσαν –παραδείγματος χάριν –να δεσμευτούν δημοσίως ότι θα εκλέξουν όλοι μαζί Πρόεδρο από τη σημερινή Βουλή με την προϋπόθεση να συμφωνηθεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές τον Ιούνιο του 2016.
Θυμίζω ότι μια παραλλαγή του σχεδίου αυτού με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να υπογράφουν μαζί, παρά τις αρχικές διαφωνίες, τα μνημόνια και να πηγαίνουν μετά σε κάλπες έγινε στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία. Και όχι μόνο βοήθησε τη σταθερότητα αλλά έβγαλε και τις δύο χώρες σε μικρότερο χρονικό διάστημα σε σχέση με την Ελλάδα από τα μνημόνια.
Οι κ.κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Τσίπρας θα πρέπει να πάψουν να κρύβουν το πρόβλημα της πολιτικής σταθερότητας κάτω από το χαλί και επιτέλους να αρχίσουν να διαβουλεύονται για το μέλλον της χώρας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
