Από τα σταφύλια της οργής του Τζον Στάϊνμπεκ , στα νεκταρίνια, τα ροδάκινα και οσονούπω τα ακτινίδια της οργής, λόγω του Ρωσικού εμπάργκο…
Τα «Σταφύλια της οργής», το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ, είναι η ιστορία των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929.
Με τις σοδειές τους κατεστραμμένες από παρατεταμένη ξηρασία και από θυελλώδεις ανέμους που κουβαλούσαν πυκνά σύννεφα από χώμα, ξεριζωμένοι από τα χωράφια τους λόγω της εισβολής των νέων καλλιεργητικών μεθόδων, χιλιάδες εξαθλιωμένοι αγρότες του αμερικανικού Νότου εγκαταλείπουν τις εστίες τους κατευθυνόμενοι προς τη Γη της Επαγγελίας, την Καλιφόρνια.
Με τα λιγοστά υπάρχοντά τους φορτωμένα σε σαραβαλιασμένα φορτηγάκια ζουν ένα ταξίδι ολωσδιόλου εφιαλτικό ελπίζοντας να βρουν δουλειά και ψωμί. Τις τύχες μιας από αυτές τις οικογένειες παρακολουθεί το βραβευμένο με πούλιτζερ μυθιστόρημα του Στάινμπεκ (1939) και η πιστή κινηματογραφική του μεταφορά ένα χρόνο μετά.
Στις μέρες μας μετά το ελληνικό κραχ του 2010 κι την οριστική χρεοκοπία του 2012 με το PSI, εξακολουθούν να ισχύουν παρόμοιες συνθήκες σχεδόν 80 χρόνια μετά στα χωριά του κάμπου και στα ημιορεινά με αγρότες και κτηνοτρόφους να δίνουν άνιση μάχη για την επιβίωσή τους, αναγνωρίζοντας πως η μετανάστευση πλέον στα αστικά κέντρα δεν έχει τίποτε να τους προσφέρει παρά να προστεθούν στην ουρά των ανέργων, διεκδικώντας ένα πρόσκαιρο επίδομα από τον ΟΑΕΔ…
Το διπλό χτύπημα, ρωσικό εμπάργκο και εξισωτικές κοροϊδία για τους κτηνοτρόφους, σε συνδυασμό με την καθυστέρηση στην πληρωμή της νιτρορρύπανσης, γονατίζει αγροτικά νοικοκυριά στον κάμπο, στον Τύρναβο, στην Ελασσόνα…
Η Ελλάδα ζει τα δικά της χρόνια της μεγάλης ύφεσης, ως το πρώτο θύμα ενός ανελέητου οικονομικού και εμπορικού πολέμου που ξέσπασε στην υφήλιο μετά και την κατάρρευση των επενδυτικών τραπεζών το 2008, στις ΗΠΑ…
Με τιμές εξευτελιστικές όπως 15 λεπτά τα ροδάκινα, 5 λεπτά τα νεκταρίνια, 13 λεπτά το κριθάρι πριν από δύο μήνες και μόνη εξαίρεση το στάρι που σκαρφαλώνει στα 30 λεπτά το κιλό, ο κάμπος ζει το δικό του εφιάλτη φέτος το καλοκαίρι…
Αγρότες γίνονται έρμαια, απατεώνων, εμπόρων και μεσαζόντων που τους παίρνουν τη σοδειά, τους αφήνουν απλήρωτους και εξαφανίζονται.. Αδυνατώντας να συνεταιριστούν, μετά τη διάλυση του συνεταιριστικού κινήματος και να συνεννοηθούν γίνονται έρμαια των διαθέσεων αετονύχηδων…
Άλλωστε πάντα στις οικονομικές κρίσεις η ιστορία έχει δείξει, ότι ο άνθρωπος στρέφεται στην ιδιωτική του σφαίρα σε μί απέλπιδα προσπάθεια αντίστασης στο γενικευμένο κακό…
Στην ύπαιθρο καταρρέουν οι συλλογικότητες, την ίδια στιγμή που στα αστικά κέντρα αναπτύσσονται ως ενστικτώδης αντίδραση στην οικονομική κρίση.. Μετατρεπόμαστε και στην επαρχία, σε αυτό που επιτάχυνε την οικονομική κρίση στη χώρα.. Σε κοινωνία των λόμπι και των χόμπι!..
Με τον τρόπο αυτό όμως διασπάται η δύναμη των παραγωγών που διαθέτουν ότι πιο πολύτιμο τη δύναμη και τα μέσα για να παράγουν τρόφιμα και παραδίδεται στους μεταπράτες στους αεριτζήδες, σε εκείνους, που το μόνο που αρέσκονται να καλλιεργούν είναι το «διαίρει και βασίλευε»..
Αν ξυπνήσει άραγε ποτέ ο κάμπος και αντιληφθεί τη δύναμή του ο παραγωγός τα σταφύλια της οργής, τα στάχυα , τα βαμβάκια, το γάλα, τα ροδάκινα και τα νεκταρίνια θα γίνουν όπλο στα χέρια του.. Και σε έναν παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο οι άοπλοι την πληρώνουν…
