Είναι πια η ώρα να αφήσουμε πίσω κομματικούς πατριωτισμούς, επετηρίδες, προσωπικές φιλοδοξίες, προσωπικά βολέματα. Μα ακόμα και ιδεολογικές αγκυλώσεις, προσωπικές και πολιτικές αντιπαλότητες, προσπάθειες ιστορικών δικαιώσεων. Γιατί το χρειάζεται η μεγάλη δημοκρατική παράταξη, το χρειάζεται ο τόπος, το χρειάζεται η φιλοευρωπαϊκή Ελλάδα. Μα και γιατί παραμονεύει, προβάλλει ο κίνδυνος με κατατμημένη τη δημοκρατική παράταξη σε κόμματα, κομματίδια, κινήσεις και μοναχικούς παράγοντες, το ρεαλιστικό δίλημμα να συμποσούται σε δεξιά (λιγότερο ή περισσότερο φιλελεύθερη ή κρατικιστική ή φασίζουσα) και σε λαϊκιστική δήθεν αριστερά (φιλο -και- αντιευρωπαϊκή ταυτόχρονα και νεοκομμουνιστική ή σοσιαλδημοκρατίζουσα).
Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν. Τώρα πια όμως είναι η ώρα να σταματήσουμε τα κατά μόνας άσματα. Και ας συνειδητοποιήσουμε ότι είναι πολλά περισσότερα, και σημαντικότερα, αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν .
Η Ελιά, στάθηκε όρθια αν και λαβωμένη. Το ΠΑΣΟΚ μέσα σ’ αυτή, σαφώς άλλης τάξης μεγέθους από τις υπόλοιπες κινήσεις και κινησούλες, έχει συρρικνωθεί ανεπιστρεπτί. Προφανώς συνεισέφερε τον κύριο όγκο των ψηφοφόρων της Ελιάς μα χρειάστηκε και τις άλλες κινήσεις για να υπερνικηθούν οι δισταγμοί πολλών για ένα κόμμα με παρελθόν μα χωρίς αισιόδοξο μέλλον. Τα στελέχη του πρέπει να απομακρυνθούν από κομματικούς πατριωτισμούς και να κοιτάξουν μπροστά. Οι άλλες μικρότερες ή μεγαλύτερες κινήσεις της Ελιάς ούτως ή άλλως είναι ταγμένες διακηρυχτικά στην υπόθεση της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης, και είναι βέβαιο ότι θα συμβάλουν, αρκεί να μην υπεισέλθουν μικρομεγαλισμοί.
Η ΔΗΜΑΡ, βαρύτατα τραυματισμένη, διαθέτει ακόμα το τεκμήριο της ανιδιοτέλειας της ανανεωτικής αριστεράς, αυτής που ξεκίνησε με το ευρωπαϊστικό ΚΚ Εσωτερικού. Δεν πρέπει η αγοραφοβία να την κλείσει στον συρρικνούμενο μικρόκοσμό της. Μπορεί να ανοιχτεί στην πλατιά θάλασσα της Δημοκρατικής Παράταξης. Κάτι που είναι βέβαιο ότι θα υποστήριζε με θέρμη και ο Λεωνίδας Κύρκος.
Το νεοϊδρυθέν Ποτάμι μπορεί να μη θέλησε ακόμη να προσδιοριστεί ιδεολογικοπολιτικά -τουλάχιστον με τους καθιερωμένους όρους- όμως είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι, με όπλο του την κοινή λογική και με τα αποσπασματικά ψήγματα προτάσεων πολιτικής που εκπέμπει, κινείται στον ευρύτερο χώρο της Δημοκρατικής Παράταξης με κύρια αιτήματα την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού και την αντίθεση σε ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Τα κόμματα και οι κινήσεις του φιλελεύθερου κέντρου δύσκολα μπορούν να βρουν -και δεν βρήκαν- εύφορο έδαφος λόγω ιστορίας, κοινωνικής κατάστασης, παρερμηνειών της αντιστοιχίας τους με διεθνή πρότυπα. Ο κόσμος τους ανήκει στη Δημοκρατική Παράταξη.
Και η πολυδιασπασμένη Πολιτική Οικολογία είναι αδιανόητο να αρκείται σε διαμάχες ιδεολογικοποίησης προσωπικών αντιθέσεων και αγώνες για το franchise στην Ελλάδα των ευρωπαίων οικολόγων. Είναι βέβαιο ότι αλλιώς θα το ‘βλεπε ο Κον-Μπεντιτ. Η πολιτική οικολογία έχει τη θέση της στη Δημοκρατική Παράταξη, να την αιμοδοτεί συνεχώς με την ευαισθησία για το περιβάλλον.
Νομίζω όλοι στη Δημοκρατική Παράταξη μπορούν να συμφωνήσουν ότι πηγή της έμπνευσής τους είναι ο διαφωτισμός, ότι κριτήριό τους είναι ο ορθός λόγος. Όλοι συμφωνούν ότι το θέμα δεν είναι μικρό ή μεγάλο κράτος αλλά αποτελεσματικό κράτος. Όλοι συμφωνούν στην αξία της οικονομίας της αγοράς μα και ότι είναι υπέρ του καπιταλισμού που παράγει και εναντίον του καπιταλισμού -καζίνο. Και ότι από την υπεραξία που παράγει η εργασία ένα σημαντικό μέρος πρέπει να επιστρέφει στην κοινωνία. Όλοι μπορούν να συμφωνήσουν στην επιδίωξη της ισότητας των ευκαιριών για όλους ανεξάρτητα από κοινωνική/ταξική προέλευση. Όλοι συμφωνούν ότι το περιβάλλον είναι πλούτος και η βελτίωσή του αυξάνει τον πλούτο όλων. Όλοι μπορούν να συμφωνήσουν στην ανάγκη αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων, στην συνεχή επιδίωξη της ισότητας των φύλων, όλοι μπορούν να συμφωνήσουν στην απολυτότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μα και στην γενική θέσμιση της ατομικής ευθύνης.
Ασφαλώς θα υπάρχουν αποχρώσεις. Ποιο βάρος δίνει ο κάθε ένας και η κάθε μία, ποια προτεραιότητα σε κάθε χρονική στιγμή, σε όλα τα παραπάνω. Αλλά όλα τα παραπάνω δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση από κανέναν είτε προέρχεται από την ανανεωτική αριστερά είτε από τη σοσιαλδημοκρατία ή το φιλελεύθερο κέντρο.
Γιατί η βασική διαχωριστική γραμμή είναι η γραμμή προόδου – συντήρησης. Η Δημοκρατική Παράταξη μπορεί να εκφράσει την πρόοδο, την κίνηση της κοινωνίας προς τα μπρος, προς μεγαλύτερο πλούτο στην οικονομία, στο περιβάλλον, στον πολιτισμό, στην παιδεία μέσα στον παγκοσμιοποιημένο χάρτη, ενεργό μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Η συντήρηση, είτε με δεξιό ή με αριστερό πρόσημο, γαντζώνεται από την παράδοση όχι για την ιστορική αυτογνωσία μα για την αναπαραγωγή της σε αναντίστοιχες με τη γέννησή της συνθήκες. Γι’ αυτό, είτε αριστερά είτε δεξιά, η συντήρηση θέλει τη χώρα κλεισμένη στο καβούκι της, ξενοφοβική, ανάδελφη, τελικά καθυστερημένη.
Η Δημοκρατική Παράταξη μπορεί να οδηγήσει τη χώρα μπρος. Μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, μέσα στην Ευρωζώνη. Στην Ευρώπη που θέλει να την αλλάξει μαζί με τους άλλους προοδευτικούς ευρωπαίους, αλλά δεν θέτει τη συμμετοχή της υπό αμφισβήτηση ανάλογα με το αν εκάστοτε της αρέσει ή όχι.
Είναι πια η ώρα να αφήσουμε πίσω κομματικούς και προσωπικούς εγωισμούς, να ιδρύσουμε από την αρχή τη μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη. Και κάποια πρόσωπα που, δίκαια ή άδικα (και συχνά πολύ άδικα), στα μάτια του κόσμου σηματοδοτούν το φθαρμένο παλιό, να κάνουν ένα βήμα πίσω.
Είναι η ώρα, σαράντα χρόνια και μία μέρα μετά, να ακουστεί ένα νέο κάλεσμα με τη Διακήρυξη της 4ης του Σεπτέμβρη του 2014.
* Ο Σπύρος Καβουνίδης είναι μέλος του Συντονιστικού της Πολιτείας 2012, και είχε συμμετοχή στη σύνταξη της Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη.
