Οταν ο Κώστας Γαλανόπουλος, από τα πιο σεμνά θηρία της ελληνικής δημοσιογραφίας, αποφάσισε να αποχωρήσει από την ενεργό δράση, ο Λέων Καραπαναγιώτης, διευθυντής της εφημερίδας «Τα Νέα», που από μόνος του ήταν μια ολόκληρη και άπαικτη κατηγορία, αποφάσισε να παραχωρήσει την καθημερινή στήλη του Κώστα στον Ρούσσο Βρανά. Ρίσκο; Ετσι έμοιαζε εξωτερικά. Στην πραγματικότητα η μεγιστοτεράστια όσφρηση του Καραπαναγιώτη τον έκανε να τραβήξει άσο από το μανίκι του.
Η στήλη «Σήματα» μετονομάστηκε «Δρόμοι» και ο Ρούσσος αντί για στυλό, μολύβια και ηλεκτρονικό υπολογιστή άρχισε να κεντάει με την επιδεξιότητα αυθεντικού ζογκλέρ. Δηλαδή με υποδειγματική ομοιογένεια και εξαιρετική λιτότητα, εφάρμοσε την Διαλεκτική. Οπου η εγκυκλοπαιδική γνώση και η ιστορικότητα με αναγωγή στο Σήμερα, χόρευαν καντρίλιες με την τρέχουσα ειδησεογραφία και το σχόλιο. Ετσι ταυτόχρονα ο απλός, ακατατόπιστος αναγνώστης ελάμβανε μέσα στις ίδιες γραμμές μαζί με τις ειδήσεις, μικρά μαθήματα ιστορίας. Τουτέστιν ο Ρούσσος χωρίς τυμπανοκρουσίες αναδείχτηκε σε ζωντανό ορισμό της νέας, μοντέρνας, προχωρημένης δημοσιογραφίας. Ο,τι προσπαθούν δεκάδες μειράκια της σημερινής δημοσιογραφίας, το είχε κατορθώσει ένας συνάδελφος του με πατημένα τα πενήντα
Ετσι ομολογώ τον ζήλεψα. Ετσι, ομολογώ, με ξεπέρασε. Ετσι, ομολογώ, καταβρόχθιζα καθημερινά τα σχόλιά του. Με απλά λόγια ο Ρούσσος Βρανάς-τηρουμένων των αναλογιών- ήταν ο Ουμπέρτο Εκο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Τρία τα συμπεράσματα από την πορεία του που ανακόπηκε απότομα από τον πρόωρο θάνατό του
Το πρώτο ότι το «Νέο» δεν ταυτίζεται κατ’ ανάγκην με την ηλικία. Συνιστώ σε δεκάδες νέους συναδέλφους να αφομοιώσουν το παράδειγμά του. Η Νέα δημοσιογραφία δεν είναι και δεν πρέπει να να είναι το άθροισμα εξυπνακισμού, πλακίτσας και ρηχής προσέγγισης των πραγμάτων.
Το δεύτερο ότι το αποτέλεσμα κάθε εργασίας αποτυπώνει το άθροισμα μόχθου, γνώσης, καλλιέργειας, αφοσίωσης και ταλέντου. Οταν ρωτήθηκε ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν ποιο από τα δύο προέχει, ταλέντο ΄ή αφοσίωση είπε «90% δουλειά και το υπόλοιπο ταλέντο».
Και το τρίτο η άγνοια. Γιατί μπροστά στον ορυμαγδό των τηλεοπτικών αστέρων, τα ονόματα Κώστας Γαλανόπουλος, Ρούσσος Βρανάς καθώς και δεκάδων άλλων πανάξιων, έντιμων, αξιοπρεπών και σκληρά εργαζόμενων δημοσιογράφων,. στο πλήθος των εκατομμυρίων θεατών δεν λένε απολύτως τίποτα. Πράγμα που μας αναγκάζει να επιστρέψουμε στο γνωστό και τεράστιο ζήτημα του κυριολεκτικού αναλφαβητισμού αλλά και της επιδημικής ημιμάθειας που δέρνει ανελέητα τον ελληνικό λαό.
Ομως όχι μόνο οι έσχατοι έσονται πρώτοι, αλλά και το άλλο το γνωστό. Οι μειοψηφίες και καθόλου οι πλειοψηφίες ήταν, είναι και θα είναι εσαεί πρωτοπορίες. Από εκεί οι αλλαγές, Από εκεί οι ρήξεις… Από εκεί οι επαναστάσεις. Από εκεί τα άλματα της Επιστήμης. Οπως λέει και ο τίτλος αμερικανικής ταινίας με τον Τζακ Νίκολσον «A few good Men»!
Καταλάβατε τι θέλω να πω; Μα φυσικά το εξής γνωστό: Καταλήξαμε το πτυελοδοχείο της Ευρώπης για ένα και μοναδικό λόγο. Επειδή την τύχη μας την εγκαταλείψαμε στα χέρια, στα δόντια και στα στομάχια αναλφάβητων, ανεγκέφαλων, διαπλεκόμενων, κρατικοδιαίτων και ρεμπεσκέδων. Γι’ αυτό καθημερινά πεθαίνουμε σαν χώρα, σαν λαός και σαν πολιτισμός!
