Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αργά αλλά σταθερά μετατρεπόμαστε σε μια κοινωνία μίσους; Αυτά που συνέβησαν προχθές στο βράδυ στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις δεν ήταν κάποια συμπτωματική έκρηξη οργής, αλλά ένα ακόμα βήμα στον εκβαρβαρισμό της κοινωνίας μας; Μπορούμε να κατηγορούμε την αστυνομία για ανικανότητα για εγκληματική αμέλεια ή ό,τι άλλο μας βολεύει, μπορούμε να τα φορτώνουμε ως συνήθως σε κάποιους αόρατους προβοκάτορες, αλλά ουσιαστική εξήγηση για αυτή τη μαζική έκρηξη βίας και μίσους δεν δίνουμε. Γιατί δεν θέλουμε να δούμε ότι πίσω από αυτή την διάχυτη οργή, μαζί με τις δεδομένες ευθύνες του πολιτικού συστήματος ε, κρύβεται και η δική μας ανοχή έμμεση ή και άμεση.
Έχουμε δημιουργήσει, εν ονόματι της απογοήτευσης και της απαξίας μας για το πολιτικό σύστημα, το προστατευτικό κουκούλι της ανοχής όπου εκκολάπτονται όλοι αυτοί οι μπαχαλάκηδες, όλοι αυτοί οι «αντιστασιακοί» της καταστροφής και της ισοπέδωσης.
Όσο για την Αριστερά που μονίμως εκπλήσσεται εκ των υστέρων και σπεύδει να τα φορτώσει σε προβοκάτορες και παρακρατικούς, ας αναρωτηθεί επιτέλους πού οδηγεί η ρητορική της βίας και της αντιμνημονιακής αντίστασης και επανάστασης που εκπέμπει καθημερινά σε όλους τους τόνους. Και κυρίως ας μην ξεχνά ότι υπάρχουν κομμάτια της που και υποδαυλίζουν και θεοποιούν τη βία ως… λυτρωτική.
Όπως έκανε χθες το Μέτωπο του κ. Αλαβάνου που με μια απίστευτη ανακοίνωση εξυμνούσε το κάψιμο της Αθήνας: «Αν είχε κατέβει ο Γαβριάς του Βίκτωρα Ουγκώ» αναφέρει στην ανακοίνωση του ο κ. Αλαβάνος, «δεν θα ήταν στα κλειστά μπλοκ των κομματικών νεολαιών, θα έκαιγε με την παρέα του τράπεζες και κινηματογράφους» …Ναι, έτσι ακριβώς. Και καλά οι τράπεζες είναι τα όργανα του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού των μονοπωλίων που σύμφωνα με την Αριστερά πίνουν το αίμα του λαού, αλλά και οι κινηματογράφοι; Προφανώς ο πολιτισμός του Μετώπου του κ. Αλαβάνου εξαντλείται στις μπροσούρες και τα επαναστατικά διαγγέλματα του ίδιου και των ομοίων του… Και βέβαια η λύση για τους επαναστάτες μας είναι να γίνει όλη η Αθήνα μια πλατεία Ταχρίρ, που οδήγησε προφανώς, για την παρανοϊκή λογική τους σε ένα… υπόδειγμα Δημοκρατίας που πρέπει κι εμείς να το ακολουθήσουμε.
Μπορείς να διαφωνείς ή να συμφωνείς με το Μνημόνιο. Να το θεωρείς καταστροφική λύση ή ως τη μοναδική επιλογή που σου έχει απομείνει. Αλλά δεν μπορείς σε καμιά περίπτωση να πιστεύεις ότι η επιστροφή στη βαρβαρότητα της βίας αποτελεί λύση. Τελεία και παύλα. Αυτή είναι μια διαχωριστική γραμμή που διακρίνει μια κοινωνία από μια αγέλη λύκων. Αν δεν το καταλαβαίνουμε, λυπάμαι αλλά είμαστε μια καταδικασμένη χώρα.
