Τα μάθατε τα νέα;

Κύριε διευθυντά,
Μαθαίνω ότι υπάρχουν σχολεία τα οποία όχι μόνο δεν έχουν ακόμη βιβλία αλλά δεν διαθέτουν καν χαρτί. Ετσι οι δάσκαλοι ζητάνε από τους γονείς λευκές κόλλες Α4 στις οποίες φωτοτυπούν τη διδακτέα ύλη για να τη μοιράσουν ακολούθως στα παιδιά. Την ίδια στιγμή η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου επιθυμεί, σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις της, «ένα ΠαΣοΚ με νέα δομή, ένα ΠαΣοΚ plus». Αυτό είναι το ζητούμενο. Και εκείνη η… plus Παιδεία που πεισματικά η κυρία Διαμαντοπούλου θα υπερασπιζόταν και θα επέβαλλε; Ξεχάστηκε ή απλώς μπήκε σε δεύτερο (και σε τρίτο) πλάνο καθώς προέχει η σωτηρία του «πράσινου» κόμματος και των δελφίνων του;

Πανδώρα

ΥΓ.: Πάντως, η σχολική χρονιά όπως άρχισε, έτσι (κουτσο)βαδίζει προς το τέλος της: με δεκανίκια. Και με μια αίσθηση παρακμής, ήττας, θλίψεως. Καθόλου… plus το όλο σκηνικό. ‘Η μάλλον, plus μόνο η αγωνία γονέων και μαθητών μπροστά σε ένα μέλλον πιο γκρίζο από κάθε άλλη φορά.

* Κατά τα άλλα, οι ουρές, στο Σύνταγμα, πολιτών που έσπευσαν να προμηθευτούν τα λαχανικά και τα ζαρζαβατικά που μοίραζαν δωρεάν παραγωγοί της Βοιωτίας με τρόμαξαν.

* Ομολογώ όμως ότι χάρηκα που οι διαμαρτυρόμενοι αγρότες προτιμούν πλέον να διαθέτουν τα προϊόντα τους σε εκείνους που τα έχουν ανάγκη παρά να τα θάβουν και να τα πετάνε στις χωματερές, όπως έχω δει να κάνουν στο παρελθόν. (Θυμάστε και εκείνους που έχυναν στους δρόμους τα γάλατα;)

* Εν προκειμένω, οι παραγωγοί της Βοιωτίας και της Θήβας διαμαρτύρονταν για καταγγελίες σχετικές με επικίνδυνα μέταλλα και άλλες ουσίες στη σοδειά τους. «Είμαστε εδώ για να αποδείξουμε ότι τα προϊόντα μας είναι ασφαλή για κατανάλωση» δήλωσαν.

* Και ο κόσμος ήταν εκεί για να επιβεβαιώσει για άλλη μία φορά τη μεγάλη ανάγκη στην οποία βρίσκεται. Ποιος να μου το έλεγε ότι θα έβλεπα στην πλατεία Συντάγματος συνωστισμό μπροστά σε πάγκο με καρότα! Και μη χειρότερα…

* Κλείνοντας για σήμερα, να αποχαιρετήσω κι εγώ τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, συγκλονισμένη από τον χαμό του, τη στιγμή που η πατρίδα έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά τους πνευματικούς της «πατέρες». Θυμάμαι τα τρυφερά λόγια του από μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει πέρυσι σε ιταλική εφημερίδα και είχε αναδημοσιεύσει «Το Βήμα»: «Η ψυχή των συμπατριωτών μου είναι κομμάτια». Και, βυθισμένη στην (εθνική) ομίχλη που με τόση τέχνη αναπαράστησε στις ταινίες του, του κουνάω το μαντίλι.