Μπορεί η χώρα να βρίσκεται αυτή την ώρα κυριολεκτικά μεταξύ ζωής και θανάτου, ειδικά μετά και τη χθεσινή λίαν δραματική διακοπή των διαπραγματεύσεων για το πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων, όμως, το ΠαΣοΚ είναι εδώ! Δεν είναι ενωμένο, αλλά σίγουρα είναι δυνατό: όχι βέβαια στον αγώνα της σωτηρίας της χώρας στον οποίο δήθεν «ορκίζεται», αλλά στον αγώνα της εσωτερικής του διαδοχής. Ο σκληρός ανοιχτός κομματικός του πόλεμος, όχι απλώς μονοπωλεί πλέον πλήρως το ενδιαφέρον των κορυφαίων στελεχών του και υπουργών της κυβέρνησης Παπαδήμου, αλλά και με τους περισπασμούς του αλληλοφαγώματος επιδρά απόλυτα αρνητικά, περίπου διαλυτικά, στο όποιο έργο της.
Όμως, όση θλίψη κι αν προκαλούν όλα αυτά, ουδείς θα έπρεπε να εντυπωσιάζεται. Αυτό ήταν «εκ γενετής» και εξακολουθεί να παραμένει ακόμα και σήμερα υπό συνθήκες πλήρους καταστροφής το DNA του «κινήματος». Κι αυτή υπήρξε ανέκαθεν και η βασική διαφορά του από τους άλλους πολιτικούς χώρους: ότι κατέστησε κυρίαρχο στη δημόσια ζωή το δόγμα του «ξύλινου λόγου», του άλλα λέω, άλλα εννοώ, άλλα κάνω.
Αναποτελεσματικές πολιτικές ασκήθηκαν ασφαλώς και από τη Νέα Δημοκρατία και μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, με εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες για τη χώρα, όπως λχ στην «ήπια προσαρμογή» ή την «επανίδρυση του κράτους» που ποτέ δεν έγιναν και ως εκ τούτου, φέρουν βαρύτατες ευθύνες για τη σημερινή τραγωδία. Αναποτελεσματικές πολιτικές άσκησε και η αριστερά, στο λίγο που μετείχε στην εξουσία, αλλά, κυρίως, στο πολύ, πάρα πολύ, που μετείχε όλα αυτά τα χρόνια στη διαμόρφωση μιας συνείδησης θανάσιμης για την Ελλάδα, ιδίως με την «ποινικοποίηση» της επιχειρηματικότητας και την αποθέωση του κρατισμού.
Όμως, το προνόμιο του να κυβερνάς συνειδητά και συστηματικά με δύο εντελώς αντίθετα και τελικά συγκρουόμενα μεταξύ τους πρόσωπα, αυτό της ρητορείας και αυτό της πράξης, το διαθέτει περίπου αποκλειστικά το ΠαΣοΚ: από το «έξω απ’ την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ» του 1981 μέχρι το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» του 2009, η ιανική εξουσία έγινε κανόνας απόλυτα καταστροφικός για τον τόπο. Γιατί; Επειδή έθισε την πολιτική, το δημόσιο λόγο, την κοινή συνείδηση, το δημόσιο βίο, στο ψέμα με ότι αυτό έφερε σε όλα τα επίπεδα.
Δυστυχώς, ούτε και η ώρα της καταστροφής αποτελεί εξαίρεση: η Ελλάδα μπήκε δύο χρόνια τώρα στο διεθνή οικονομικό έλεγχο, η κυβέρνηση Παπανδρέου διέλυσε την ιδιωτική οικονομία και τσάκισε τα αδύναμα στρώματα και τη μεσαία τάξη, αλλά εκεί που όφειλε και που είχε δεσμευθεί, δεν έκανε το παραμικρό: φορολογικό σύστημα δεν έφτιαξε, τον δημόσιο τομέα δεν τον μείωσε, αποκρατικοποιήσεις δεν έκανε και τόσα άλλα… Κατέστησε τη χώρα κλινικά ανάπηρη, την «κλείδωσε» στο σπιράλ μιας ύφεσης δολοφονικής και τώρα, ακόμα και την ύστατη στιγμή, δεν ασχολείται με τίποτα άλλο παρά με τα ιμάτια της κομματικής εξουσίας.
Οι περισσότεροι από τους πολυπράγμονες και σπουδαίους υπουργούς του ΠαΣοΚ κουνάνε κάθε μέρα στους πολίτες το δάχτυλο και τους επισείουν τον κίνδυνο της καταστροφής και υποδεικνύουν το πουργκατόριο της «σωτηρίας», αλλά, σήμερα, οι ίδιοι, έχουν το νου τους αποκλειστικά και μόνον στο ποιος θα είναι ο αρχηγός και ποια η παρέα του την επόμενη ημέρα…
Και είναι τόσο υπνωτισμένοι από την εσωτερική τους μάχη που, πιθανότατα, δεν αντιλαμβάνονται καν ότι πιθανότατα δεν θα υπάρξει επόμενη ημέρα, γιατί αυτά τα ιμάτια της εξουσίας που διεκδικούν είναι πια ένα πουκάμισο αδειανό. Κι όσο κι αν είναι αλήθεια αυτό για το ΠαΣοΚ, δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι το ίδιο συμβαίνει πια περίπου νομοτελειακά και με τη χώρα.
Δυστυχώς, όμως, παρά την υπαρξιακή κρίση του, το ΠαΣοΚ είναι πάντα εδώ! Ισως όχι πια σαν κεντρική πολιτική ποσότητα, αλλά σαν μηχανισμός σκέψης, σαν φορέας συνείδησης και άσκησης εξουσίας και διοίκησης ενός τόπου που καταρρέει και δεν μπορεί να ξεφύγει με τίποτα από αυτή του την όψη…
