Ο ελληνικός λαός ζει εδώ και σχεδόν δυό χρόνια σε κατάσταση διαρκούς αγωνίας. Τα νεύρα των Ελλήνων έχουν γίνει τσατάλια. Ο κόσμος μονολογεί στους δρόμους, νιώθει ανασφαλής, έχει χάσει βεβαιότητες κι αντοχές, δεν μπορεί να προγραμματίσει, ούτε να σχεδιάσει.
Ανά δίμηνο – τρίμηνο ζει μοναδικό κάθε φορά θρίλερ μεταξύ κατάρρευσης και διάσωσης, το οποίο καταλήγει σε ολοένα και μεγαλύτερα βάρη και σε ακόμη περισσότερη ανασφάλεια.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η διαρκής αγωνία είναι αποτέλεσμα ατελούς πολιτικής διαχείρισης της κρίσης.
Τα πολλά πρόσωπα της πολιτικής, συμπολιτευόμενα και αντιπολιτευόμενα, έχουν αναδείξει με τη στάση, τις αποφάσεις και τις επιλογές τους, πρωτοφανή ελλείμματα κατανόησης και μοναδικά προβλήματα διαχειριστικής επάρκειας.
Αν διεισδύσει κανείς στους λόγους τους, θα διαπιστώσει από την αρχή της κρίσης το κενό και την απόσταση από το πρόβλημα.
Οπως και την εξάρτησή τους από τα προ της κρίσης κυριαρχούντα πολιτικά ήθη.
Οι περισσότεροι προφανέστατα ζουν σε αντίφαση πρωτοφανή, μιλούν για τη διάσωση, αλλά δεν πιστεύουν σ’ αυτή, ούτε πράττουν τα δέοντα.
Οι πιο πολλοί δεν υπηρέτησαν ποτέ την έννοια της δημοσιονομικής πειθαρχίας, δεν έχουν δράσει ποτέ σε συνθήκες περιορισμένων πόρων, διακρίθηκαν και ανεδείχθησαν σε περιβάλλον σπατάλης και ακατέργαστης διανομής πόρων, ανδρώθηκαν στο θερμοκήπιο του πελατειακού κράτους, οι δεσμοί τους με την κοινωνία είναι ακριβώς πελατειακοί.
Και έτσι αδυνατούν να επιβάλλουν ή να παρακολουθήσουν αρχές και κανόνες λιτής δημοσιονομικής διαχείρισης. Για να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο πρέπει να αρνηθούν εαυτούς, να αλλάξουν πραγματικά και προφανώς δεν μπορούν.
Είναι φορείς, παραγωγοί της κρίσης, δεν μπορούν να είναι διασώστες. Φέρουν το βάρος εντός, δεν μπορούν να απαλλαγούν απ’ αυτό και συνεχίζουν οι πιο πολλοί να κάνουν τα ίδια.
Ακόμη και τώρα αρκετοί συνεχίζουν τις προσλήψεις και τις διανομές των πόρων. Και εκείνοι που διακηρύσσουν δημόσια πίστη στη μεταρρύθμιση και στα μέτρα σωτηρίας υποκύπτουν στον πειρασμό του ρουσφετιού, της διάσωσης των δικών τους.
Υπάρχουν καταγγελίες ότι παραμονές εφαρμογής της εργασιακής εφεδρείας δίδουν προαγωγές σε «συγγενή» πρόσωπα, δημιουργούν περιβάλλον προστασίας σε «κολλητούς» και θυσιάζουν άλλους.
«Εξις δευτέρα φύσις» έλεγαν οι πρόγονοί μας. Ετσι όμως δεν οικοδομείται εμπιστοσύνη προς τις όποιες προσπάθειες διάσωσης, ο λαός εξοργίζεται, τα μέτρα, τα όποια μέτρα αυτοϋπονομεύονται, η οργή ξεχειλίζει και η χώρα βυθίζεται μέρα- μέρα στην ανυποληψία και στην απομόνωση.
Είναι φανερό ότι το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό. Και όσο δεν λύνεται η κρίση, θα έρχεται και θα επανέρχεται, το καζάνι θα βράζει, θα συσσωρεύει οργή και κάποια στιγμή το καπάκι θα εκτιναχθεί με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Είναι θέμα χρόνου να συμβεί κάτι τέτοιο.
Οσο τα κυρίαρχα πρόσωπα της πολιτικής δεν αλλάζουν και δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη να υπηρετήσουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανασύνταξης και ανασυγκρότησης της χώρας, η Ελλάδα θα διολισθαίνει σταθερά μέχρι να καταρρεύσει.
