Είναι προφανές ότι μπαίνουμε στην πιο σκληρή φάση ενός παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, ο οποίος μέχρι πρότινος έδειχνε συγκεκαλυμμένος, από τούδε και στο εξής όμως γίνεται απροκάλυπτος. Ο πόλεμος δολαρίου – ευρώ γιατί πλέον περί αυτού πρόκειται, έχει θύματα και από τα δύο στρατόπεδα αντιμαχομένων. Η χώρα μας είναι ένα από αυτά, όμως στις ΗΠΑ η κατάσταση είναι ακόμη πιο δραματική.
Το 15% του πληθυσμού της υπερδύναμης, ήτοι 46 εκατομμύρια άνθρωποι σιτίζονται με κουπόνια των 300 δολαρίων το μήνα, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και χωρίς καμία άλλου είδους πρόνοια. Την ίδια ώρα στον τρίτο κόσμο πεθαίνουν καθημερινά από ασιτία χιλιάδες μικρά παιδιά με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Αφρική (Σομαλία, Σουδάν, Αιθιοπία)…
Το πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομίας είναι ότι τα δυτικά κράτη είναι υπερδανεισμένα, με ελάχιστες εξαιρέσεις πλεονασματικών οικονομιών όπως της Γερμανίας, της Ιαπωνίας, της Ολλανδίας, της Νορβηγίας ή του Καναδά. Πρώτη βέβαια σε πλεονάσματα χώρα έχει αναδειχτεί η Κίνα η οποία περιμένει στη γωνία να επωφεληθεί από την μέχρις εσχάτων μάχη των δύο πόλων της δύσης των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Και ακολουθούν οι άλλες χώρες του λεγόμενου BRIC (Brazil, Russia, India, China) οι οποίες επιζητούν ρόλο μετά τη λήξη του πολέμου που όπως δείχνουν τα πράγματα δεν θα έχει νικητές παρά μόνον ηττημένους.
Αιτία αυτής της υπερχρέωσης των κρατών της δύσης και ιδιαίτερα των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας είναι ότι ενέδωσαν οι ηγεσίες τους (πολιτικές και οικονομικές) στον χρηματοοικονομικό καπιταλισμό της μόχλευσης και της δημιουργίας εικονικού πλούτου (φούσκες) και αντί τα χρήματα που δανείζονταν από τις αναδυόμενες και παραγωγικές οικονομίες της Γερμανίας, της Ιαπωνίας και πρωτίστως της Κίνας να τα χρησιμοποιούν για παραγωγικές επενδύσεις τα μετέτρεπαν σε χρηματιστικά προϊόντα…
Αυτή τη στιγμή το πραγματικό χρέος των ΗΠΑ (κεντρικής και γενικής διοίκησης) είναι περίπου όσο το παγκόσμιο ΑΕΠ φτάνει δηλαδή στο αστρονομικό ποσό των 100 τρις δολαρίων! Όπως σημειώνει ο νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, παρά την αφθονία ξένων κεφαλαίων στις ΗΠΑ, μικρό μόνον μέρος αυτών επενδύθηκε σε πάγιο κεφάλαιο, ενώ το μέγιστο μέρος επιδίδεται στην αναζήτηση άμεσης αποδοτικότητας μέσω χρηματοπιστωτικών τοποθετήσεων. Έτσι έχουμε την εικόνα της βιβλικής καταστροφής στο αποβιομηχανοποιημένο Ντητρόιτ όπου παραμένουν στους δρόμους πτώματα ανέργων άταφα γιατί αδυνατούν οι συγγενείς να αναλάβουν το κόστος της κηδείας…Ποτέ στη σύγχρονη ιστορία με εξαίρεση τα κρεματόρια του Άουσβιτς ή την ανθρωποσφαγή του Βερντέν η ανθρώπινη ζωή δεν είχε τόση ελάχιστη αξία…
Για να λήξει αναίμακτα αυτός ο πόλεμος θα πρέπει να καθίσουν στο τραπέζι οι ηγέτες των κρατών της Δύσης μαζί με τους πραγματικούς ηγέτες του πλανήτη τους τραπεζίτες και να αποφασίσουν μία παγκόσμια «σεισάχθεια» μία γενναία δηλαδή διαγραφή των χρεών. Αυτό προφανώς επιδιώκει η Αμερική και αποφεύγουν η Γερμανία, η Κίνα και η Ιαπωνία… Είναι τυχαίο άραγε ότι οι δύο από τις τρεις παγκόσμια πλεονασματικές χώρες είναι οι ηττημένοι του Β΄Παγκόσμιου πολέμου;
Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση υπερβαίνει αυτή του κραχ του 1929 σύμφωνα με τους οικονομολόγους Μπάρυ Άικεγκρην του Μπέρκλεϋ και Κέβιν Ο’ Ρουρκ του πανεπιστημίου του Δουβλίνου. Η πτώση της παγκόσμιας παραγωγής, ιδίως της βιομηχανικής, υπερβαίνει ήδη την αντίστοιχη της πρώτης περιόδου του 1930: -42% στην διάρκεια των πρώτων 14 μηνών…
Σύμφωνα με το περιοδικό New Yorker αυτό που χρειάζεται η παγκόσμια οικονομία για να επανέλθει στην ευθεία οδό και να ξεφουσκώσουν οι «φούσκες» ώστε το εισόδημα να ανταποκρίνεται στην πραγματική παραγωγή πλούτου συνοψίζεται σε τρεις λέξεις: «Απομόχλευση, αποπαγκοσμιοποίηση, επαναρρύθμιση»…
Η μόχλευση ειδικά είναι το πυρηνικό όπλο στα χέρια των τραπεζιτών και των golden boys που τους υπηρετούν αφού κάνει την παγκόσμια οικονομία τόσο πολύπλοκη με τα χαοτικά μαθηματικά μοντέλα που χρησιμοποιεί και τόσο αλληλοεξαρτώμενη ώστε να καθιστά αναγκαία και την ύπαρξη τους όσο κανείς ηγέτης δεν αναλαμβάνει το ρίσκο να λύσει το γόρδιο δεσμό με το ξίφος, όπως ο Μεγαλέξανδρος…
Για την Ελλάδα που είναι στην κυριολεξία το πρώτο θύμα αυτού του πολέμου, η λύση των ΗΠΑ φαντάζει ιδανική. Διαγραφή χρεών και επανεκκίνηση της οικονομίας βασισμένη σε πραγματικό παραγωγικό μοντέλο… Όσο καθυστερεί η λύση αυτή, τόσο περισσότερο θα υποφέρουν οι πολίτες της χώρας…
