Την ώρα που ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δηλώνει, παρουσία της Γερμανίδας καγκελάριου Αγκελα Μέρκελ, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βοηθήσουν την Ελλάδα, εκείνη, αντιθέτως, όχι μόνον δεν επικροτεί αυτές τις απόψεις, όχι απλώς δεν θέλει ούτε καν να αναφέρει τη λέξη Ελλάδα, αλλά, προβαίνει και σε μια πάρα πολύ προσεκτική, απόλυτα σιβυλλική δήλωση που θα ήταν καλό, επιτέλους, να ανοίξουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας να καταλάβουμε τι κρύβει. «Αν ένα μέλος»
Μετάφραση: η κυρία Μέρκελ ξεκίνησε λέγοντας «αν ένα μέλος κινδυνεύει», αλλά μετά, δεν είπε λέξη για το μέλος που κινδυνεύει. Μίλησε μόνον για το ευρώ και τη βιωσιμότητά του. Και διαβεβαίωσε ότι «κάθε άλλη χώρα μέλος» θα κάνει τα πάντα για να την εγγυηθεί. Κάθε άλλη. Η ίδια η χώρα, αυτή που κινδυνεύει; Γι αυτήν, κουβέντα. Λέξη. Αρα, με ποιο τρόπο θα «εγγυηθούν» τα υπόλοιπα μέλη; Με την «αλληλεγύη»; Με την κοινή πορεία; Προφανώς όχι. Κι όλα αυτά, «όπως και να χει το πράγμα»…
Επιχειρώντας δε να αναγκάσει δημόσια την κυρία Μέρκελ σε μια δήλωση στήριξης της Ελλάδας, ο Αμερικανός πρόεδρος είπε ότι η Γερμανία θα διαδραματίσει κεντρικό ρόλο σε αυτήν. Αλλά η κυρία Μέρκελ δεν αντέδρασε. Σφίγγα. Την ίδια ώρα – μα την ίδια! – στο Βερολίνο, ο κ. Σόιμπλε ζητούσε στήριξη της Ελλάδας! Αλήθεια: από ποιον πραγματικά τη ζητούσε;…
Η γερμανική πολιτική, θα ήταν εντελώς ακατανόητη, αν δεν ήταν στο βάθος της εξαιρετικά πονηρή και δεν έκρυβε αλλότριους στόχους μιας άλλης ατζέντας.
Στην πολιτική, ειδικά στη διεθνή, το να μην πεις κάτι έχει την ίδια, αν όχι και μεγαλύτερη, κάποιες φορές, σημασία με το να πεις. Και χθες, από την αμερικανική πρωτεύουσα, η κυρία Μέρκελ επέλεξε να μην αναφέρει καν τη λέξη Ελλάδα. Επέλεξε σιωπηρά αλλά ξεκάθαρα να μας διαχωρίσει από τα «άλλα μέλη» του ευρώ και να πει το τι θα πράξουν αυτά για το πρόβλημα του κοινού νομίσματος, αλλά όχι το πώς θα το πράξουν, με εμάς στο επίκεντρο.
Ετσι, με τη χθεσινή της παρουσία επί αμερικανικού εδάφους, με αυτά που είπε και, κυρίως, με αυτά που δεν είπε και παρά τα όσα άκουσε δημόσια από τον σημαντικότατο συνομιλητή της, στην ουσία, η κυρία Μέρκελ διαχώρισε, για πρώτη φορά, την τύχη της Ελλάδας από εκείνη του ευρώ. Όχι απλώς τη διαχώρισε, αλλά είπε ξεκάθαρα ότι θεωρεί πως τα «άλλα μέλη» θα πρέπει να κάνουν κάτι για την κρίση που φέρνει στο κοινό νόμισμα η Ελλάδα, την οποία, να τονιστεί ξανά γιατί έχει πολύ μεγάλη σημασία, ούτε καν ονομάτισε – και ασφαλώς όχι τυχαία.
Παρέλειψε φυσικά να πει, ότι την αληθινή κρίση, τη φέρνει η λογική της ανταγωνιστικότητας, όπως την εννοεί το Βερολίνο, την οποία έφτασε να αποκαλέσει και «ταυτότητα της Ευρώπης». Ανταγωνιστικότητα που τη θεσμοθέτησε ήδη με τρόπο και προδιαγραφές όπου είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα δεν χωράει, ανεξάρτητα και από την κρίση του χρέους. Ανταγωνιστικότητα, που διαλύει κάθε έννοια ευρωπαικού κοινωνικού κεκτημένου – γι αυτό και η δεύτερη «πονηριά», να της δώσει τον τίτλο της «ταυτότητας». Είναι η νέα ταυτότητα, αυτή του γερμανικού πλεονασματικού ηγεμονισμού, που όχι απλώς αδιαφορεί για όποιον δεν μπορεί να την ακολουθήσει, αλλά και που τον καθιστά μίασμα…
Την ίδια στιγμή που γινόντουσαν όλα αυτά, μια ισχυρή φωνή από το οικονομικό / ακαδημαικό κατεστημένο στις ΗΠΑ, ο Κένεθ Ρογκόφ, καθηγητής του Χάρβαρντ και πρώην στέλεχος από την καρδιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ανέφερε ότι η ευρωπαική συνταγή για την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, είναι λανθασμένη και ότι η πολιτική που εφαρμόζει η Ευρώπη, δηλαδή το Βερολίνο, μας οδηγεί μετωπικά και γρήγορα στην αναδιάρθρωση.
Οφείλουμε επιτέλους να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε. Να εγκαταλείψουμε τους ευσεβείς μας πόθους που γεννά η παραζάλη και να αντιληφθούμε ότι ένας μεγάλος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη στις δύο πλευρές του Ατλαντικού με αφορμή – αλλά όχι και με αιτία – το ελληνικό πρόβλημα. Και ότι στον πόλεμο αυτό το Βερολίνο λογαριάζει την Ελλάδα ως κάτι μεταξύ αναγκαίου κακού και παράπλευρης απώλειας. Οι χθεσινές δηλώσεις στην Ουάσιγκτον, δεν θα μπορούσαν να ήταν πιο κραυγαλέες.
Η καρδιά του πολέμου δεν είναι φυσικά η Ελλάδα. Αυτή είναι απλώς το (σχεδόν, μα όχι ακόμα καθαρά) ορατό σήμερα πεδίο της. Η καρδιά, είναι ο διαρκώς επιτεινόμενος γερμανικός οικονομικός και πολιτικός ηγεμονισμός, που δεν αρέσει καθόλου στους Αμερικανούς.
Αλλά, ευτυχώς, δεν αρέσει πια ούτε και στους ευρωπαίους πολίτες, που ζουν σιγά σιγά τις καταστροφές που φέρνει στην Ευρώπη η εφαρμογή του νέου γερμανικού ηγεμονισμού και που τους οδηγεί πλέον όλο και περισσότερο στις πλατείες.
Το τραγικό είναι ότι αυτό που κάνει η Γερμανία, μόνον σε εμάς δείχνει να αρέσει. Μόνον εμείς το βλέπουμε και μπροστά του παγιδευόμαστε σε ένα «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», όπου το θύμα λατρεύει το θύτη του. Κι αν ποτέ ξυπνήσουμε, δυστυχώς, μάλλον θα είναι πια πολύ αργά.
