Το έχουν «τάμα» οι συνδικαλιστικές οργανώσεις καθηγητών και δασκάλων να οργανώνουν κάθε χρόνο απεργίες και διαδηλώσεις, οι οποίες πυροδοτούν, ως συνήθως, και καταλήψεις σχολείων. Υπήρξαν περιπτώσεις που οι απεργιακές ασκήσεις εκδηλώνονταν και στην περίοδο των εξετάσεων!
Ουδείς υποτιμά το σημαντικό έργο που προσφέρουν οι εκπαιδευτικοί, στην πλειονότητά τους. Και ουδείς αρνείται ότι έχουν δίκαια αιτήματα, όπως το μισθολογικό, τα οποία δικαιολογούν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Δύσκολα, όμως, θα πείσουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις τους ότι κάθε χρόνο πρέπει να κλείνουν τα σχολεία, συχνά για τα ίδια αιτήματα.
Εφέτος οι απεργίες και οι διαδηλώσεις έχουν ως αφορμή το σχέδιο του υπουργείου Παιδείας για τη συγχώνευση σχολείων. Εχουν τη συμπαράσταση γονέων, κατανοητή, και την ακατανόητη υποστήριξη περιφερειακών και δημοτικών συμβουλίων. Κινούνται όλοι στην «εθνική λογική» ότι όλα είναι καλά και τίποτε δεν πρέπει να αλλάξει. Και όλοι επικαλούνται το «εθνικό επιχείρημα» ότι η κυβέρνηση «υπακούει στις επιταγές του ΔΝΤ» και στο συγκεκριμένο θέμα «θέλει να επιβάλει το φθηνό σχολείο»!
Αστειότητες. Ουδεμία αναφορά γίνεται στο μνημόνιο για τη μείωση του αριθμού των σχολείων. Βεβαίως υπάρχει το πρόβλημα της μείωσης των δημοσίων δαπανών. Και είναι γεγονός ότι τα ολιγοθέσια σχολεία είναι αντιοικονομικά. Είναι, όμως, και αναποτελεσματικά.
Εχω ζήσει τη μοναξιά του μονοτάξιου δημοτικού σχολείου. Ηταν μονόδρομος. Μόνο με γαϊδούρι μπορούσε κανείς να πάει στο διπλανό χωριό και σχεδόν μισή μέρα με το κάρο για να πάει στην πόλη. Τότε, ο δάσκαλος και η δασκάλα πρόσφεραν και κοινωνικό έργο. Ηταν οι μόνοι μορφωμένοι και «πρωτευουσιάνοι» και πρότυπα για τους μαθητές και τους γονείς. Μας βοήθησαν όχι μόνο με τη διδασκαλία, αλλά και με την προσωπικότητά τους, για να αποδεχθούμε τη μοναξιά του μονοτάξιου, αλλά και να αναζητήσουμε τρόπους για να αποδράσουμε και να τους «μοιάσουμε».
Σήμερα τα πάντα έχουν αλλάξει. Εχουν εντυπωσιακά βελτιωθεί. Από 8.956 ολιγοθέσια δημοτικά σχολεία τη δεκαετία του ΄60 έχουν μείνει 2.000. Δεν μειώθηκαν εξαιτίας της μείωσης του πληθυσμού στα χωριά, αλλά και της σημαντικής βελτίωσης της συγκοινωνίας με τα πλησιέστερα μικρά ή μεγάλα αστικά κέντρα, όπου στα σχολεία η κάθε τάξη έχει τον δικό της δάσκαλο και σύγχρονη τεχνολογία. Αλλά και άλλο πολιτιστικό και κοινωνικό περιβάλλον.
Και ένας απλός πολίτης μπορεί να κατανοήσει τη διαφορά στην ποιότητα των σπουδών σε ένα μονοτάξιο σχολείο των πέντε και δέκα μαθητών- αυτή είναι η πλειοψηφία των 2.000 ολιγοθέσιων σχολείων – και σε ένα εξατάξιο με 30 μαθητές σε κάθε τάξη. Δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτό το επιχείρημα ότι η κατάργηση αυτών των σχολείων υποβαθμίζει την εκπαίδευση. Ανάλογη εικόνα και στα γυμνάσια σε ορισμένες περιοχές. Για παράδειγμα, σε τρία όμορα χωριά λειτουργούν τρία γυμνάσια, τα δύο με 25 μαθητές και το ένα με 50. Υπηρετούν τρεις διευθυντές και 30 καθηγητές. Απόσταση μεταξύ τους μόνο δέκα λεπτά. Προτείνεται η συγκέντρωση σε ένα νέο κτίριο και των τριών γυμνασίων. Είναι «υποταγή στο ΔΝΤ»; Είναι οικονομία. Σύμφωνοι. Είναι κακό; Είναι υποβάθμιση των σπουδών; Γιατί; Ας μας το εξηγήσουν οι εκπαιδευτικοί και ας απαντήσουν οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι.
Οι αντιδρώντες στις συγχωνεύσεις επικαλούνται ως ένα ακόμη επιχείρημα την ταλαιπωρία των μαθητών. Μια από τις πολλές περιπτώσεις. Σε έναν νομό ένα μονοτάξιο δημοτικό σχολείο με 5 μαθητές απέχει 3 χιλιόμετρα από το κοντινό εξατάξιο και ένα γυμνάσιο με 20 μαθητές 7 χιλιόμετρα από το κοντινό τριθέσιο. Να μη συγχωνευθούν; Είναι μεγάλη ταλαιπωρία για να πάνε σε ένα καλύτερο σχολείο;
Δυστυχώς, είναι μια ακόμη περίπτωση όπου η «πελατειακή λογική» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τα συντεχνιακά συμφέροντα μπλοκάρουν αυτονόητες μεταρρυθμίσεις.
gromaios@otenet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
