Σε κάποιους δεν άρεσαν όσα υποστήριξε ένα κανάλι για τις απεργίες στα λεωφορεία. Πήραν τα μηχανάκια τους κι έκαναν διαδήλωση έξω από τα γραφεία του για να συνετίσουν τους δημοσιογράφους. Σε κάποιους άλλους πάλι, σε άλλο κανάλι, δεν άρεσε μια εκπομπή -έθιγε τον πατριωτισμό τους – και πήγαν και αυτοί να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους. Στους φοιτητές στο Παρίσι δεν άρεσε ο κ. Πάγκαλος και τον υποχρέωσαν να αποχωρήσει, ενώ κάποιοι συνδικαλιστές στην Αθήνα έκριναν ότι έπρεπε να αποδοκιμάσουν τον κ. Πρωτόπαπα όχι σε μια εκδήλωση αλλά την ώρα που έτρωγε σε ένα εστιατόριο! Προφανώς δεν είναι τα μόνα περιστατικά. Ο μπαχτσές έχει απ όλα: κάποιοι «αγανακτισμένοι» έβαλαν στο στόχαστρο τον κ. Σημίτη και θέλουν να διαδηλώσουν έξω από το σπίτι του (!) ενώ άλλοι -παραμένουν ασύλληπτοι ακόμα- εξέφρασαν εμπράκτως την δημοκρατική τους συνείδηση προπηλακίζοντας τον κ. Χατζηδάκη της ΝΔ.
Είναι φανερό ότι η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τον χειρότερό μας εαυτό. Αντί να αποτελέσει αιτία προβληματισμού για το πώς οδηγηθήκαμε ως εδώ, έχει σταθεί αφορμή για έναν ισοπεδωτικό λαϊκισμό και μαζί μια πρωτοφανή μισαλλοδοξία. Σε λίγο θα κάνουμε διάλογο μόνο με χαστούκια. Κανείς από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ βέβαια δεν είναι αθώος. Ολοι κουβαλούν τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης – πρώτη απ’ όλους ίσως η κυβέρνηση που τώρα ασφαλώς μετανιώνει για πολλές από τις προεκλογικές της ακροβασίες. Υπάρχουν όμως και όρια.
Κατ αρχήν τα όρια της Δημοκρατίας. Δεν είναι δικαίωμα κανενός να επιχειρεί να τρομοκρατήσει και τελικά να φιμώσει βουλευτές. Οσοι το επιχειρούν σήμερα ελαφρά τη καρδία, ρισκάρουν να το υποστούν οι ίδιοι αύριο και σε πολύ χειρότερες συνθήκες. Ακόμα πιο σημαντικά ωστόσο είναι τα όρια μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας. Οταν αρχίζουμε να αποδεχόμαστε σαν κοινωνία τις μεθόδους του λιντσαρίσματος -κυριολεκτικά ή μεταφορικά- οδηγούμαστε αργά ή γρήγορα στον θάνατο όλων όσων πλουτίζουν τη ζωή μας- από την τέχνη ως την πολιτική.
Αυτό το καταλαβαίνουν ακόμα κι όσοι το πρώτο πράγμα που αισθάνονται σήμερα για την κρίση είναι η οργή – για την ατιμωρησία όσων έκλεψαν, για την υποθήκευση της Ελλάδας από τα χρέη αλλά και για το γενικό ξεχαρβάλωμα. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτήν ακριβώς την δύσκολη περίοδο ο κόσμος αποζητά διεξόδους στην τέχνη- στο Μέγαρο Μουσικής την περασμένη χρονιά είχαμε ρεκόρ συμμετοχής ενώ ανάλογη υποδοχή έχουν όλες οι σοβαρές εκδηλώσεις. Σαν να αντιμάχονται οι δυο μας εαυτοί, κι ακόμα δεν ξέρουμε ποιος θα υπερισχύσει…
