Συναντήσαµε την Ελλη Στάη την περασµένη Τετάρτη ενώ η Αθήνα «έβραζε». Τη στιγµή που σχεδόν κάτω από το µπαλκόνι της ήταν σε εξέλιξη µία από τις µεγαλύτερες συγκεντρώσεις διαµαρτυρίας τα τελευταία χρόνια, εκείνη µίλησε µαζί µας για όλα χωρίς φόβο και πάθος, µε έµφαση στην ψυχραιµία την οποία, όπως δηλώνει, θεωρεί απαραίτητη προκειµένου να µπορέσουµε να βρούµε διέξοδο στα αδιέξοδα που αντιµετωπίζουµε ως κοινωνία.
– Τον τελευταίο καιρό επικρατεί αναβρασμός στη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Θεωρείτε ότι οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί για την ΕΡΤ είναι προς τη σωστή κατεύθυνση; «Γενικώς πιστεύω ότι παρέµβαση στον δηµόσιο τοµέα έπρεπε να γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό είναι δεδοµένο. Οµως στην περίοδο της κρίσης που διανύουµε γίνονται όλα πάρα πολύ άτσαλα και µέσα σε αυτή την ατσαλοσύνη γίνονται και λάθος πράγµατα. Οπότε στο κατ’ αρχήν συµφωνώ, στα επίµέρους διαφωνώ σε πάρα πολλά».
– Σας βρίσκει σύμφωνη το κλείσιμο της ΕΤ1; «∆εν νοµίζω ότι το να κλείσεις µια συχνότητα είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιτύχεις αυτό το περίφηµο “συµµάζεµα”. Θα µπορούσε να είχε γίνει µια πιο σωστή κατανοµή του προσωπικού, ώστε να αξιοποιηθούν άνθρωποι που αξίζουν τον κόπο και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στην ΕΡΤ. ∆ηλαδή ένα νέο οργανόγραµµα που είχα ακούσει ότι ετοιµαζόταν από πέρυσι, θα ήταν µια σωστή κατεύθυνση σε καιρό ειρήνης. Τώρα όµως έχουµε καιρό πολέµου και, όπως γνωρίζετε, δεν φέρνει τίποτα λογικό».
– Ποια η άποψή σας για τη μετατροπή δημοσιογράφων που εργάζονται στον δημόσιο τομέα σε κρατικούς υπαλλήλους; «Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι έξω από κάθε λογική. Ο δηµοσιογράφος δεν µπορεί να είναι δηµόσιος υπάλληλος γιατί έτσι χάνει τον χαρακτήρα και την ουσία του επαγγέλµατός του. ∆ιαφωνώ κάθετα».
– Πώς είδατε τα πράγματα επιστρέφοντας στην τηλεόραση; Είστε ευχαριστημένη στην ΕΡΤ; «Ο λόγος που δέχτηκα την πρόταση να παρουσιάζω καθηµερινό δελτίο είναι επειδή έβλεπα ότι βρισκόµαστε σε µια ιστορική καµπή και ότι το να είσαι µέσα στα πράγµατα είναι απαραίτητο. Το εί χα προσωπική ανάγκη. Είµαι ευχαριστηµένη, κυρίως µε την κατάσταση που επικρατεί στην ΕΡΤ, γιατί είδα ότι πολλοί µύθοι ήταν απλά µύθοι. ∆ηλαδή δουλεύουµε πολύ πιο ανεξάρτητα από όσο ο µύθος µε έκανε να πιστεύω ότι θα δουλεύαµε».
– Σας έχουν ασκηθεί ποτέ πιέσεις από την πολιτική εξουσία να χαμηλώσετε τους τόνους στο δελτίο ειδήσεων; «Θα πω κάτι και ας το ερµηνεύσουν οι αναγνώστες. Προσωπικά σε εµένα ανάλογη παρέµβαση δεν έγινε ποτέ. ∆εν µπορώ να γνωρίζω τι έχει γίνει αλλού. Ξέρω όµως ότι έχουν δυσαρεστηθεί διάφοροι πόλοι εξου σίας από το γεγονός ότι είµαστε πιο ανεξάρτητοι από όσο ήθελαν. Το µήνυµα το έχω πάρει. Και όταν µιλάω για πόλους εξουσίας δεν αναφέροµαι µόνο στην κυβέρνηση. Είναι πολλοί αυτοί οι πόλοι. Αλλά δεν χαµπαριάζουµε».
– Η εκπομπή που παρουσιάζετε κάθε Δευτέρα στη ΝΕΤ αφιερώνει το δεύτερο μισό της σε μια «πρόσωπο με πρόσωπο» συνέντευξη με έναν από τους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε σε αυτή την απόφαση η οποία μέχρι στιγμής φαίνεται να έχει καλή απήχηση; «Αυτή η ιδέα είναι απόρροια της ανάγκης της εποχής. Κατ’ αρχήν ήταν µια ανάγκη δική µου. Πίστευα ότι οι πολιτικές συζητήσεις έτσι όπως γίνονται τα τελευταία χρόνια έχουν βρεθεί µπροστά σε πάρα πολλά αδιέξοδα και υπεύθυνοι είµαστε όλοι. Η εποχή µας όµως δεν τα σηκώνει πια όλα αυτά. Ο κόσµος χρειάζεται απαντήσεις, καθοδηγητικές απόψεις και ο κόσµος είµαστε όλοι µας. Ενας από αυτούς είµαι κι εγώ. Υπάρχουν αρκετοί Ελληνες που έχουν να πουν πολλά και αλλιώτικα πράγµατα µε διαφορετικό τρόπο. Χαίροµαι που η ιδέα αυτή έχει βρει ανταπόκριση. Και δεν οµιλώ για ποσοστά τη λεθέασης, αλλά για την απήχηση που έχει στον κόσµο».
– Υπάρχει μια αίσθηση στην κοινωνία ότι το πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει ή τουλάχιστον έχει απογοητεύσει οικτρά τους πολίτες. «∆εν είναι δεδοµένη η απογοήτευση; Βεβαίως είµαστε απογοητευµένοι. Νοµίζω ότι αυτή τη στιγµή δεν υπάρχει Ελληνας που να µην έχει αυτή την αίσθηση. Βέβαια θα έλεγα ότι πολλές φορές νιώθω απογοητευµένη και από εµάς τους ίδιους. Γιατί και εµείς ως λαός αντιµετωπίζουµε τα πράγµατα µε πολύ θυµικό. Παρ’ όλο που κατανοώ και την οργή και την αγανάκτηση όταν βρισκόµαστε εµπρός σε απροσδόκητα αδιέξοδα, πιστεύω ότι η δυνατότητα να βάζεις τη λογική να δουλεύει είναι κάτι που µας λείπει. Πάντως, η υπάρχουσα πολιτική σκηνή διαχειρίστηκε τα χρόνια που οδήγησαν στην πτώση. Λογικό δεν είναι να υπάρχει έλλειµµα εµπιστοσύνης;».
– Πιστεύετε ότι η παρούσα ηγεσία της χώρας έχει αρθεί στο ύψος των περιστάσεων ή έχει αποδειχθεί κατώτερη; «Επειδή στην πολιτική αυτό που µετράει είναι το τελικό αποτέλεσµα, το ερώτηµα θα το έθετα αλλιώς: Αν έχει έρθει η στιγµή να δούµε το τελικό αποτέλεσµα ή θα το δούµε σε λίγο καιρό. Εχω την αίσθηση ότι η τελική στιγµή έρχεται. Προς το παρόν αυτό που φαίνεται είναι ότι υπάρχει µια σειρά λαθών. Ζούµε µια σειρά από καθηµερινές αλλαγές. Αυτό που έχει λείψει µέχρι στιγµής είναι µια σταθερή πορεία. Μπορεί να σε πηγαίνει κάπου πολύ δύσκολα αλλά να σου δίνει την εγγύηση ότι κάποιοι την έχουν δει, την έχουν µελετήσει και την έχουν διαγράψει από πριν. Βέβαια από τη στιγµή που το ευρωπαϊκό σύστηµα δεν έχει µια σταθερή πορεία, πώς να είναι αυτή που χαράζει η ελληνική κυβέρνηση;».
– Για την κρίση στα ελληνικά media τι άποψη έχετε; «Πιστεύω ότι υπάρχει ένας συνδυασμός οικονομικής κρίσης και κρίσης αξιοπιστίας που είναι αλληλένδετες. Σε αυτή την περίφημη φούσκα που ζήσαμε τα media έπαιξαν πρωταρχικό ρόλο. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους δημοσιογράφους, αφορά και τους εκδότες, τους επιχειρηματίες. Διογκώθηκε πολύ ο χώρος αυτός στην Ελλάδα και πήραν αέρα τα μυαλά πολλών».
– Η τηλεόραση δεν έπαιξε ρόλο;
«Γενικά η τηλεόραση είναι κυρίαρχο μέσο, παρ’ όλο που τα νέα ιντερνετικά μέσα έχουν τεράστια απήχηση τελευταία. Φοβάμαι ότι έχουμε ζαλιστεί και εμείς που κάνουμε τηλεόραση και ανεβάζουμε τους τόνους περισσότερο από όσο ίσως θα χρειαζόταν. Πιστεύω πολύ στην ψυχραιμία, ότι μπορείς δηλαδή να πεις τα πιο σκληρά και επιθετικά πράγματα χωρίς υστερία. Δεν μπορώ πλέον να ακούω φωνές και αντάρες στο κενό».
– Τι πιστεύετε για το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης γενικά; «Να πω ότι είμαι ευχαριστημένη που βλέπω συνέχεια να παίζονται τουρκικά σίριαλ; Δεν είμαι. Θεωρώ ότι η φτώχεια έχει φέρει κατήφορο. Εχουν γεμίσει τα κανάλια τουρκικές σειρές. Ο κόσμος βέβαια τα βλέπει. Ισως να λειτουργούν συλλογικά σαν αναλγητικά. Ίσως είναι μια διέξοδος. Αλλά με πιάνει και θλίψη. Φτωχαίνουμε παντού».
– Αισιοδοξείτε για το μέλλον;
«Επιθυμώ να είμαι αισιόδοξη, έχω όμως και την αίσθηση ότι τα πράγματα είναι πολύ ζορισμένα και οι δυνατότητες πολύ περιορισμένες».
– Ως μητέρα, στην επαφή σας με τη νέα γενιά, τι είναι αυτό που σας ανησυχεί περισσότερο;
«Οτι αυτά τα παιδιά ξεκινούν με το αδιέξοδο μπροστά τους. Και αυτό έχει πάρα πολλά πλοκάμια. Τι χειρότερο μπορεί να αντιμετωπίσει ένας νέος στο ξεκίνημα της ζωής του όταν καταγράφονται αυτά τα απίστευτα ποσοστά ανεργίας; Εκείνο που με ανησυχεί πάρα πολύ είναι ότι αρκετά παιδιά αντιμετωπίζουν ως αναγκαιότητα το ενδεχόμενο να φύγουν από τη χώρα».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
