Είμαστε οι επιλογές μας. Αλλά είμαστε και οι ιστορίες μας. Με αυτό το σκεπτικό ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ξεκίνησε να διηγείται την ιστορία του «Πουπουλένιου» πριν από 15 μήνες. Και σήμερα, που διανύει τη δεύτερη σεζόν με το έργο του Μάρτιν Μακ Ντόνα, μετρά πάνω από 65.000 θεατές: πέρυσι τις 184 παραστάσεις είδαν 52.563 θεατές και εφέτος τις πρώτες 48 παρακολούθησαν 13.193.
Η ιδέα του έργου είχε σχεδόν στοιχειώσει στο μυαλό του. Είχε διαλέξει εγκαίρως τους ηθοποιούς που θα έφτιαχναν την τετράδα μαζί με τον ίδιο –Νίκος Κουρής, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Γιώργος Πυρπασόπουλος –και θεωρούσε δεδομένο ότι θα κάνει τη σκηνοθεσία. Την είχε ήδη σκεφθεί. Στόχος ήταν όλο αυτό να ανεβεί σε ένα κεντρικό αθηναϊκό θέατρο (Αθηνών). Εκεί άλλωστε είχε συστεγασθεί με τον Γιώργο Κιμούλη για το «Σλουθ», την παράσταση που επί τρία χρόνια δέσποσε στη θεατρική Αθήνα (2009-2012).
Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Μαρκουλάκη είναι ότι εξελίσσεται, αναπροσαρμόζεται, λαμβάνει τα μηνύματα και δεν επαναπαύεται. Ο ωραίος νεαρός των τηλεοπτικών σειρών δεν έμεινε στα κεκτημένα του και προτού ξεκαθαρίσει με μεγαλύτερη σαφήνεια τις προτεραιότητές του ανακατεύτηκε με πολλά: έκανε θέατρο με τον Δημήτρη Λιγνάδη και τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, έπαιξε Αμλετ υπό τις οδηγίες του Μιχάλη Κακογιάννη, έγινε Ιππόλυτος το 2004 σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, παρουσίασε τηλεπαιχνίδια στη μικρή οθόνη, προσπάθησε να γίνει παραγωγός.
Αποδεικνύεται ωστόσο σκληρός εργάτης: η μία παράσταση διαδέχεται την άλλη, η μία ερμηνεία την επόμενη, το ίδιο και η σκηνοθεσία. Μετά την παράσταση στο Αλίκη της «Ντόλυς της προξενήτρας» ετοιμάζεται να ανεβάσει στο Παλλάς τους πρώτους μήνες του 2015 τον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Νέα πρόκληση;
«Η σκηνοθεσία του «Κύκλου» ήρθε ως παραγγελία και τη δέχθηκα. Από εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισα να διαβάζω το έργο. Το μόνο που μπορώ να πω προς το παρόν είναι τι βρήκα στον πυρήνα του. Λοιπόν, στον πυρήνα του βρήκα τον «πειρασμό της καλοσύνης», όπως λέει στη μετάφρασή του ο Ελύτης. Η Γκρούσα αποφασίζει, όχι χωρίς αναστολές, να περάσει ένα έπος μέσα σε τρεις πράξεις. Ολο αυτό γίνεται σχεδόν τυχαία».
Τελικά, ηθοποιός ή σκηνοθέτης; «Η σκηνοθεσία μου αρέσει, αλλά πρέπει και να της αρέσω. Με ενδιαφέρει πολύ και με ευχαριστεί. Από την άλλη, όταν παίζω, ιδίως σε συνθήκες όπως τώρα στον «Πουπουλένιο», το λατρεύω. Ειλικρινά δεν ξέρω πού θα οδηγήσει όλο αυτό. Πάντως, όλοι σχεδόν οι σκηνοθέτες στην Ελλάδα υπήρξαν και ηθοποιοί, κάτι που ούτε παράξενο είναι ούτε ασύνδετο. Με ενδιαφέρει όμως το περιεχόμενο και όχι η φόρμα» και καταλήγει: «Σε κάθε παράσταση λέμε τις ιστορίες που είμαστε, ακόμη κι όταν μας διαλέγουν στα έργα και δεν τα διαλέγουμε εμείς οι ίδιοι. Ο «Κύκλος» είναι μια ιστορία αυτοθυσίας. Τελικά, αν θες να πεις ιστορίες, ξεκινάς από το περιεχόμενο και μιλάς για μια πλευρά του κόσμου που σε ενδιαφέρει».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
