Αλέξης Γεωργούλης: Η διασημότητα είναι σαν το καζίνο. Στο τέλος χάνεις

Ο Αλέξης Γεωργούλης έκλεισε τα σαράντα. Μέσα στην τελευταία εξαετία, μεταξύ Ελλάδας και Λος Αντζελες, έκανε σεμινάρια υποκριτικής, σεναρίου και παραγωγής, δούλεψε λιγότερο και κυρίως εξερεύνησε τη ζωή και τον εαυτό του. Εβγαλε πράσινη κάρτα («απομένει το τελευταίο στάδιό της για να αποκτήσω μόνιμη άδεια»), βγήκε δημοτικός σύμβουλος στην πατρίδα του τη Λάρισα με τον συνδυασμό του νυν δημάρχου και ετοιμάζεται για δύο πρεμιέρες. Παράλληλα τέλειωσε δύο ταινίες (μία γερμανική και μία ελληνική) και σχεδιάζει την επόμενη, σε δικό του σενάριο. Στο τέλος του μήνα ανεβαίνουν από το Εθνικό οι «Μυστικοί αρραβώνες» του Ξενόπουλου, ενώ την άνοιξη το μιούζικαλ «Βίκτορ Βικτόρια» στο Πάνθεον. Και είναι πολύ χαρούμενος γιατί συνεργάζεται «με ανθρώπους που θαυμάζει».

Eπιστροφή

«Τα τελευταία έξι χρόνια πηγαινοέρχομαι. Αρα ούτε έφυγα ούτε επιστρέφω. Τώρα είμαι λίγο πιο μόνιμα εδώ. Ολο αυτό δεν ξεκίνησε για μια συγκεκριμένη δουλειά. Ξεκίνησε σαν περιπέτεια. Στην αρχή πήγα στη Νέα Υόρκη, αλλά μετά τον πρώτο χειμώνα έφυγα για το Λος Αντζελες. Με ενδιέφερε η εξερεύνηση. Αρχικός στόχος ήταν να κάνω σεμινάρια υποκριτικής και σεναρίου –με το σενάριο ασχολήθηκα περισσότερο και ύστερα με την παραγωγή. Ουσιαστικά ήθελα να γεφυρώσω το εκεί με το εδώ, τις ιδέες (μας) με την παραγωγή (τους). Το μεγάλο όνειρο είναι να πουλάμε εκεί τις δικές μας ταινίες».

«Ετσι όπως το έζησα, είναι κάτι που μου πάει πάρα πολύ. Είναι ή του ύψους ή του βάθους. Ή μέσα στα τρελά πάρτι ή μέσα στην απόλυτη ηρεμία. Κανένας δεν σε ενοχλεί αν δεν θες. Κι εγώ βρήκα εκεί την ηρεμία που έψαχνα για να σκεφτώ. Αν και ποτέ δεν κλείνει κανένας κύκλος, οι στροφές που κάνεις ίσως είναι τα σημεία αναφοράς σου. Εκεί συγκροτήθηκα».

«Το αμερικανικό όνειρο ούτε το είχα ούτε το έχω. Για μένα όνειρο είναι η εξερεύνηση. Ομολογώ ότι δεν είχα στόχους ούτε όταν ξεκινούσα. Απόλαυσα ό,τι κέρδισα, απολαμβάνω ό,τι έχω, αλλά εμένα μ’ αρέσει το ταξίδι. Οχι, δεν έχω φιλοσοφήσει τη ζωή με στόχους ξεκάθαρους. Είναι ένας κύκλος η ζωή και κάπου σταματάει… αναγκαστικά».

«Στην Ελλάδα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα από πλευράς οργάνωσης. Δεν υπάρχει σύστημα. Οσον αφορά τον ανταγωνισμό, εκεί είναι πράγματι μεγάλος, ακόμα και με ηθοποιούς-καρμπόν… Από την άλλη όμως, και η αγορά είναι μεγάλη και το πλαίσιο είναι καθορισμένο, ξεκάθαρο. Λειτουργεί η εξειδίκευση. Εδώ τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Εκεί η αγορά στηρίζει το σύστημα και όχι το σύστημα την αγορά».

«Γράφω. Με ενδιαφέρει το σενάριο ως ιστορία. Πώς το προσαρμόζεις ανάλογα με το είδος –θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση. Το σημαντικότερο είναι πώς θα φτιάξεις με λόγια ιστορίες που δημιουργούν εικόνες. Ο σεναριογράφος πρέπει να δημιουργεί τους σπινθήρες για τις εικόνες –το βρίσκω γοητευτικό. Ποτέ δεν μπορείς όμως να πεις ότι «έμαθα να γράφω»».

«Πέτυχα την κρίση στην Αμερική και μου εξηγούσαν τότε για το ντόμινο που θα φτάσει σ’ εμάς, κι εγώ δεν το πίστευα. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι η Αμερική έχει τους μηχανισμούς ώστε να μην καταλήξει όλη η πίεση στον πιο αδύναμο… Εδώ πάντα τον λογαριασμό τον πληρώνει ο από πίσω».

«Το έργο μοιάζει με ντοκιμαντέρ. Δεν έχει στόχο να δημιουργήσει την ιστορία –είναι όπως στη ζωή: υπάρχει φωτιά, αναζωπυρώνεται, αλλά τελικά δεν γίνεται λαίλαπα. Το έργο έχει πολύ πάθος, δυνατές σκηνές. Η διασκευή του Ακη Δήμου είναι εξαιρετική και με την έξυπνη σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη πιστεύω ότι θα βγει κάτι καλό».

«Η συγκίνηση στον Ξενόπουλο, για μένα τουλάχιστον, έρχεται σιγά-σιγά. Σαν να είναι συσσωρευμένα στοιχεία σε στρώματα και να αποκαλύπτονται σιγά-σιγά. Ο δικός μου ρόλος είναι καταλυτικός, γιατί οδηγεί τα πράγματα σε λύση».

«Εφέτος ασχολήθηκα με τα κοινά, και βγήκα δημοτικός σύμβουλος. Ο στόχος μου δεν είναι να κάνω πολιτική μέσω του δήμου, αλλά να προσφέρω πολιτιστικά και κοινωνικά στην πόλη μου, τη Λάρισα. Θέλω να κάνω μια σχολή κινηματογράφου και θεάτρου στην πόλη μου. Σε πρώτη φάση θα φτιάξουμε μια σχολή υποκριτικής».

«Είμαι πολύ περίεργος άνθρωπος. Κι αυτό είναι που με κρατάει σε εγρήγορση, ώστε μόλις εμφανιστεί κάτι να μπορώ να το αντιληφθώ. Θα έλεγα ότι είναι μια επέκταση της παιδικότητας, την οποία προσπαθώ να διατηρήσω –μάλλον επειδή είχα ωραία παιδικά χρόνια. Βασική αρχή της υποκριτικής είναι να έχεις τη νοοτροπία του παιδιού την ώρα που παίζεις. Να είσαι ευκολόπιστος –γι’ αυτό οι ηθοποιοί δεν μπορούν να γίνουν καλοί επιχειρηματίες. Κάπως έτσι είναι για μένα η ζωή. Η πραγματικότητα είναι αυτό που αποδεχθήκαμε. Γι’ αυτό όταν κάτι είναι θλιβερό, προσπαθώ να βρω λύσεις, να το δω από απόσταση».

«Αισθάνομαι αρκετά δυνατός, μάλλον θρασύς, ώστε να μην κάνω μακρόπνοα σχέδια. Ούτε το έκανα στο παρελθόν ούτε θα το κάνω τώρα. Οπως τότε που ξεκίνησα, έτσι και τώρα νιώθω ότι κάνω κάτι καινούργιο. Είμαι ψαρωμένος».

«Θα έπρεπε να μπει στα σχολεία, γιατί έτσι θα έδινε τη δυνατότητα στα παιδιά να σκέφτονται και τον άλλον, τον απέναντί τους. Μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, άσχετα αν θα γίνουμε ή όχι ηθοποιοί. Αλλωστε είναι τόσο δύσκολο πράγμα να γίνεις ηθοποιός. Η σχολή υποκριτικής όμως μπορεί να σου μάθει τον μηχανισμό».

«Ούτε την τροφοδοτώ ούτε την ταΐζω. Προσπαθώ μερικές φορές να την εκμεταλλευθώ, χωρίς να την κάνω και επάγγελμα… Χρειάζεται η διασημότητα, αρκεί να μπορείς να τη χειριστείς. Τις περισσότερες φορές σε κερδίζει, δεν την κερδίζεις. Μοιάζει με το καζίνο. Και να κερδίσεις πού και πού, στο γενικό θα βγεις χαμένος».

πότε & πού:
Εθνικό Θέατρο, Rex – Σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη,
«Μυστικοί αρραβώνες» του Γρηγορίου Ξενόπουλου.
Θεατρική διασκευή: Ακης Δήμου.
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης.
Σκηνικά / κοστούμια: Ερση Δρίνη.
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου.
Χορογραφία: Κική Μπάκα.
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος.
Παίζουν: Αλκις Κούρκουλος, Μαρίνα Καλογήρου, Αλέξης Γεωργούλης, Δανάη Σκιάδη, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Ντίνα Αβαγιανού, Δημήτρης Αλεξανδρής, Μελέτης Γεωργιάδης, Γρηγόρης Σταμούλης κ.ά.