Κώστας Βασαρδάνης: Βρικόλακες παραμονεύουν παντού

Ο Κώστας Βασαρδάνης (Βραβείο Χορν του 2004), τέλειωσε τη σχολή του Εμπρός (η παράσταση του «Σωσμένου» ήταν αυτή που καθόρισε την επιλογή του) αφήνοντας στη μέση τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Αθηνών. Ανιψιός της Νένας Μεντή, έμαθε να βλέπει θέατρο από μικρός, γι’ αυτό και από το γυμνάσιο είχε ήδη κάνει τις επιλογές του. Φέτος ο 36χρονος ηθοποιός είναι ο Οσβαλντ στους «Βρικόλακες» του Ερρίκου Ιψεν, στην παράσταση που μόλις ανέβηκε στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού. Υποδύεται τον γιο της κυρίας Αλβινγκ – και όταν μεγαλώσει θα ήθελε να παίξει τον «Πατέρα» του Στρίντμπεργκ.

Ιψεν

«Μου αρέσει γιατί είναι πολύ αυστηρός στη δομή του. Είναι λίγο σαν αστυνομικά τα έργα του, ως προς την οικονομία τους. Ο,τι λέγεται επαληθεύεται αργότερα. Στους «Βρικολάκες» παρακολουθούμε τον ήρωα που βρίσκεται σε ακραία συνθήκη, μερικές ώρες προτού τρελαθεί –προτού πεθάνει κατά κάποιον τρόπο, γιατί μετά γίνεται φυτό. Θέλει τόλμη ο Οσβαλντ για να τον ερμηνεύσεις, αλλά και προσοχή για να μη γίνει γελοίος».

«Δεν φταίει σε τίποτα. Είναι το απόλυτο θύμα μιας ιστορίας που ξεκίνησε προτού ακόμη γεννηθεί ο ίδιος. Κληρονομεί την αρρώστια από τον πατέρα του, ο οποίος είχε κολλήσει σύφιλη λόγω της άσωτης ζωής του και της έλλειψης επικοινωνίας με τη γυναίκα του. Στο έργο συγκρούεται η χαρά της ζωής με την ενοχή».

Βρικόλακες

«Καιροφυλακτούν και σε πράγματα δυσδιάκριτα στη ζωή μας μέσα. Στο έργο τίθενται τα πράγματα ξεκάθαρα, για να τα καταλάβουμε. Στη ζωή δεν είναι πάντα έτσι… Οι Βρικόλακες σήμερα είναι η έλλειψη τόλμης να δοκιμάσουμε να ζήσουμε με έναν τρόπο που επιθυμούμε και όχι να μείνουμε πιστοί σε πράγματα που μας έχουν μάθει. Να τα επεξεργαστούμε».

«Σε αυτή τη φάση που βρίσκομαι άλλοτε αισθάνομαι δυνατός και άλλοτε πιο τρωτός. Θα πω κάτι που νονίζω ότι το λέει πολύς κόσμος σήμερα: Αυτό που με φοβίζει πιο πολύ στην Ελλάδα είναι η άνοδος της Χρυσής Αυγής. Το θεωρώ ένα ασύλληπτο και ανησυχητικό φαινόμενο. Η εξήγηση βρίσκεται στα τερατώδη προβλήματα, οικονομικά, κοινωνικά, που οδήγησαν πολλούς ανθρώπους να εκφράσουν μέσω της Χρυσής Αυγής έναν θυμό και μια βία που υπήρχε μέσα τους. Και η πολιτεία δεν έκανε αυτό που θα μπορούσε να κάνει».

Αντίδραση

«Για μένα σημαίνει να ενισχύσουμε αυτό που χονδρικά ονομάζουμε Αριστερά. Βέβαια για τους καλλιτέχνες η λύση μάλλον είναι η τέχνη και με τη δουλειά τους να δίνουν τις απαντήσεις. Αλλά ίσως σήμερα αυτό να είναι λίγο και να χρειάζεται μια πιο ενεργή δράση, πολιτική, κοινωνική, στην οποία μπορεί να μην είμαστε διατεθειμένοι να προχωρήσουμε. Γιατί σήμερα οι άνθρωποι του πνεύματος μιλάνε. Αλλά το θέμα είναι τι λένε και αν τους ακούει κανείς».

«Την κρίση στο θέατρο δεν την έχω βιώσει προσωπικά. Τα οικονομικά των ηθοποιών ήταν πάντα στριμωχτά. Ανήκω και εγώ, όπως κι άλλοι φυσικά, στους τυχερούς που έχουν δουλειά. Ισως γιατί είναι βαθιά η ανάγκη μου να κάνω αυτή τη δουλειά –και αυτή την ανάγκη ίσως μπορεί να μην την έχουν όλοι».

Ξεχωρίζω

«Από τη μια δεν ξεχωρίζω τίποτε και αγαπώ όλα όσα έχω κάνει εξίσου. Από την άλλη, θεωρώ ότι μια ιδιαίτερη στιγμή ήταν οι «Σοφολογιότατες» του Μολιέρου με την ομάδα Οπεra του Θοδωρή Αμπαζή, ως ιδιαίτερα δημιουργική. Θα ξεχώριζα τον «Πουπουλένιο» στο Αμόρε (2005) και «Το ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» στον Αντύπα…».

Διασημότητα

«Δεν με αφορά πολύ, αλλά ούτε με αφήνει αδιάφορο. Αν έρθει, ήρθε. Δεν λέω ότι δεν θα ήθελα να με ξέρει πολύς κόσμος, αλλά ποτέ δεν θα έκανα κάτι μόνο για να με μάθουν. Ισως να είναι και λάθος, αλλά δεν το επιδιώκω».

«Στο σύγχρονο θέατρο έχει πάρει το πάνω χέρι στα πράγματα. Κάποιες φορές είναι ωραίο να δουλεύεις με ανθρώπους που δίνουν μεγαλύτερο προβάδισμα στο έργο και όχι στη ματιά του σκηνοθέτη. Θαυμάζω κυρίως ερμηνείες ηθοποιών παρά σκηνοθετικές προσεγγίσεις. Κάποιοι θεωρούν ξεπερασμένη αυτή την άποψη, εγώ όχι. Πιστεύω ότι ο καλός ηθοποιός είναι αυτός που εξηγεί γιατί ένα έργο πρέπει να γίνει παράσταση και να μη μείνει βιβλίο. Δεν κινούμαι με κριτήριο τους σκηνοθέτες, γιατί αυτή η σχέση είναι μια δύσκολη σχέση που ενίοτε με απωθεί και με τρομάζει. Στην πράξη την αντιμετωπίζω καλά, αλλά πολλές φορές αισθάνομαι καταπίεση. Το καλοκαίρι σκέφτομαι να σκηνοθετήσω. Εχω κάνει και μια πρόταση στο Φεστιβάλ».

«Οι δάσκαλοι που είχα εγώ στη σχολή του Εμπρός με επηρέασαν ουσιαστικά και πραγματικά. Ο Δημήτρης Καταλειφός, με τον οποίο δούλεψα και μετά, ανήκει σε αυτό το σπάνιο είδος».

«Χρειάζεται ένα μέτρο στο πολύ έντονο βιωματικό στοιχείο που μεταφέρει ένας σκηνοθέτης ή μοιράζεται με την ομάδα του. Με τα χρόνια ανακαλύπτω ότι το πολύ βιωματικό και εσώψυχο δεν βοηθάει. Πάνω απ’ όλα, όπως λέει και ο Μάμετ, που με εκφράζει απόλυτα με τις απόψεις του για την τέχνη του θεάτρου, πρέπει το έργο να φτάσει με καθαρότητα στο κοινό. Αυτός είναι ο στόχος. Καμιά φορά τα προσωπικά των ηθοποιών μικραίνουν τους ρόλους».

πότε & πού:
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη, 210 8838.727). Παραστάσεις κάθε Τετάρτη στις 19.00, κάθε Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο στις 21.00 και κάθε Κυριακή στις 20.00. Εισιτήρια: 18 – 13 – 10 ευρώ.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Βρικόλακες» του Ιψεν.
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας.
Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός.
Σκηνογραφία: Ελένη Μανωλοπούλου.
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου.
Μουσική: Μαρίνα Χρονοπούλου.
Παίζουν: Μπέτυ Αρβανίτη, Γιώργος Κέντρος, Νίκος Χατζόπουλος, Μαρία Κίτσου, Κώστας Βασαρδάνης