Τέλος εποχής;

Τα παιδιά της γενιάς της Μεταπολίτευσης μεγαλώσαμε μαζί με αξιόλογα λογοτεχνικά περιοδικά που γεννήθηκαν τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, με το «Διαβάζω» (1976), με το «Δέντρο» (1978), με τη «Λέξη» (1981). Από αυτά ενημερωνόμασταν, παρακολουθούσαμε τις συζητήσεις τους αλλά και τον μεταξύ τους διάλογο, συζητούσαμε τις παρεμβάσεις τους στα λογοτεχνικά πράγματα. Αίφνης το «Διαβάζω» ανακοινώνει πριν από λίγες ημέρες την αναστολή της έκδοσής του. Οι φήμες λένε ότι η «Λέξη» ακολουθεί. Το «Δέντρο» πασχίζει να μείνει όρθιο. Φυσική φθορά; Φταίει η οικονομική κρίση; Μήπως φταίει η παγκόσμια κρίση στον Τύπο; Το Internet και τα νέα μέσα; Μαζί με τα λογοτεχνικά περιοδικά το ποτάμι της αλλαγής παρασέρνει βιβλιοπωλεία και εκδότες. Το τοπίο του βιβλίου αλλάζει, χάνονται τα σταθερά σημεία αναφοράς. Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη, είναι ο αντίλογος. Τη θέση των παλιών παίρνουν νέα περιοδικά, νέα βιβλιοπωλεία, καινούργιοι εκδοτικοί οίκοι, στον ψηφιακό κόσμο. Ωσότου όμως αποκτήσουν σταθερή φυσιογνωμία και διάρκεια, ωσότου γίνουν τα νέα οδόσημα στο αναγνωστικό μας σύμπαν, δύσκολα αποτινάσσουμε τη θλίψη του τέλους μιας εποχής, πολύ οικείας και αγαπημένης.