Ενας κόσμος που καταδυναστεύεται από αριβίστες. Ενας κόσμος όπου βασιλεύουν το χρήμα και τα πλοκάμια του. Σε αυτόν τον κόσμο μια γυναίκα αντιδρά. Η Ορελί, η ηρωίδα του Ζαν Ζιροντού, «Η τρελή του Σαγιό», εκρηκτική και αλαφροΐσκιωτη, θα κάνει τη δική της επανάσταση. Αρωγοί της θα σταθούν όσοι την πιστεύουν και εμπιστεύονται εκτός από αυτήν τη δικαιοσύνη και την αγάπη. «Η τρελή του Σαγιό» απετέλεσε μία από τις μεγαλύτερες ερμηνευτικές επιτυχίες της Κατίνας Παξινού στο Εθνικό Θέατρο το 1966. Τριάντα επτά χρόνια μετά, τον ρόλο αυτόν έχει κληθεί να ερμηνεύσει η Αντιγόνη Βαλάκου στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Κοραής Δαμάτης και θα ανεβεί την ερχόμενη Παρασκευή στη Σκηνή Κοτοπούλη-Ρεξ του Εθνικού Θεάτρου. Μαζί της οι Χρήστος Πάρλας, Μίμης Χρυσομάλλης, Ελένη Γερασιμίδου και Τζέσυ Παπουτσή σε ρόλους που εκπροσωπούν τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα: ο Μαφιόζος, η Κονστάνς, ο Παλιατζής… Αποφάσισαν να συστηθούν μόνοι τους, να μιλήσουν για τα πρόσωπα και με ερέθισμα την επικαιρότητα του έργου του Ζιροντού να τεκμηριώσουν τη διαχρονικότητά του.




Χρήστος Πάρλας: «Υποδύομαι έναν αναγνωρίσιμο τύπο, τον Μαφιόζο. Είναι ένας τύπος από αυτούς που ξέρουμε καλά τις τελευταίες δεκαετίες, ένας απατεώνας. Τυχοδιώκτης, ωμός, δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να κυνηγήσει την ευκαιρία για να πλουτίσει. Μισεί και περιφρονεί τους πάντες, ακόμη και τους συνεργάτες του. Πάνω απ’ όλα νιώθει απέχθεια προς τον απλό, φτωχό άνθρωπο. Είναι ένας απαίσιος τύπος. Το έργο στο οποίο ζει και κινείται ο ήρωάς μου είναι περισσότερο χρονογράφημα της εποχής, ακόμη και προ του Μεσοπολέμου, για κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και καταστάσεις που δυστυχώς δεν άλλαξαν καθόλου ως σήμερα. Αυτή είναι η – όσο διαρκέσει ακόμη – διαχρονικότητά του».


Ελένη Γερασιμίδου: «Υποδύομαι την Κονστάνς ή Τρελή του Πασί, φίλη της Τρελής του Σαγιό. Το γοητευτικό στοιχείο του ρόλου είναι το πεθαμένο σκυλάκι της ηρωίδας που αυτή επιμένει να κάνει πως υπάρχει – όποτε η ίδια θέλει – σε έναν κόσμο όπου πρέπει να δείχνεις το σώμα σου για να αποδείξεις ότι υπάρχεις! Ενας τέτοιος κόσμος δεν χρειάζεται να σωθεί! Δυστυχώς παραπάνω από ποτέ το έργο είναι επίκαιρο σαν να γράφτηκε σήμερα. Οπου αυτοί που εξουσιάζουν δεν φαίνονται αλλά διευθύνουν τα πάντα διά των εκπροσώπων τους που πουλάνε αέρα, που εκβιάζουν, που παρακολουθούν, που ζουν στο σκοτάδι απαξιώνοντας το νόημα της ζωής. Προσπαθώντας να υποδουλώσουν το Σύμπαν στην αυτοκρατορία του χρήματος. Παρακολουθώντας την παράσταση θα αναγνωρίσουν οι θεατές χωρίς καμία δυσκολία όλους αυτούς που θέλουν να καθορίσουν τη ζωή μας».


Τζέσυ Παπουτσή: «Υποδύομαι μια ηρωίδα ταλαιπωρημένη από τον χρόνο και τη ζωή. Εχει δική της λογική, ζει με τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Νομίζει ότι βλέπει πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή και περιμένει με καρτερικότητα να τα συναντήσει. Αναλαμβάνει μαζί με τις τρεις αγαπημένες φίλες της να δικάσει σε μια πολύ σημαντική δίκη για το καλό του κόσμου σαν δικαστής και πιστεύει ακράδαντα πως δεν θα τα καταφέρει επειδή είναι δεύτερη ξαδέλφη με τον ποινικολόγο Λασό. Ζει σε έναν καθαρά δικό της κόσμο με απίστευτη λογική, παρ’ όλο που ο τρόπος της σκέψης και της ζωής της είναι παράλογος. Η διαχρονικότητα του έργου στο σήμερα τεκμηριώνεται με τα κοινά προβλήματα του τότε και του τώρα και μας αποδεικνύει ότι, όσα χρόνια και αν περάσουν, η πάλη των τάξεων θα αναστατώνει τον κόσμο. Τον μεγάλο, τον μικρό και τον υπόκοσμο. Οσο για τις αναφορές και το πώς συνδέεται το έργο με την εποχή μας, είναι το χρηματιστήριο, η αδικία, η κλεψιά, οι γλείφτες, οι αεριτζήδες, οι σπόνσορες και όλοι αυτοί που επιπλέουν με μέσα που δεν είναι νόμιμα και καταφέρνουν να επιβιώνουν πάντοτε εις βάρος των άλλων, των φτωχών και των αδυνάτων. Αυτούς λοιπόν και όλους τους δήθεν θα προσπαθήσει να καταστρέψει «Η τρελή του Σαγιό» με την τετράγωνη λογική της τρέλας της. Θα τα καταφέρει άραγε;».


Ο Παλιατζής του περιθωρίου


Μίμης Χρυσομάλλης: «Ο Παλιατζής δεν είναι ακριβώς ένας ρόλος, ένας θεατρικός χαρακτήρας ρεαλιστικού – ψυχολογικού θεάτρου. Είναι περισσότερο ένα κομμάτι μιας κοινωνίας αδικημένων, ενός προλεταριάτου που ζει στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής. Δεν αντιδρά ως άτομο αλλά ως μέλος μιας ομάδας και όταν παίρνει τον λόγο εκφράζει και αντανακλά αυτήν ακριβώς τη συνείδηση των ανθρώπων που ζουν στο πετσί τους την καταπίεση και την κοινωνική απαξίωση. Πολλές αναφορές, πολλά σημεία κάνουν το έργο να μοιάζει σύγχρονο, μια και η κριτική του συγγραφέα ισχύει και σήμερα. Αλλωστε οι αλλαγές γίνονται με αργούς ρυθμούς. Ετσι τα φαινόμενα της κοινωνικής ανισότητας, της διαφθοράς, των εκβιαστών, τα παπαγαλάκια του χρηματιστηρίου και η τάξη που τα τροφοδοτεί και τα ενθαρρύνει κάνουν, πιστεύω, το έργο τραγικά επίκαιρο».


Η παράσταση του έργου του Ζαν Ζιροντού «Η τρελή του Σαγιό» ανεβαίνει στις 31 Ιανουαρίου στη Σκηνή Κοτοπούλη-Ρεξ του Εθνικού Θεάτρου (Πανεπιστημίου 18, τηλ. 210 3305.074) σε μετάφραση Γιάννη Ιορδανίδη και σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Τα σκηνικά είναι του Απόστολου Βέττα, τα κοστούμια της Αννας Μαχαιριανάκη, ενώ τη μουσική έγραψε η Ευανθία Ρεμπούτσικα και τους στίχους ο σκηνοθέτης της παράστασης. Πρωταγωνιστούν: Αντιγόνη Βαλάκου, Χρήστος Πάρλας, Μίμης Χρυσομάλλης, Ελένη Γερασιμίδου, Τζέσυ Παπουτσή κ.ά.