Επιτέλους, καιρός ήταν για ένα πρωτότυπο αφιέρωμα. Δεκαεπτά παιδιά συγγραφέων ανακαλούν μνήμες «σχετικές με τον πατέρα». Πολύτιμη η μαρτυρία τους, γιατί φωτίζει την ανθρώπινη πλευρά του εκλιπόντος. Κάποτε όμως και παραπλανητική, μια και παρεμβάλλεται ενσυνείδητα ή τις περισσότερες φορές ασυνείδητα η αναμέτρηση με την πατρική φιγούρα. Πόσο ενδιαφέρουσες και διαφωτιστικές αποβαίνουν αυτές οι εξομολογήσεις προφανώς εξαρτάται από την ικανότητα έκφρασης του τέκνου αλλά και από την ιδιαίτερη σχέση που είχε με τον γεννήτορα.
Ορισμένα κείμενα ερεθίζουν την αναγνωστική περιέργεια, καθώς περισυλλέγουν λανθάνοντα βιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα και απλώνονται σε ολόκληρο το γενεαλογικό δέντρο και τον κύκλο των φίλων του, όπως του Στυλιανού Αλεξίου για τον πολυτάλαντο Λευτέρη Αλεξίου, αδελφό της Γαλάτειας Καζαντζάκη και της Ελλης Αλεξίου, ή του Φάνη Κακριδή για τον δάσκαλο Ιωάννη Θεοφάνους Κακριδή. Σε άλλες ανιστορήσεις υπερισχύουν των γεγονότων οι εντυπώσεις, οπότε κυρίως σκιαγραφείται ο δεσμός με τον πατέρα. Μέσα από αυτήν την προνομιούχο σχέση άλλοτε τονίζεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου, όπως στην περίπτωση του κριτικού Βάσου Βαρίκα ή του μυθιστοριογράφου Μενέλαου Λουντέμη, τους οποίους θυμούνται οι θυγατέρες τους, και άλλοτε απεικονίζεται ένας τρόπος ζωής. Ετσι μαθαίνουμε για τις ορειβασίες που τόσο αγαπούσε ο Ηλίας Βενέζης, για τον Τάσο Λειβαδίτη που έγραφε με τη συνοδεία κλασικής μουσικής ή και για τον Γιάννη Ρίτσο που, όταν πήγαινε στη Σάμο, τους μάθαινε όλους τους νέους χορούς της Αθήνας.
Οταν ο γιος τυχαίνει να είναι ο ίδιος δημιουργός παρουσιάζει την πατρική φιγούρα μέσα από τη δική του πλάγια οπτική. Σχεδόν κινηματογραφικά δίνει τους κύκλους της σιωπής του Νικηφόρου, ο Κώστας Βρεττάκος. Σχεδόν μυθοπλαστικά περιγράφει τις παρτίδες του πινγκ πονγκ με τον Ε. Χ. Κάσδαγλη ο Χριστόφορος με τη συμπλήρωση ήδη δύο χρόνων από τον θάνατο του πατέρα του. Σε αντίθεση με τον Αλέξη Πανσέληνο που εξακολουθεί να κανονίζει εκκρεμείς λογαριασμούς με τον ίσκιο του Ασημάκη, μάλλον έχοντας προς το παρόν απωθήσει τη μητρική φιγούρα της συγγραφέως Εφης Πανσελήνου.
Ενίοτε, οι διηγήσεις των τέκνων ανατρέπουν την ιδανική εικόνα. Αυτό κατορθώνει η Μαρίνα Καραγάτση, αποκαλύπτοντας πίσω από τον σαρκαστή Μ. Καραγάτση τον βαθιά δυστυχισμένο άνθρωπο. Ωστόσο υπάρχουν και αφηγήσεις που καθιστούν την εικόνα ιδανικότερη, όπως απλώνουν, έστω και εκπρόθεσμα, τα αποθέματα τρυφερότητας. Ιδού λοιπόν ο μαχητής και ικανότατος φιλόλογος και πολυγραφότατος Γιώργος Κοτζιούλας, ο ανατολίτης καλλιτέχνης και καλότατος άνθρωπος Μποστ, αλλά και ο κριτικός Τάσος Λιγνάδης, που, κατ’ εξαίρεσιν, ο γιος του Δημήτρης δεν τον κοσμεί με επίθετα αλλά τον περιγράφει με ενάργεια. Ενώ οι μαρτυρίες άλλων επιβεβαιώνουν την κατεστημένη εικόνα συμπληρώνοντας ψηφίδες, όπως η συνομιλία με τα τέκνα του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου ή η αυτοσυνέντευξη του Μίλτου Φραγκόπουλου για τον Θεόφιλο, χαϊδευτικά, Μπούλη Φραγκόπουλο.
Πυκνή η αφήγηση του Πέτρου Κουλουφάκου διακλαδώνεται σε παράπλευρες ιστορίες σχεδόν μυθιστορηματικής υφής. Συναισθηματικά φορτισμένη, κατορθώνει να συγκεντρώσει σε πέντε σελίδες τον βίο του πολύπαθου Κώστα Κουλουφάκου, μιας πολυσχιδούς φυσιογνωμίας αλλά και παραγνωρισμένου ποιητή. Εν αναμονή της συνέχειας με ένα δεύτερο αφιέρωμα και, γιατί όχι, ένα τρίτο «σχετικά με τη μητέρα».
