Αν υπάρχει κάποιος πολιτικός τον οποίο θα ήθελα να μαστιγώσω, να βασανίσω μέχρι τα μάτια του να στερέψουν από δάκρυα, αυτός είναι ο Μπαράκ Ομπάμα. Ναι, σωστά διαβάζετε. Ο Μπαράκ Ομπάμα. Παρακολούθησα την ομιλία του στο ετήσιο δείπνο Ανταποκριτών του Λευκού Οίκου κι ένιωσα την οργή να διαδηλώνει στα μηνίγγια μου. Ήταν χαλαρός, αστείος. Και το χειρότερο; Είχε το θράσος να γελάει και να αυτοσαρκάζεται. Πώς τολμάει; Αν ήταν στην Ελλάδα, θα τον είχαν βάλει σε βιτρίνα στην Οία της Σαντορίνης. Ως έκθεμα γραφικότητας να ταιριάζει και με τον περιβάλλοντα χώρο. Βέβαια θα μου πείτε πως η πολιτική στην Αμερική απαιτεί να έχεις ικανότητες performer. Εχετε δίκαιο. Στην Ελλάδα αρκεί να έχεις έναν λογογράφο που κρατάει καλή επαφή με το ιστορικό παρελθόν του κόμματος, μα πρωτίστως, μεγάλο αρχείο από παλαιότερες ομιλίες.
Ευτυχώς για τους λογογράφους, αυτή η προεκλογική περίοδος αποδεικνύεται να είναι πιο εύκολη απ’ ό,τι κανείς θα περίμενε. Δεν θα έχουμε debate κατά πώς φαίνεται. Και αυτό με εξοργίζει περισσότερο. Όχι γιατί δεν θα γίνουν, αλλά γιατί θυμήθηκα τα debates που διεξάγονται στην Αμερική. Εκεί αντιμετωπίζονται όπως τους πρέπει. Σε στυλ show, σαν το “Ελλάδα έχεις ταλέντο”. Στα debates για το χρίσμα, υπάρχει ακροατήριο και το πάνελ των δημοσιογράφων βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο από την σκηνή όπου είναι τα podium πίσω από τα οποία στέκονται οι υποψήφιοι. Στα debates για την προεδρία, φτάνει ένας δημοσιογράφος κι ένα γραφείο με δυο καρέκλες για τους υποψηφίους. Ερωτήσεις κοινές και αυστηρά βασισμένες στο πρόγραμμα των κομμάτων. Δεν θα ακούσετε δηλαδή κάποιον να απαντάει “Θέλω να αγκαλιάσω όλους τους Αμερικάνους”, ούτε “ο τάδε με τον δείνα τα φτιάξανε”. Εδώ οι πολιτικοί μιλάνε με όρους γκομενικούς. Λογικό ίσως θα μου πείτε. Είμαστε ερωτικός λαός. Λίγο η θάλασσα, λίγο ο ήλιος. Σταματώ γιατί θα αρχίσω να ακούγομαι σαν την Μουτσάτσου στο Hellene.
Ναι λοιπόν, ο πολιτικός πρέπει να μιλάει μια γλώσσα που καταλαβαίνει ο λαός. Και αυτή είναι μόνο του έρωτα. Εδώ ο πολιτικός δεν μπορεί να είναι performer. Ο μόνος ρόλος που αρμόζει είναι είτε του Ιησού είτε του Ξανθόπουλου. Δεν μπορεί να αστειευτεί, πόσω δε μάλλον να αυτοσαρκαστεί. Γιατί τι θα πουν οι ψηφοφόροι; Τους αρκεί το χιούμορ του Λαζόπουλου και των Ράδιο Αρβύλα καθώς στάζει το τζατζίκι από την άκρη του στόματος. Στην Ελλάδα η σύζυγος ενός πολιτικού δεν μπορεί να στηρίξει ανοιχτά την προεκλογική του εκστρατεία όπως στην Αμερική γιατί θα χαρακτηριστεί αμέσως ως λαϊκισμός. Κι εδώ ο λαϊκισμός είναι επιτρεπτός μόνο όταν έχει την μορφή εξαγγελιών και περιλαμβάνει τις λέξεις “απλός κόσμος”, “θυσίες”, “πατριωτισμός”. Ναι σωστά, εδώ τα πράγματα είναι πολύ, πολύ σοβαρά κι αυτό πρέπει να αντανακλάται στις ομιλίες των πολιτικών. Όμως το επίπεδο είναι τόσο χαμηλό που αν ήταν υδράργυρος σε θερμόμετρο, θα είχε ανοίξει μικρές τρύπες και θα είχε χυθεί στο πάτωμα. Ξέρετε, η σοβαρότητα με την σοβαροφάνεια, είναι ένας λογογράφος δρόμος. Και τώρα συγγνώμη, αλλά πάω να βρω μια κούκλα του Ομπάμα να ξεσπάσω. Γιατί εδώ, δεν θα βγει ποτέ κούκλα Σαμαρά ή Βενιζέλου. Αν και γι’ αυτό υπάρχει λύση. Θα πάρω το ξύλινο μοντέλο ζωγραφικής και θα το βάλω μπροστά στον καθρέφτη. Ευάγγελος. Κι ύστερα θα το βάλω πάνω στο εικονοστάσι. Αντώνης.
