Το παραμύθι της Covid-19

Είναι το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που βγαίνει μέσα από την αβεβαιότητα, τον παραλογισμό, τον πανικό αλλά και το χιούμορ και τη χαρά της ζωής κατά το διάστημα της καραντίνας. Πρόκειται για το βιβλίο «Η μέθοδος της μπουρμπουλήθρας» της Ρούλας Γεωργακοπούλου (εκδ. Πόλις), ένα παραμύθι για τον εγκλεισμό και από τον εγκλεισμό, ή καλύτερα ένα fable, μια σουρεαλιστική αλληγορία της ανθρώπινης συνθήκης στο αχαρτογράφητο τοπίο της πανδημίας. Στο παραμύθι αυτό δεν υπάρχει η κλασική φράση «ήταν μια φορά κι έναν καιρό» αλλά φράσεις του τύπου «πέταξα στο πάτωμα την αυγουλιέρα μαζί με το αυγό, αλλά εκείνα έκαναν ένα γκελ και ξαναστάθηκαν όρθια».

Κλεισμένη στο διαμέρισμά της, σε κάποιον ψηλό όροφο πολυκατοικίας, η αφηγήτρια ζει, μαζί με την οικογένειά της, την καραντίνα. Σκουντουφλάνε στους διαδρόμους, λένε «συγγνώμη», «παρακαλώ», «το αντισηπτικό τελειώνει», «είμαι on line με το σούπερ μάρκετ, θέλει κανείς τίποτα;» κ.λπ. Η όσφρησή της είναι μπουκωμένη από το οινόπνευμα, τα αντισηπτικά και τις χλωρίνες και η ξαφνική εμφάνιση ενός περγαμόντου μοιάζει σαν μια ανταρσία. Κι ενώ στην τηλεόραση βλέπει το ρεπορτάζ από το Μπέργκαμο της Ιταλίας με τα τριάντα στρατιωτικά φορτηγά φορτωμένα με φέρετρα, η μνήμη της φέρνει στο προσκήνιο τον πεθαμένο πατέρα της, γιατρό το επάγγελμα, που τις απαγγέλλει όλων των ειδών «τις τέλειες ιστορίες»: Τύφος, φυματίωση, ελονοσία, διφθερίτιδα, λύσσα, δάγκειος, δυσεντερία, ευλογιά, πολιομυελίτιδα. Συζητούν κιόλας. «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος από το 1897 είχε προσέξει ότι χάναμε περισσότερους στρατιώτες από τα λοιμώδη, παρά από τους εν πολέμω τραυματισμούς» λέει αυτός. «Λόγω συγχρωτισμού» τον καταπλήσσει η ηρωίδα, για να εισπράξει την επιβεβαίωση από το φάντασμα του πατέρα. Στην ιστορία εμφανίζονται κι άλλα φαντάσματα, όπως του λήσταρχου Νταβέλη, ή αυτόκλητοι προφήτες, κυρίως ασυμπτωματικοί που διεκδικούν τιμητικές συντάξεις. Η ηρωίδα σαν το εκκρεμές κινείται μεταξύ της πραγματικής πραγματικότητας και της εικονικής πραγματικότητας των φόβων της, των φαντασιώσεων και των παραλογισμών της. Την έξοδο θα δείξει μια γυαλισμένη Τζάγκουαρ που φρενάρει απότομα στα χαλίκια του κήπου.

Οσοι γνωρίζουν τα κείμενα της Ρούλας Γεωργακοπούλου (τα χρονογραφήματά της, τα θεατρικά της, το αυτοβιογραφικό «Δέντρα, πολλά δέντρα») θα βρουν εδώ όλα τα στοιχεία του κόσμου της: την αυτοϋπονόμευση, τον σαρκασμό και τον αυτοσαρκασμό, την έκκεντρη και εκκεντρική ματιά, το χιούμορ και την ειρωνεία, τον παραλογισμό, την ψυχαναλυτική αναφορά στην οικογένεια και στην παιδική ηλικία. Οσοι δεν γνωρίζουν τα κείμενά της, δεν θα μείνουν αδιάφοροι από το ύφος αλλά και από τον σουρεαλισμό της γραφής, που μπορεί καμιά φορά να είναι εκνευριστικός, αλλά είναι ταυτόχρονα και απελευθερωτικός.