Παραμονές της 25ης Μαρτίου, λίγους μήνες πριν, είχα γράψει εδώ ότι πρόκειται για μια 25η Μαρτίου που θα θυμόμαστε, ακόμα κι αν δεν εορταστεί όπως έχουμε συνηθίσει. Σημείωνα, θυμάμαι, πως αρκετοί θα πουν ότι εφέτος δεν υπάρχει γιορτή και ότι τη διέλυσε ο ιός, όπως περίπου και την κοινωνική ζωή μας – όμως μολονότι όντως όλα αυτά είχαν συμβεί, εν τούτοις κάπου κρυμμένη μια γιορτή υπήρχε. Τον περασμένο Μάρτιο, κλεισμένοι στα σπίτια μας λόγω της καραντίνας, στριμωγμένοι κομμάτι από την απίστευτη πραγματικότητα που βιώναμε, νιώθαμε ότι η ανάγκη για μια εθνική γιορτή είναι τεράστια: αυτό και υπογράμμιζα. Δεν αναφερόμουν στο τελετουργικό της γιορτής αλλά στην ίδια την ουσία της, δηλαδή στην ανάγκη μας να θυμηθούμε χάρη στην ημέρα και στην επέτειο ότι είμαστε ένας ενωμένος λαός, που θα τον νικήσει και αυτόν τον καταραμένο εχθρό που αντιμετωπίζαμε, με όπλο όχι γιαταγάνια, αλλά την προσωπική του ευθύνη: υπογράμμιζα, με μια εθνικολατρευτική πίστη που ως άνθρωπο δεν πιστεύω πως με χαρακτηρίζει, ότι η προσωπική μας ευθύνη να εφαρμόσουμε τα μέτρα είναι εν τέλει η ίδια ευθύνη που έδειξαν με τον ξεσηκωμό τους και οι ήρωες του 1821. Αυτοί αισθάνθηκαν την ευθύνη απέναντι στην ιστορία αυτού του τόπου και κινήθηκαν με τη δύναμη που ήταν απαραίτητη για την ανασύσταση της πατρίδας, και εμείς έπρεπε (πρέπει) να δείξουμε την ευθύνη μας απέναντι στους ανθρώπους μας – αυτούς που αγαπάμε και που πρέπει να προστατεύσουμε. Χαιρόμουν μάλιστα τότε γιατί έβλεπα ότι το κάναμε κατά μόνας αλλά και όλοι μαζί, αντλώντας δύναμη ο ένας από τον άλλον, ως πολίτες της ίδιας χώρας. «Δεν είμαστε μόνοι», έγραφα, «είμαστε όλοι μαζί». «Πρωταγωνιστές στην ίδια περιπέτεια με έναν αντίπαλο πανίσχυρο. Που πρέπει όπως και οι ήρωες του 1821 να αποδείξουμε ότι δεν είναι αήττητος». Λίγους μήνες αργότερα και λίγες ημέρες μετά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου τα διαβάζω όλα αυτά και γελάω. Ενώ θα έπρεπε να κλαίω καλύτερα.
Από τον Μάρτιο του 2020 έως τον Οκτώβριο του 2020, στο χρονικό διάστημα ανάμεσα στις δύο εθνικές επετείους, συντελέστηκε μια μικρή καταστροφή: εκείνο το απρόσμενο και παράξενο πατριωτικό φρόνημα που είχαμε δείξει τον Μάρτιο, μένοντας ήσυχα στα σπίτια μας, σχεδόν εξαφανίστηκε λίγους μήνες αργότερα. Σήμερα όποιος τα μέτρα τα τηρεί το κάνει από προσωπικό φόβο – και όχι στο όνομα μιας κοινής προσπάθειας που έχει σχέση και με την πατρίδα μας. Με αυτή ουδείς ασχολείται.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
