«Τα ποιήματα αυτά είναι ετερόκλητα. Καλύπτουν ποιητές από δέκα χώρες, επτά γλώσσες και είκοσι πέντε αιώνες» γράφει ο Νίκος Δήμου στον εξαιρετικά λακωνικό πρόλογό του αυτής της έκδοσης. Που σημαίνει πως ο μεταφραστής, όταν μάλιστα πρόκειται για έναν πολύπλευρο συγγραφέα όπως ο Δήμου, παρακινήθηκε να τα μεταφράσει από μια εσωτερική ανάγκη ή απλούστερα ακόμη: επειδή η σχέση του μαζί τους υπερέβαινε το απλό επίπεδο της συγκίνησης.
Ενας συγγραφέας που έχει καταθέσει εκτενέστατο και αξιόλογο έργο σε όλα τα είδη του λόγου (πλην του μυθιστορήματος) είναι φυσικό να παρουσιάζεται και ως πολύπλευρος μεταφραστής. Απόδειξη ότι διαφορετική είναι η υφολογική του προσέγγιση σε ποιητές που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους, όπως λ.χ. ο Τ.Σ. Ελιοτ και ο Αυστριακός Φριντ ή ο Γερμανός Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ. Οι δύο τελευταίοι βγαίνουν κατευθείαν μέσα από την μπρεχτική παράδοση και ο Δήμου τούς έχει μεταφράσει εξαιρετικά. Τον καίριο – αν και ελάσσονα, κατά τη γνώμη μου – Φριντ, με στακάτο τέμπο, όπως και τον Εντσενσμπέργκερ, που μολονότι στη χώρα μας είναι γνωστός ως πεζογράφος, προσωπικά προτιμώ την ποίησή του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
