Το καλοκαίρι της περασμένης χρονιάς, ο Χρίστος Κυθρεώτης πέτυχε με το μυθιστόρημά του Εκεί που ζούμε να εικονογραφήσει πρισματικά την κρίση της τελευταίας δεκαετίας, κοιτάζοντάς την όχι ως έκτακτο, εξαιρετικό γεγονός, αλλά σαν μια κατάσταση ενταγμένη στην αθηναϊκή καθημερινότητα. Μερικούς μήνες αργότερα, ο Ιάκωβος Ανυφαντάκης, που είναι κατά τι νεότερος του Κυθρεώτη, έρχεται να προσθέσει έναν εξίσου επιτυχή κρίκο στην αλυσίδα της μετα-ιδεολογικής αποτύπωσης της κρίσης, αυτή τη φορά μακριά από την Αθήνα και με κέντρο το μακρινό Γκντανσκ. Κι αν ο Κυθρεώτης διαλέγει ως αφηγηματικό του χρόνο τον χρόνο της μίας ημέρας, ο Ανυφαντάκης ξεδιπλώνει τη δική του αφήγηση σε πολλαπλά χρονικά επίπεδα και σε ποικίλους τόπους: από την Πολωνία και την Κρήτη μέχρι τις ΗΠΑ, την Κροατία και την Κωνσταντινούπολη. Ο κοινός τόπος των δυο μυθιστορημάτων είναι το τοπίο της συνείδησης που διαμορφώνει για την πραγματικότητα του καιρού μας η γενιά των σαραντάρηδων: τοπίο χαοτικό και άναρχο, χωρίς προσδοκίες και αποβλέψεις, δίχως το νήμα του οποιουδήποτε μελλοντικού σχεδιασμού.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
