Ο Πόλεμος της Αλγερίας (1954-1962) υπήρξε κατά τον βρετανό ιστορικό Αλιστερ Χορν «ένας άγριος πόλεμος για την ειρήνη»: η έσχατη προσπάθεια της Γαλλίας να διατηρηθεί ζωντανή ως αποικιοκρατική δύναμη, ο υπέρτατος αγώνας των Αλγερινών για την ανεξαρτησία, μια σύγκρουση ωμή που σταδιακά εξέπεσε σε διαδοχή βαρβαροτήτων και από τις δύο πλευρές. Ενώ ο γαλλικός στρατός βασάνιζε και οι αντάρτες προέβαιναν σε τρομοκρατικές επιθέσεις κατά των Γάλλων στο Αλγέρι, αλλά και κατά όσων δεν τάσσονταν αναφανδόν υπέρ τους στην ύπαιθρο, ολόκληρες κοινότητες βρέθηκαν σε μια ουδέτερη ζώνη, έκθετες στη βία και των δύο πλευρών. Στη βραβευμένη με Goncourt Μαθητών Λυκείου Τέχνη της απώλειας, η 32χρονη Αλίς Ζενιτέρ, κόρη αλγερινού πατέρα και γαλλίδας μητέρας, θεατρική σκηνοθέτις και συγγραφέας, αποδίδει με ζωηρά χρώματα και γνήσια ιστορική ευαισθησία τη ζωή τριών γενεών αρκί (harki) – της κοινότητας των μουσουλμάνων που είτε πολέμησαν στο πλευρό των Γάλλων είτε, όπως στην περίπτωση των ηρώων της, απλώς απείχαν από τη διαμάχη και αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στη Γαλλία. Η συζήτησή μας περιστρέφεται αναπόφευκτα γύρω από τη μνήμη – τα ονόματα, τις λέξεις, τις σκέψεις που εξακολουθούν να ορίζουν την καθημερινότητα των απογόνων της κοινότητας αυτής έξι δεκαετίες μετά το τέλος του πολέμου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
