Μπορεί ο θερμός πόλεμος στη Γεωργία να έληξε μέσα σε πέντε ημέρες, ξεκίνησε όμως ο νέος Ψυχρός Πόλεμος, χωρίς να μπορούν να προβλεφθούν από τώρα οι συνέπειές του. Και αυτό είναι που θα μείνει από την κρίση στον Καύκασο. Μια κρίση η οποία ήλθε να αναξέσει τις πληγές που είχε ανοίξει ο πόλεμος στο Ιράκ χωρίζοντας πάλι την Ευρώπη σε «νέα» και «παλαιά», κατά την προσφιλή ρήση του αλήστου μνήμης Ντόναλντ Ράμσφελντ. Ετσι η απερίσκεπτη ενέργεια του γεωργιανού ηγέτη να επιτεθεί στη Νότια Οσετία λίγες ώρες πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων (παρά την προειδοποίηση που προσωπικά του είχε απευθύνει πριν από έναν μήνα η αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών) πιστεύοντας ότι θα έπιανε στον ύπνο τη ρωσική αρκούδα δεν βύθισε μόνο τη χώρα του σε μια ανείπωτη ανθρώπινη τραγωδία αλλά οδήγησε και στην επικίνδυνη όξυνση των σχέσεων Ουάσιγκτον και Μόσχας, οι οποίες θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο μετά την υπογραφή της συμφωνίας με την Πολωνία για την αντιπυραυλική ασπίδα. Μένει τώρα να δούμε αν το σχέδιο για την κατάπαυση του πυρός του Νικολά Σαρκοζί (ο ρόλος του οποίου υπήρξε ιδιαίτερα θετικός) θα εφαρμοσθεί και στη πράξη.


Ο Μιχαήλ Σαακασβίλι έδωσε την ευκαιρία που περίμενε το Κρεμλίνο για να αντιδράσει σε αυτό που θεωρεί ως προσπάθεια της Δύσης να περικυκλώσει τη Ρωσία με κύριο όχημα τη Γεωργία. Δεν ήταν μόνο το επίμονο αίτημα της Ουάσιγκτον για ένταξη της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ (στο οποίο αντιτάχθηκε η «Παλαιά Ευρώπη» στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου) αλλά και το γεγονός ότι ο γεωργιανός στρατός έχει εξοπλισθεί με υπερσύγχρονα αμερικανικά όπλα και εκπαιδεύεται από αμερικανούς αξιωματικούς με βάση τα νατοϊκά πρότυπα. Ετσι η Ρωσία επανήλθε στην ευαίσθητη γειτονιά της στον Καύκασο καλύπτοντας και πάλι τον χώρο που κάλυπτε η παλαιά Σοβιετική Ενωση. Και αυτό είναι που ενοχλεί ιδιαίτερα τους Αμερικανούς, καθώς μάλιστα υπάρχουν εκεί οι αγωγοί πετρελαίου από την Κασπία στη Μαύρη Θάλασσα, ενώ έντονος είναι ο εκνευρισμός τους επειδή αντιλαμβάνονται ότι το υποτιθέμενο ισχυρό χαρτί τους στην περιοχή έχει καεί και οι ίδιοι δεν μπορούν να επέμβουν στρατιωτικά.


Η κρίση στον Καύκασο ανέδειξε ταυτόχρονα την αντιφατική πολιτική που ακολουθεί η Ουάσιγκτον στα αιτήματα των μειονοτήτων για ανεξαρτησία. Ενώ πριν από λίγους μήνες είχε πανηγυρίσει για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου, τώρα εκφράζει την αντίθεσή της για τα ανάλογα αιτήματα των κατοίκων της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας θεωρώντας ότι ανήκουν στο έδαφος της Γεωργίας. Σύμφωνα με τη λογική αυτή, γιατί δεν ανήκει και το Κοσσυφοπέδιο στη Σερβία; Αντίστοιχη, από την ανάποδη βέβαια, είναι και η στάση της Μόσχας, η οποία αντιτίθεται στην ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, ευνοεί όμως την απόσχιση της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας. Δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν για τις υπερδυνάμεις με βάση τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι την κυνική αυτή πολιτική πληρώνουν οι ανυπεράσπιστοι πολίτες με τους χιλιάδες νεκρούς.