Θα μπορούσε μία πασίγνωστη εξίσωση της θερμοδυναμικής να εξηγήσει γιατί ένα πρελούδιο του Μπαχ ακούγεται τόσο γλυκά στα αφτιά μας; Αισθανόμαστε μάλλον δέος όταν αναλογιζόμαστε πώς ένας καλλιτέχνης καταφέρνει από την πλήρη αταξία των ήχων να συνθέσει ένα αρμονικά δεμένο κομμάτι που είναι ικανό να μας ταξιδέψει στις πιο απομακρυσμένες αναμνήσεις μας και να αναζωπυρώσει συναισθήματα που κρύβουμε επιμελώς στην καθημερινή μας ζωή. Αυτή τη μετάβαση της μουσικής από την αταξία στην τάξη προσπάθησε να περιγράψει ο φυσικός και ερασιτέχνης μουσικός Τζες Μπερεζόφσκι (Jesse Berezovsky). Στην πρόσφατη δημοσίευσή του στην επιστημονική επιθεώρηση «Science Advances», o ερευνητής από το Πανεπιστήμιο Κέιζ Γουέστερν Ριζέρβ (Case Western Reserve University) απέδειξε πως βασικές μαθηματικές σχέσεις που χρησιμοποιούνται στη θερμοδυναμική μπορούν να προβλέψουν συστήματα κουρδίσματος που χρησιμοποιούν συχνά οι συνθέτες στη δυτική μουσική.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
