Είναι πραγματικά παγκόσμια πρωτοτυπία η επιστολή παραίτησης ενός κορυφαίου υπουργού να θεωρείται… ιδιωτική αλληλογραφία με τον Πρωθυπουργό. Πολύ περισσότερο όταν έχει προηγηθεί ένας σχεδόν δημόσιος καβγάς με αιχμές και υπονοούμενα για διασπάθιση δημόσιου χρήματος και μυστικές χρηματοδοτήσεις. Είναι προφανές ότι ο κ. Τσίπρας έχει κάθε λόγο να προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά που άναψε στην αυλή του. Μόνο που η άσκηση εξουσίας, σε μια κανονική δημοκρατία τουλάχιστον, δεν είναι ούτε προσωπική υπόθεση ούτε παιχνίδι μιας παρέας που τη διαχειρίζεται εν κρυπτώ στα περίκλειστα υπόγεια του Μαξίμου.
Οι ακριβείς λόγοι της παραίτησης Κοτζιά όπως και οι πραγματικές διαστάσεις των αλληλοκαταγγελιών με τον υπουργό Αμυνας δεν είναι ιδιωτική διαφορά τους. Αφορούν τη διακυβέρνηση της χώρας, τη διαχείριση της εξουσίας τους, για την οποία είναι υπόλογοι απέναντι στους έλληνες πολίτες. Καθώς συνδέονται μάλιστα με ένα μείζον θέμα εξωτερικής πολιτικής, που επιπλέον έχει προκαλέσει διχασμό στη χώρα, δεν μπορούν να κρύβονται πίσω από μισόλογα ή να παριστάνουν τους καβγατζήδες συνεταίρους.
Και βέβαια δεν είναι δείγμα υπεύθυνου Πρωθυπουργού να παρακολουθεί τους υπουργούς του να ανταλλάσσουν κατηγορίες και να αναρωτιέται… τι μπελά έχει βρει, ενώ την επόμενη μέρα πλέκει το εγκώμιο ενός εκ των δύο και να τον θεωρεί… μέντορά του, δηλώνοντας πόσο τον βοήθησε να μάθει τι εστί εξωτερική πολιτική. Είναι γνωστό ότι ο κ. Τσίπρας δεν φημίζεται για την ευρυμάθειά του, αλλά δεν χρειάζεται και να το επιδεικνύει μήπως ευαρεστηθεί ο κ. Κοτζιάς και δεν συνεχίσει την πολεμική εναντίον του.
Η παραίτηση Κοτζιά μόνο ακατανόητη δεν είναι, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν οι αυλικοί του Μαξίμου. Είναι πασίγνωστος ο αλαζονικός, εγωκεντρικός και αυταρχικός χαρακτήρας του που διαμορφώθηκε στα χρόνια που υπηρετούσε με περισσή προσήλωση την κομμουνιστική ορθοδοξία. Εκτοτε βέβαια υπηρέτησε διαφορετικούς αφεντάδες, αλλά είναι επίσης πασίγνωστο ότι όταν δεν υιοθετούσαν τις επιλογές του καταδικάζονταν στο πυρ το εξώτερον. Κάτι ξέρει περί αυτών και ο κ. Παπανδρέου, που επίσης τον είχε περί πολλού για κάποιο διάστημα.
Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα δεν ήταν ο εκρηκτικός χαρακτήρας τού μέχρι χθες υπουργού του. Μπροστά στο ενδεχόμενο να διακινδυνεύσει η συμμαχία με τον Καμμένο δεν είχε κανέναν ενδοιασμό ποιον θα προτιμήσει και ποιον θα εγκαταλείψει. Μόνο που αυτά τα παιχνίδια εξουσίας έχουν πολλές φορές απρόβλεπτη κατάληξη…