ΗΚική Δημουλά έφερε στην ποίησή μας μια νέα γεύση, μια γεύση που απορρέει, πιστεύω, από το γεγονός ότι περιέλαβε στους στίχους της ένα στοιχείο που ελάχιστα υπήρχε στον ποιητικό μας λόγο προηγουμένως, καθιστώντας το καθοριστικό της ποιητικής φυσιογνωμίας της. Το στοιχείο αυτό είναι η αύξηση των συστατικών από τα οποία συντίθεται η ποιητική μεταφορά.
Η Δημουλά διεύρυνε το περιεχόμενο της ποιητικής μεταφορικότητας κατορθώνοντας να περιλάβει στο πεδίο της ποιητικής μεταφοράς και έννοιες και σκέψεις αφηρημένες (το Αγνωστο, η Ανάγκη, η Ενοχή, η Καρτερία, το Ακατόρθωτο, η Προσαρμογή κ.τ.λ.) – στοιχεία δηλαδή που αποτελούν το αντικείμενο της αλληγορίας, γι’ αυτό και οι μεταφορές της έχουν και ένα αλληγορικό χρώμα. Και το κατόρθωσε αυτό γιατί οι στίχοι της δείχνουν ότι τις έννοιες και τις σκέψεις η Δημουλά δεν τις σκέφτεται αλλά τις αισθάνεται· τις νιώθει ως συναισθήματα και συγκινήσεις. Ταυτόχρονα επεξέτεινε τη χρήση της μεταφοράς στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό της, καθιστώντας τη – σε συνέργεια, βέβαια, με την προσωδία της, δηλαδή με την ακουστική λειτουργία των στίχων- βασικό παραγωγό της ποιητικότητας του λόγου. Διευρύνοντας μεθοδικά το πεδίο της μεταφοράς με συστατικά αφηρημένα η Δημουλά χρησιμοποιεί ένα υλικό εκ πρώτης όψεως αντιποιητικό, μετατρέποντάς το σε ποίηση με μια γλώσσα «πεζολογική», που πάει και αυτή, χάρη στην αύξηση των συστατικών που ανέφερα, πέρα από τις τρέχουσες ποιητικές χρήσεις της πεζολογίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
