Πεντο-ζάλη στο Μαξίμου

Ο Παύλος Πολάκης είναι αυτό που φαίνεται. Ενας άνθρωπος ο οποίος στον ιδιωτικό του βίο, όπως και στον δημόσιο, περιφέρεται με ύφος ύψιστης αυταρέσκειας, έξω από τις νόρμες της ευπρέπειας και της στοιχειώδους κοινωνικής αγωγής. Ο Αλέξης Τσίπρας, από την άλλη πλευρά, περιενδυμένος το νεανικό παρουσιαστικό του, έκρυψε την πραγματική του υπόσταση πίσω από τον Γιάνη Βαρουφάκη, τον Νίκο Κοτζιά, τον Πάνο Καμμένο, τον Παύλο Πολάκη. Τους τρεις πρώτους τους πέταξε, όταν στριμώχθηκε, σαν την τρίχα από το ζυμάρι. Κανένας τους άλλωστε δεν προερχόταν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν συνεργαζόμενοι και αναλώσιμοι.

Συμπεριφορά που
νομιμοποιεί κάθε ακρότητα

Ο Π. Πολάκης, όμως, είναι διαφορετική περίπτωση. Οχι επειδή ταυτίζεται με τον κ. Τσίπρα, όπως επισημαίνει η αντιπολίτευση, αλλά γιατί ενσαρκώνει τις πεποιθήσεις του 3% του ΣΥΡΙΖΑ, του πυρήνα δηλαδή της παράταξης που κυβερνά. Η λέξη «παράταξη» περιγράφει με ελάχιστη ακρίβεια την εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία είναι ανομοιογενής και μεταβαλλόμενη και δεν μπορεί να βοηθήσει τον Πρωθυπουργό να αντιληφθεί το μέγεθος της κυβερνητικής παρακμής.

Μέσα στη Βουλή υπάρχουν λαϊκιστές, προβοκάτορες, σαματατζήδες σχεδόν σε όλα τα κόμματα. Η αμετροέπεια στη συμπεριφορά του κ. Πολάκη, όμως, έχει μόνο ένα μέτρο σύγκρισης, αυτή των βουλευτών της Χρυσής Αυγής που είναι διαρκώς (και επαγγελματικώς) έξω φρενών με το σύστημα και όσους βαφτίζουν κάθε φορά εκπροσώπους του. Είναι μια συμπεριφορά που νομιμοποιεί κάθε ακρότητα.

Πόσο διαφορετική ήταν η καταγραφή από τον Ηλία Κασιδιάρη της συνομιλίας του με τον τότε γενικό γραμματέα της κυβέρνησης Σαμαρά, Τάκη Μπαλτάκο, από αυτό που έκανε ο Π. Πολάκης με τον Γιάννη Στουρνάρα; Το 2012 ο Τ. Μπαλτάκος εξωθήθηκε σε παραίτηση, απομακρύνθηκε από το περιβάλλον Σαμαρά και η Δικαιοσύνη επιλήφθηκε αμέσως της υπόθεσης. Το 2019 ο Π. Πολάκης, παρότι ομολόγησε ότι παραβίασε σε βαθμό κακουργήματος τον Ποινικό Κώδικα, παρέμεινε στη θέση του με την κάλυψη του Πρωθυπουργού, έδωσε προκλητική συνέντευξη στην ΕΡΤ, ισχυριζόμενος ότι η εισαγγελική έρευνα που διατάχθηκε διενεργείται κατά παραγγελία του κ. Στουρνάρα, και αθώωσε τον εαυτό του από το αδίκημα της παραβίασης του απορρήτου τηλεφωνικής επικοινωνίας και προφορικής συνομιλίας.

Επιπλέον, απείλησε ότι θα καταθέσει μήνυση κατά του κεντρικού τραπεζίτη «όταν αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει καμία ηχογράφηση» επειδή, όπως είπε, τον συκοφαντεί και τον διαβάλλει παράλληλα με το θέμα του καταναλωτικού δανείου, ύψους 100.000 ευρώ, που πήρε από την Τράπεζα Αττικής. «Θα έπρεπε να κάνω πολλές μηνύσεις με αυτά τα ψεύδη και τα αίσχη που έχω ακούσει όλο αυτό το διάστημα, για όλον αυτόν τον πανικό που σηκώθηκε, όχι τυχαία» είπε με το γνωστό ύφος, χρησιμοποιώντας τις λέξεις σαν ρόπαλα κατά των αντιπάλων του.

Η συνωμοσία εναντίον του είχε σκοπό να εξαφανίσει από το προσκήνιο τα όσα κατέθεσε ο Θεόδωρος Τσουκάτος για τα 16 δισεκατομμύρια δραχμές που μπήκαν στα ταμεία του ΠαΣοΚ στις εκλογές του 2000 και τις αποκαλύψεις του «Documento» για τον κοινό κρυφό χρηματοδότη της Μαρέβας Μητσοτάκη και του «Πρώτου Θέματος». «Το δικό μου δάνειο βγήκε για να καλύψει όλες αυτές τις πομπές της ΝΔ και του ΠαΣοΚ, για τα δάνεια που πήραν στο παρελθόν και φτάνουν το μισό δισ., και κάποιων από τα Μέσα που τους στηρίζουνε, για να δημιουργήσουν καταχνιά και ομίχλη και να τα σκεπάσουν όλα αυτά. Και αναγκάστηκε η Τράπεζα της Ελλάδος να πει ότι είναι νόμιμο το δάνειο. Και το θέμα είναι λήξαν» έβγαλε ετυμηγορία.

Το στερεότυπο
του «Ελληνάρα»

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται ο κ. Πολάκης και ο κ. Τσίπρας, όπως δεν το κατάλαβαν και άλλοι πολιτικοί πριν από αυτούς, είναι ότι, σε μια δεδομένη συγκυρία, λόγια και πράξεις εγγράφονται ανεξίτηλα στο συλλογικό υποσυνείδητο, πράγματα που τα έπαιρνε ο αέρας γίνονται πέτρες και αγκάθια, απεχθές φορτίο για τους ψηφοφόρους. Τι προσφέρει στον Αλ. Τσίπρα το στερεότυπο του «Ελληνάρα» που εκφράζει ο Π. Πολάκης, ο οποίος κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να υπακούει σε νόμους και κανόνες, που καπνίζει δημόσια παρότι κατέχει θώκο στο υπουργείο Υγείας, προσβάλλει τον ευρωπαίο επίτροπο Υγείας, βρίζει και απειλεί όποιον του πάει κόντρα, πολιτικούς, δημοσιογράφους, τον Διονύση Σαββόπουλο; Οχι μόνο τους ζωντανούς, αλλά και τους νεκρούς, τα 39 (τότε, τώρα έχουν φθάσει τα 74) θύματα της γρίπης, που «δεν είναι και καμιά καταστροφή» – θα έπρεπε να είναι για έναν εντατικολόγο που, ως υπουργός, δεν κατάφερε να βελτιώσει ούτε στο ελάχιστο τις ΜΕΘ για να σώζονται περισσότερες ζωές -, και τον δημοσιογράφο Βασίλη Μπεσκένη, για τον οποίο ανησυχεί μην «του πάρει και το βόδι», όπως δήλωσε μετά την καταδίκη του για συκοφαντική δυσφήμηση, την οποία προτίθεται να εφεσιβάλλει.

Θεωρεί ο Πρωθυπουργός ότι έτσι συσπειρώνει τη βάση του; Δεν βλέπει ότι το είδος των ψηφοφόρων που θέλγεται από τον πολάκειο τσαμπουκά είτε το έχει ήδη στις γραμμές του, είτε ένα κομμάτι τον έχει εγκαταλείψει για να πάει στον αυθεντικό εκφραστή της αγανάκτησής του, που είναι η Χρυσή Αυγή; Διευκολύνει, πιστεύει, την προσέγγιση κεντρώων προοδευτικών δυνάμεων αυτή η νοοτροπία που καλύπτει;

Οπως ανέχθηκε πιο πριν τις υπερβολές του Γ. Βαρουφάκη, τις ύβρεις και τις συκοφαντίες του Π. Καμμένου, την αλαζονεία του Ν. Κοτζιά. Και έπειτα χωρίς να αντιδράσει στις βιτριολικές αποκαλύψεις του πρώην υπουργού Οικονομικών και τις αδιανόητες κατηγορίες που ανταλλάσσουν οι πρώην συνοδοιπόροι του, επικεφαλής των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Κίνησης «Πράττω». Επιπλέον ο πρώτος, ως όψιμος μακεδονομάχος, διακήρυξε ότι τα Σκόπια είναι «20 λεπτά δουλειά με μια ίλη τεθωρακισμένων» και ο δεύτερος, μέσω της μηνυτήριας αναφοράς που κατέθεσε στον Αρειο Πάγο, έδωσε στη δημοσιότητα SMS που έλαβε από τον Π. Καμμένο με απειλές όπως «τώρα θα απολογηθείς αλήτη», «μαζέψου γιατί θα σε τελειώσω». «Εκανα λάθος επιλογές προσώπων» είναι το διαχρονικό mea culpa του Αλ. Τσίπρα για να απαλλαγεί από το στίγμα των συνεργατών, το οποίο πλέον συνοδεύεται από την οσμή της κυβερνητικής σήψης.

Αυτά που φαίνονται
όταν πέφτουν οι μάσκες…

«Δεν υπάρχει πιο θλιβερό πράγμα από τον άνθρωπο που είναι ριγμένος στον εαυτό του» πίστευε ο Αγιος Αυγουστίνος, έχοντας στο μυαλό του πιο σύνθετα φιλοσοφικά ερωτήματα από την πολιτική επιβίωση του Πολάκη, του Τσίπρα, του ΣΥΡΙΖΑ, με τους οποίους τον χωρίζουν αιώνες. Ομως άνθρωποι περιχαρακωμένοι στον εαυτό τους, αναδιπλωμένοι στα στενά όρια της ύπαρξής τους, εγκλωβισμένοι στο προσωπείο που επινόησαν για να σταδιοδρομήσουν – του ανατρεπτικού συνδικαλιστή ο Π. Πολάκης, που τελικά αποδείχτηκε εκούσιος δεσμώτης του πελατειακού κράτους, του μόνου που εξυπηρέτησε στα τέσσερα χρόνια της υπουργικής του θητείας, του ριζοσπάστη νέου πολιτικού ο Αλ. Τσίπρας, που συμβιβάστηκε προτού ξεκινήσει την επανάστασή του ενάντια στην ντόπια ολιγαρχία και στη συντηρητική νομενκλατούρα της Ευρώπης -, υπήρχαν και θα υπάρχουν στους αιώνες των αιώνων. Το θέμα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τα μεμονωμένα πρόσωπα, αλλά η νοοτροπία ολόκληρου του κόμματος, που αποδεικνύει πόσο δύσκολο είναι να ξεριζωθούν τα είδωλα από την καρδιά και τη φαντασία των ανθρώπων.

Ο φαντασιακός κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ανάγλυφος μέσα στη Βουλή, όταν οι βουλευτές του βράζουν από ιερή αγανάκτηση κάθε φορά που οι αντίπαλοί τους κατηγορούν την κυβέρνηση για εξυπηρετήσεις και διορισμούς ημετέρων, για διαφθορά, διαπλοκή, σκάνδαλα, ανικανότητα στη διακυβέρνηση που πλήττει τους φτωχούς και τους αδύναμους.

Δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν γεγονότα ή αιτιολογήσεις για τις επιλογές των υπουργών τους, νοιάζονται μόνο για την υποκλοπή του δικού τους κατηγορητηρίου από τους απέναντι – πράξη αδιανόητη για ένα μεγάλο κομμάτι της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ενώ μια άλλη ομάδα που όλο και πληθαίνει παρακολουθεί απαθώς τους λεκτικούς διαπληκτισμούς με τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ. Οι άλλοι δεν υπάρχουν, και αν υπάρχουν δεν έχουν αξία. Τόσο πολύ ηθικολόγησαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στον αντιπολιτευτικό τους βίο, ώστε στον κυβερνητικό κατέληξαν να εναποθέσουν όλες τις προσδοκίες τους στο ένα, μοναδικό και άφθαρτο, ηθικό πλεονέκτημα· το δικό τους. Ορισμένοι το επικαλούνται ακόμα, είτε από ιδεοληψία, είτε επειδή το χρειάζονται για να βάλουν στη φυλακή κάποιους ελπίζοντας να κερδίσουν τις εκλογές.

Για όλα φταίνε
κάποιοι άλλοι…

Ολα όμως ήταν φανερά από την αρχή, από τις πλατείες των «αγανακτισμένων» και τα βίαια συλλαλητήρια. Και όσα δεν ήταν, έγιναν στην εκδήλωση για τον έναν χρόνο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, στις 24 Ιανουαρίου 2016, στο γυμναστήριο του Τάε Κβον Ντο. Τότε που ο Αλέξης Τσίπρας, έχοντας ερμηνεύσει όπως τον βόλευε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, υπογράψει το τρίτο μνημόνιο και απολέσει 20 βουλευτές, δήλωνε υπερήφανος που ο ΣΥΡΙΖΑ τόλμησε να πάρει στις πλάτες του «ευθύνες ιστορικές, όχι μόνο για τον λαό μας, αλλά για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια Αριστερά» και έφερε «τη δημοκρατία και τη λαϊκή ετυμηγορία ξανά στο προσκήνιο».

Ηταν η εποχή που κήρυττε τον πόλεμο σε «όλο το παλιό κατεστημένο της ολιγαρχίας και της διαπλοκής», το οποίο χρεοκόπησε τη χώρα και έδινε τα ρέστα του για να θέσει στον ΣΥΡΙΖΑ σε ομηρεία. Στα μεγάφωνα ακουγόταν το σύνθημα «άδεια ταμεία, άδειες ψυχές» και ο κ. Τσίπρας έθετε το δίλημμα «ή με τα μπλόκα ή με το ΔΝΤ». Μια γιορτή μίσους και ωμής εξουσίας για ένα κόμμα που προσπαθούσε να βρει την ταυτότητά του εφευρίσκοντας εχθρούς. Τότε ήταν οι δημοσιογράφοι, κυρίως του Mega και του Σκάι, της «συμμαχίας του Ναι», οι οποίοι γιουχαΐστηκαν άγρια από τους συγκεντρωμένους όταν τα πρόσωπά τους προβλήθηκαν στις γιγαντοοθόνες.

Τι θα επιλέξει τώρα
ο κ. Τσίπρας;

Οταν ο Γ. Στουρνάρας κατήγγειλε «θεσμική εκτροπή» και ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών διέταξε τη διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας προκειμένου να διερευνηθεί αν καταγράφηκε η συνομιλία χωρίς συναίνεση, ο υπουργός που κοκορεύεται «είμαι καθαρός», «δεν φοβάμαι κανέναν», «σας έχω», επέδειξε τη λογική δειλία που ταιριάζει στην περίσταση. Δεν ηχογράφησε τη συνομιλία, διευκρίνισε, «αλλά είναι αληθές το περιεχόμενό της έτσι όπως μεταφέρθηκε στην ιστοσελίδα Documento». Από ποιον; Γιατί όποιος μετέφερε τη συνομιλία, έστω και μη ηχογραφημένη, διέπραξε ποινικό αδίκημα και δεν τον σώζει η επίκληση του «γερού μνημονικού».

Πώς θα εμφανιστεί ο Π. Πολάκης, τώρα που οι αγωγές εναντίον του πέφτουν βροχή, να ζητεί το δίκιο του από δικαστές τους οποίους χαρακτήριζε «εξαρτημένους» και ανήκοντες «σε παραδικαστικά κυκλώματα του παρελθόντος και του παρόντος»; Το σημαντικό είναι τι θα επιλέξει ο κ. Τσίπρας. Θα συνεχίσει να επιτίθεται στους «υπερτιμημένους τεχνοκράτες» που «ασχολούνται με ζητήματα μικροπολιτικής αντιπαράθεσης και παραπολιτικού κουτσομπολιού» ή θα ακρωτηριάσει έναν ζωτικό του βραχίονα ο οποίος τροφοδοτεί ανεξέλεγκτα τη γεννήτρια της έντασης;

Ο διαχρονικός αντίπαλος Γιάννης Στουρνάρας

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, πρώην υπουργοί και πρωθυπουργοί του παλαιού συστήματος διασύρθηκαν ως επίορκοι, δωροδοκούμενοι από τη Novartis, με ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, προϊόν εκβιασμών όπως φανερώθηκε. Ανάμεσά τους, ο διαχρονικός αντίπαλος Γιάννης Στουρνάρας, που ο Αλ. Τσίπρας, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σκόπευε να σύρει έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος με «φωνές και κλωτσιές», ο Νίκος Κοτζιάς τον κατηγορούσε ότι με την καθοδήγηση του Σόιμπλε ολοκλήρωσε τη μετατροπή της Ελλάδας σε «αποικία χρέους» και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ως Πρόεδρος της Βουλής, τον κρίσιμο Αύγουστο του 2015, τον απειλούσε με βίαιη προσαγωγή αν δεν εγκατέλειπε τις διαπραγματεύσεις στη Φρανκφούρτη προκειμένου να απολογηθεί στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Προτού «κάψει» το τηλέφωνο τον Π. Πολάκη, είχε πάρει φωτιά το facebook του. «ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ!!! Ανήκεις στο σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα, στο σύστημα που την έβαλε στα μνημόνια και κατακρεούργησε μισθούς και δικαιώματα, ενώ η ελίτ και Συ μαζί πλούτιζε… Αρκετά υπονόμευσες, ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΦΥΓΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΕΙΣ…» έγραφε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας τον περασμένο Αύγουστο επειδή ο κεντρικός τραπεζίτης δεν συμμεριζόταν τον κυβερνητικό ενθουσιασμό για την «καθαρή έξοδο στις αγορές».

Αν ο Π. Πολάκης δεν ήταν στα νιάτα του αριστεριστής σεσημασμένος ταραχοποιός στην Ιατρική Σχολή, περισσότερο συνδικαλιστής παρά γιατρός, και δεν είχε μάθει να υπηρετεί τη μεγάλη Ιδέα, θα νοιαζόταν μήπως τον παραγκωνίσουν οι δικοί του αν τους γίνει βάρος. Αυτός μοιάζει να πορεύεται έχοντας την απόλυτα εγγυημένη υπόσχεση του κόμματος για ισόβια ασυλία, ενός κόμματος όμως που δεν θα είναι ισόβια στην εξουσία.