Ερωτικά

Ο εραστής ήταν στο σπίτι και πάνω στη στιγμή της συνουσίας χτύπησε η πόρτα. Ηταν ο άντρας της, που μόλις είχε γυρίσει από ταξίδι. Αυτή, μόλις άκουσε τις φωνές, «σηκώθηκε από το κρεβάτι και χτύπησε καλά-καλά το στρώμα για να συγκαλύψει τελείως τα ίχνη του δεύτερου σώματος, γιατί θα ήταν πειστήριο της μοιχείας». Αλλά δεν έμεινε εκεί. Εδεσε τον εραστή, λέγοντάς του να μη φοβηθεί και να μην τρομάξει. Ο σύζυγος μπήκε στο σπίτι κι αυτή αλαφιασμένη τον παρέδωσε δεμένο. «Αυτόν εδώ τον συνέλαβα, άντρα μου, την ώρα που επιχειρούσε να ληστέψει το σπίτι μας». Ο σύζυγος όρμησε να τον σκοτώσει. Αλλ’ αυτή τον συγκράτησε, προτείνοντάς του να τον παραδώσουν την επομένη στους Ενδεκα. (Το ειδικό σώμα της κλασικής Αθήνας στο οποίο προσάγονταν οι κλέφτες). «Κοιμήσου εσύ» του είπε. «Θα μείνω εγώ δίπλα του και θα τον φυλάω». Είναι η τελευταία επιστολή, η πεντηκοστή, από τη συλλογή «Ερωτικαί Επιστολαί» του Αρισταίνετου, που μόλις εκδόθηκε (Gutenberg), με εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια του καθηγητή Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Βασίλειου Βερτουδάκη, για να μας αποκαλύψει ερωτικές πρακτικές (αποκλειστικά ετεροφυλόφιλες) αλλά και την ερωτική ηθική των πρώτων αιώνων της λεγόμενης βυζαντινής εποχής.

Αυτή η επιστολή μένει ημιτελής, στο τελευταίο φύλλο του χειρογράφου. Αλλά όλοι φανταζόμαστε τι θα συμβεί μέσα στη νύχτα. Η ερωτική πράξη προφανώς θα ολοκληρωθεί.

Ο Αρισταίνετος είναι μάλλον ένα όνομα επινοημένο. Και το χειρόγραφο με το σύνολο των επιστολών βρέθηκε το 1492 στην Απουλία της Ιταλίας από τον μεταβυζαντινό λόγιο Ιανό Λάσκαρι, που έφτασε εκεί ως απεσταλμένος του Λορέντσου των Μεδίκων. Το μυστήριο – σχεδόν αστυνομικό – για την ταυτότητα του συγγραφέα ή των συγγραφέων των επιστολών, αλλά και για τη χρονολόγησή τους, παραμένει άλυτο – και πάντα γοητευτικό. Αλλά όπως γράφει ο εκδότης του τόμου Β. Βερτουδάκης στην εισαγωγή του, θα αναφερόμαστε στον άγνωστο συγγραφέα «Αρισταίνετο» τοποθετώντας τον χρονικά περί το 500 μ.Χ.

Οι επιστολές διαβάζονται σαν διηγήματα, είναι μυθοπλαστικές. Υπάρχουν πολλά φιλιά και παθιασμένες περιπτύξεις. Αλλά ποτέ περιγραφή της συνουσίας. Στη στιγμή αυτή ο συγγραφέας καταφεύγει σε «ευφημιστική αποσιώπηση». Είναι τελικά, όπως γράφει ο Βερτουδάκης, ένας ερωτογράφος και όχι πορνογράφος.