Για το εφετινό Euro ειπώθηκαν πολλά. Οτι ακολούθησε ένα φαραωνικό σχέδιο που εμπνεύστηκε πριν από δέκα χρόνια ο Μισέλ Πλατινί με τις 11 πόλεις-οικοδεσπότες, από τη Γλασκώβη έως το Μπακού. Οτι ευνόησε ξεκάθαρα συγκεκριμένες χώρες που έδωσαν όλους τους αγώνες της φάσης των ομίλων στην πατρίδα τους. Οτι ήρθε να επιβαρύνει ένα ήδη φορτωμένο καλαντάρι λόγω της απορρύθμισης που προκάλεσε η πανδημία. Με κριτήριο όμως τον αγωνιστικό χώρο, η διοργάνωση αποδείχθηκε εξαιρετική. Είδαμε τελειωμένους θεωρητικά αγώνες να ανατρέπονται σε ελάχιστα λεπτά, είδαμε φαβορί να αποκλείονται, είδαμε την επιστροφή παραδοσιακών δυνάμεων, είδαμε τους μεμονωμένους ηγέτες να επισκιάζονται από ολοκληρωμένες ομάδες, και πλέον θα δούμε στον σημερινό τελικό έναν αγώνα άξιων αντιπάλων. Αν Ιταλία και Αγγλία βρίσκονται εδώ όμως, το χρωστούν (και) σε πρόσωπα που μόχθησαν στη διάρκεια του τουρνουά: έναν καταξιωμένο προπονητή και έναν κορυφαίο σκόρερ: τον Ρομπέρτο Μαντσίνι και τον Χάρι Κέιν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
