Δώρα και αντίδωρα

Την περασμένη Δευτέρα το υπουργείο Οικονομικών κατέθεσε με κατεπείγουσες διαδικασίες μια τροπολογία φορολογικού περιεχομένου σε σχέδιο νόμου του υπουργείου Υγείας που φέρει τον πομπώδη τίτλο «Εκσυγχρονισμός και αναμόρφωση θεσμικού πλαισίου ιδιωτικών κλινικών, σύσταση Οργανισμού Δημόσιας Υγείας και σύσταση Εθνικού Οργανισμού Νεοπλασιών και λοιπές διατάξεις».

Την υπέγραφαν από κοινού ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος και η υφυπουργός Αικατερίνη Παπανάτσιου.

Η τροπολογία, κατά πάγια πρακτική των κυβερνώντων, ήταν παντελώς άσχετη με το εν λόγω νομοσχέδιο, αλλά η πρόβλεψή της πολύ συγκεκριμένη και βεβαίως απολύτως φωτογραφική.

Προέβλεπε την απαλλαγή του Ιδρύματος Ωνάση και των συνδεδεμένων με αυτό επιχειρήσεων από τον Ειδικό Φόρο Ακινήτων, ο οποίος αντιστοιχεί στο 15% της αντικειμενικής αξίας των ακινήτων και είχε προβλεφθεί από το 2002 με το άρθρο 15 του νόμου 3091/2002.

Οι αρμόδιοι μάλιστα υπήρξαν ιδιαιτέρως γαλαντόμοι προς το ευαγές ίδρυμα της οικογένειας Παπαδημητρίου που εδρεύει στο Λιχτενστάιν και η απαλλαγή προσεφέρθη αναδρομικά από την 1.1.2013!

Πράγμα που σημαίνει ότι όχι μόνο θα απαλλαγεί από τον συγκεκριμένο φόρο, ο οποίος βαρύνει όλα τα ιδρύματα που δραστηριοποιούνται στο εσωτερικό αλλά εδρεύουν στο εξωτερικό, αλλά θα εισπράξει κιόλας καταβληθέντες φόρους μεταξύ 3 και 5 εκατ. ευρώ.

Θα χρηματοδοτηθεί δηλαδή ευθέως από το κράτος με χρήματα των φορολογουμένων, σε μια περίοδο που το υπουργείο Οικονομικών δεσμεύει λογαριασμούς αναξιοπαθούντων πολιτών και ανοίγει, χωρίς δεύτερη κουβέντα, τραπεζικές θυρίδες οφειλετών του Δημοσίου.

Να σημειωθεί δε ότι η συγκεκριμένη απαλλαγή δεν ισχύει για κανένα άλλο ίδρυμα που εδρεύει στο εξωτερικό και προφανέστατα προσφέρεται κατ’ εξαίρεση στο Ιδρυμα Ωνάση.

Δεν χωρεί λοιπόν αμφιβολία ότι η τροπολογία και κατ’ επέκταση η πράξη είναι χαριστική και δηλωτική βεβαίως των δεσμών και των σχέσεων των υπευθύνων του ιδρύματος με την κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία, κατά τα άλλα, διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι μάχεται τα συμφέροντα, αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τη διαπλοκή και υπερασπίζεται το συμφέρον του λαού διά της αναδιανομής υπέρ των φτωχών…

Προς επίρρωση των παραπάνω αρκεί να υπενθυμιστεί ότι η παρούσα κυβέρνηση είχε δημοσίως εκδηλωθεί υπέρ της εξαγοράς, με χαριστικούς όρους, του νοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν» από τον κ. Παπαδημητρίου, αλλά η όλη μεθόδευση προσέκρουσε στην Τράπεζα Πειραιώς, η οποία δεν μπορούσε να αποδεχθεί τίμημα κατώτερο των υποχρεώσεων του νοσοκομείου προς αυτήν.

Ολοι μπορούν να θυμηθούν τους υπευθύνους του υπουργείου Υγείας να προπαγανδίζουν δημόσια, χωρίς καμία επιφύλαξη, τα επεκτατικά σχέδια του ιδρύματος στον χώρο της υγείας.

Με άλλα λόγια, πρέπει να θεωρείται δεδομένη η εύνοια της κυβέρνησης, όπως δεδομένοι πρέπει να θεωρούνται και οι δεσμοί ανώτατων κυβερνητικών στελεχών με τους υπευθύνους του ιδρύματος, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω φρόντισαν όλα τα προηγούμενα χρόνια να εξοστρακίσουν τους πάντες από τη διοίκησή του – και ιδιαιτέρως όσους συνδέονταν ιστορικά με τον Αριστοτέλη Ωνάση – και να αυτοανακηρυχθούν μονοκράτορες μιας τεράστιας περιουσίας που άλλοι δημιούργησαν.

Το εξοργιστικό ωστόσο παραμένει το γαλαντόμο «δώρο» που χωρίς αιδώ προσφέρεται σε περιόδους οικονομικής δυσπραγίας και σε καιρούς ολοκληρωτικής καταδίωξης των λοιπών φορολογουμένων.

Οι δυσπραγούντες πολίτες υφίστανται τα πάνδεινα – ακόμη και προσωπικούς εξευτελισμούς από τις φορολογικές αρχές – προκειμένου να εκπληρώσουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις, ενώ στους έχοντες και κατέχοντες «φίλους» και δυνάμει χορηγούς της κυβέρνησης προσφέρονται δώρα και χάρες.

Ετσι όμως χάνεται το δίκαιο, αίρεται η εμπιστοσύνη και η κρίση διαιωνίζεται. Και για την αποκατάσταση κάποιας ισορροπίας, προς αντιστάθμιση της έκδηλης αδικίας, οι κυβερνώντες προσφέρουν ψίχουλα επιδομάτων στους φτωχότερους και ανήμπορους για να τα έχουν καλά με τη συνείδησή τους.

Και κάπως έτσι διαμορφώνονται τα αρνητικά στερεότυπα για τους πολιτικούς και την πολιτική:

Στους πλούσιους φίλους δώρα και στους φτωχούς αντίδωρα, που λέει κι ο λαός μας…

                                                                              ΤΟ ΒΗΜΑ