Επιτέλους, γενική απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ και λοιπών συνδικαλιστικών δυνάμεων… Με πλημμυρίζουν γλυκές νοσταλγικές αναμνήσεις κάθε φορά που, σπάνια πια, προκηρύσσεται γενική απεργία… Θυμάμαι εκείνες τις ωραίες ημέρες 2010-15 που είχαμε 1η και 15 του μηνός γενική απεργία… διαδηλώσεις… συγκρούσεις… ΜΑΤ… μολότοφ… οδοφράγματα… καιγόταν η Αθήνα… έκλειναν μαγαζιά… έκλειναν επιχειρήσεις… φτώχεια… ανεργία… Χρυσή Αυγή… απόπειρες κατάληψης της Βουλής.
Τι ωραία που ήταν! Αγώνες αγανακτισμένοι, αγώνες οργής, αγώνες αντιμνημονιακοί, είχε νόημα η ζωή τότε. Ο «ιστορικός χρόνος συμπυκνώθηκε» έγραφαν σοφοί – γεννοβολούσε η οργή τους ψύχραιμους και κυνικούς που έγιναν για πρώτη φορά πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, διοικητές οργανισμών – έτσι, καταστρέφοντας τους πληβείους αναδεικνύονται οι νέες ελίτ, ημερολόγιό μου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
