Αν και στη μέχρι σήμερα καριέρα της έχει παρουσιάσει σόου και stand-up comedy παραστάσεις, δεν είχε φανταστεί ποτέ τον εαυτό της να εμφανίζεται σε όπερα. Ολα έγιναν σχεδόν τυχαία, όταν πήρε μέρος στην ακρόαση για τη «Στρέλλα» του Μιχάλη Παρασκάκη «κυρίως για την εμπειρία και για να δω πώς λειτουργούν αυτού του είδους οι διαδικασίες». Στην περίπτωση της Λέττας Κάππα η διαδικασία λειτούργησε με τρόπο ανέλπιστο, αιφνιδιαστικό ακόμα και για την ίδια, καθώς από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκε πρωταγωνίστρια της νέας όπερας που βασίζεται στην ομώνυμη ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα! Πώς αντιμετωπίζει την πρόκληση; «Ομολογώ πως στην αρχή όλο αυτό ήταν λίγο τρομακτικό» λέει. «Αγνωστος χώρος, άγνωστα νερά. Πήγα, όπως σας είπα, στην ακρόαση εντελώς συμπτωματικά. Μου τηλεφώνησε μια φίλη, η Σμαράγδα Παπασιδέρη, που έχει το μπαρ «Μπρίκι»… Μου έστειλε μάλλον ένα μήνυμα όπου έγραφε «γιατί δεν πας και εσύ να κάνεις μια ακρόαση;». Πήγα από περιέργεια. Και πέρασα! Πέρασα στην πρώτη φάση, έκανα το workshop, και μετά με κάλεσαν στα γραφεία της Λυρικής. Μίλησα με τον διευθυντή της, τον Γιώργο Κουμεντάκη, και μου ανακοίνωσαν πως πήρα τον ρόλο. Και από εκείνη τη στιγμή άρχισε το άγχος». (γελάει)
Ηταν µεγαλύτερο από την ικανοποίηση και από τη χαρά;
«Χαρά και πανικός διαδέχονται το ένα το άλλο. Ο πανικός γιατί δεν είχα ποτέ ξανά παρόμοια εμπειρία. Αυτό που εγώ έκανα δεν είχε καμία σχέση με αυτό που μου ζητούσαν τώρα, σε μια παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής πάνω σε μια νέα όπερα. Ευτυχώς σιγά-σιγά, όταν μπήκαμε στις πρόβες, άρχισε να φεύγει η μεγάλη αγωνία των πρώτων ημερών. Γιατί για εμένα το άγχος είναι το άγνωστο. Οταν άρχισε να γίνεται γνωστό, όταν άρχισα να καταλαβαίνω τι έπρεπε να κάνω και επιβεβαίωσα πως γύρω μου υπήρχαν άνθρωποι που θα βοηθούσαν να το κάνω όσο καλύτερα γίνεται, άρχισα να ξεαγχώνομαι. Γιατί άρχισα να νιώθω πιο σίγουρη. Και τότε άρχισα να αγχώνομαι για άλλους λόγους, χρονικούς κ.λπ. (γελάει) Το άγχος υπάρχει ακόμη, μη νομίζετε πως έχει φύγει».
©Ανδρέας Σιμόπουλος/Εθνική Λυρική Σκηνή
Μπορεί να µην έχετε εµπειρία από την Εθνική Λυρική Σκηνή, έχετε όµως εµπειρία της σκηνής µέσα από τα drag shows και τη stand-up comedy. Αυτή δεν σας βοήθησε;
«Ναι, αυτή η εμπειρία είναι χρήσιμη. Γιατί αν και ξεκινώ έχοντας να μάθω πολλά πράγματα, δεν έχω το άγχος της έκθεσης στο κοινό. Αυτό είναι ένα θέμα που το έχω λύσει εδώ και καιρό, που ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Ευτυχώς! Την ίδια στιγμή, αυτό που καλούμαι να κάνω είναι τόσο μεγάλο για εμένα – είναι η Λυρική Σκηνή, είναι μια νέα όπερα, είναι ένας μεγάλος και απαιτητικός ρόλος – που, όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορώ και δεν πρέπει να ησυχάσω. Πρέπει να δικαιώσω εκείνους που με επέλεξαν, που πίστεψαν σε εμένα».
Για να σας αγχώσω ακόµα περισσότερο, αναρωτιέµαι αν έχετε καταλάβει πως εκτός από ένα τολµηρό πείραµα για τη Λυρική, το ανέβασµα µιας όπερας µε γκέι στοιχεία και µε διεµφυλικούς, µεταξύ άλλων, πρωταγωνιστές είναι πάντα και ένα κοινωνικό πείραµα…
«Με το που έμαθα πως πήρα τον ρόλο, όλο αυτό το συζήτησα με την ψυχαναλύτριά μας-σύμβουλο της παραγωγής, τη Χλόη Κολύρη. Με βοήθησε πολύ να το εκλογικεύσω και να το διαχειριστώ. Μου εξήγησε πόσο σημαντικό είναι αυτό κοινωνικά. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω την πραγματική ουσία μιας παραγωγής σαν τη «Στρέλλα» και της συμμετοχής διεμφυλικών ατόμων σε αυτήν και σκέφτηκα πως, ναι, έπρεπε να γίνει και μακάρι να λειτουργήσει θετικά. Μακάρι μέσα και από τη δική μου παρουσία και δουλειά να βοηθηθούν και άλλοι άνθρωποι, να γίνει κάτι τέλος πάντων. Βεβαίως στην παραγωγή δεν είμαι η μοναδική τρανς, είναι και η Ιωάννα Ζαμ-Πέτρου και η Βικτωρία Τσιτουρίδου-Μάγια σε σημαντικούς ρόλους, όπως είναι και η χορογράφος μας, η Φένια Αποστόλου. Πρόκειται για κοινή προσπάθεια».
Στο µεταξύ, αυτό το «κάτι» στο οποίο αναφερθήκατε έχει αρχίσει, νοµίζω, να γίνεται. Ολα γύρω µας αλλάζουν. Ποια είναι η δική σας άποψη; Είναι µια κοινωνία ανεκτικότητας και αποδοχής η ελληνική;
«Πιστεύω πως όσο περνούν τα χρόνια και αλλάζουν οι γενιές πάμε προς το καλύτερο. Θέματα κοινωνικής αποδοχής είχαν κυρίως οι παλαιότερες γενιές, αυτές είχαν και τα στερεότυπα. Ολα αυτά τα νέα παιδιά σκέφτονται πλέον διαφορετικά τα πράγματα. Τώρα, που ηλικιακά εμείς είμαστε οι γονείς αυτών των παιδιών. Σκέφτονται λοιπόν πιο ανοιχτόμυαλα, υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία στον κόσμο τους».
©Ανδρέας Σιμόπουλος/Εθνική Λυρική Σκηνή
Η Στρέλλα, την οποία ερµηνεύετε, είναι µια ηρωίδα περίεργη. Εχει µια πλευρά πολύ γοητευτική, έχει και µια πλευρά σχεδόν σοκαριστική (τη σχέση µε τον πατέρα της και το πώς τη διαχειρίζεται). Εσείς πώς τη βλέπετε; Με ποιες πλευρές του χαρακτήρα της ταυτίζεστε;
«Ηταν μια ταινία που μου άρεσε! Τη θεωρώ πολύ σημαντική για τον ελληνικό κινηματογράφο. Ο Πάνος Κούτρας κάνει απίστευτα πράγματα. Δεν ταυτίστηκα όμως ποτέ με τη Στρέλλα. Δεν είδα ποτέ σε αυτήν τον εαυτό μου. Υπάρχουν κάποια κοινά. Και εγώ ζω μόνη και βιοπορίζομαι μόνη. Και εγώ κάνω διάφορα πράγματα καλλιτεχνικής φύσεως, μεταξύ άλλων ζωγραφίζω. Και ναι, υπάρχει και μια τρέλα! (γελάει) Ως εκεί όμως».
Σας είναι συµπαθής;
«Τη θαυμάζω, όπως θαυμάζω κάθε άλλο παιδί που είχε το θάρρος να φύγει από την επαρχία για να έρθει στην Αθήνα, που είναι μια ζούγκλα, και να επιβιώσει! Κάθε παιδί που όπως και αυτή, στα 14, στα 15 ή στα 16 του χρόνια, αποφασίζει να χαράξει τον δικό του δρόμο. Ολο αυτό μπορεί να είναι πολύ δύσκολο Τώρα, η σχέση με τον πατέρα της είναι κάτι τρομακτικό, ας μην ξεχνάμε όμως πως δεν είναι πραγματική ιστορία, είναι μυθοπλασία. Οχι πως και η πραγματική ζωή δεν γράφει τέτοια σενάρια! Η Στρέλλα είχε μια δύσκολη ζωή, όπως και πολλές άλλες Στρέλλες γύρω μας. Ευτυχώς εγώ δεν μεγάλωσα έτσι, ευτύχησα να ζήσω σε μια καλή οικογένεια. Κατά τα άλλα, για να γυρίσουμε στη Στρέλλα, είναι ένας απίστευτος χαρακτήρας! Εύχομαι να καταφέρω να την αποδώσω ικανοποιητικά και να έχω κι εγώ την αποδοχή που είχε η Μίνα Ορφανού, η κινηματογραφική Στρέλλα, την οποία θαυμάζω ως καλλιτέχνιδα!».
Είναι διαφορετική η έκθεση, άλλη η κινηµατογραφική, άλλη η έκθεση πάνω στη θεατρική σκηνή…
«Πράγματι. Βεβαίως, το πιο δύσκολο για εμένα είναι ο παράγοντας όπερα. (γελάει) Προσπαθώ να βρω τους απαραίτητους κώδικες, προσπαθώ πολύ. Με βοηθάει ο συνθέτης του έργου, ο Μιχάλης Παρασκάκης, που παρευρίσκεται στις πρόβες. Με βοηθάει και ο Κωνσταντίνος Τερζάκης, ο μαέστρος μας. Και ο σκηνοθέτης μας, ο Γιώργος Κουτλής. Τους ευγνωμονώ! Αλλά και τα παιδιά της Λυρικής, οι επαγγελματίες ηθοποιοί και μουσικοί που παίζω μαζί τους, με βοηθούν πολύ. Η Αναστασία Κότσαλη που κάνει τη Μαρία Κάλλας ως alter ego της Στρέλλας. Και ο Γιώργος Ιατρού που είχε πάρει τον ρόλο της Στρέλλας στις πρώτες ακροάσεις αλλά παραιτήθηκε λόγω των αντιδράσεων με έχει βοηθήσει πολύ».
Αυτό θα ήθελα να σας το ρωτήσω. Αρχικά πήρε τον ρόλο ο Γιώργος Ιατρού, αντέδρασαν όµως έντονα µέλη της τρανς κοινότητας θεωρώντας πως η ερµηνεύτρια έπρεπε να είναι αποκλειστικά διεµφυλικό άτοµο. Αυτό βεβαίως λειτούργησε υπέρ σας. Ποια είναι όµως η άποψή σας;
«Θεωρώ λογικό αυτό που ζητήθηκε. Δηλαδή να ερμηνεύσει τη Στρέλλα μια διεμφυλική καλλιτέχνιδα. Δεν μιλάω εγωιστικά, ειλικρινά δεν το λέω επειδή εγώ ωφελήθηκα και πήρα τον ρόλο. Το λέω για την αλήθεια που μπορεί να φέρει μια τέτοια ηθοποιός σε έναν τέτοιον ρόλο. Αυτή είναι μια δική μου σκέψη, μιλώ μόνο ως Λέττα, δεν εκπροσωπώ κάποια κοινότητα, δεν είμαι μέλος κάποιας ομάδας που αγωνίζεται για τα ίσα δικαιώματα των ανθρώπων».
Ζούµε βεβαίως σε µια εποχή που ο ακτιβισµός για τα ίσα δικαιώµατα των ανθρώπων ακούγεται πολύ, γίνονται πράγµατα γύρω µας…
«Μα ναι! Ευτυχώς γίνονται πράγματα. Είμαι κι εγώ υπέρ των ίσων δικαιωμάτων των ανθρώπων, πώς θα μπορούσα να μην είμαι; Απλώς δεν είμαι οργανωμένη σε κάποια ακτιβιστική ομάδα. Αν και, ακόμα και το να δηλώνεις την πίστη σου σε μια κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, είναι μια πράξη ακτιβισμού, όχι; Οπως και αν έχει, τη Στρέλλα έπρεπε να την κάνει μια διεμφυλική. Τουλάχιστον τώρα, στην αρχή. Ας ξεκινήσουμε από εκεί. Ας ακουστεί και αυτό, ας ακουστούμε και εμείς. Οσο για τον Ιατρού, θα μπορούσε, πιστεύω, να κάνει καλά τον ρόλο, ως ένα αγόρι που μεταμφιέζεται σε γυναίκα. Καταλαβαίνω πως δεν ήθελαν αυτό. Ομως, χωρίς να θέλω να παρεξηγηθώ, και αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο ρατσιστικό, όχι; Ειδικά σε μια κοινωνία όπου όλοι είμαστε ίσοι και που όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Δεν ξέρω αν πρέπει να το γράψουμε αυτό και πώς θα διαβαστεί, αλλά στο τέλος της ημέρας, αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ίσοι, πρέπει να έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες, χωρίς αποκλεισμούς και αντιδράσεις. Νομίζω…».
Χρειάζεται ακόµη πολλή δουλειά και γνώση και γενναιοδωρία για να µπορούµε να µιλάµε για κοινωνίες απόλυτης ισότητας, έτσι δεν είναι; Ακούγονται σχεδόν ουτοπικές.
«Ναι, πράγματι. Σκέφτομαι όμως πως υπάρχουν και περιπτώσεις στο εξωτερικό όπου τρανσέξουαλ γυναίκες παίζουν στο θέατρο, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο και γυναικείους ρόλους. Συμβαίνει εδώ και χρόνια. Και όσο περνά ο καιρός θα δούμε και άλλους ανθρώπους να διεκδικούν και να κερδίζουν τη θέση που τους αξίζει. Σημασία έχει να προχωρούν τα πράγματα. Εύχομαι έστω λίγο να βοηθήσει και η δική μας «Στρέλλα» προς αυτή την κατεύθυνση. Ο καιρός θα δείξει…».
ΙΝFO
«Στρέλλα»: Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στις 1, 3, 4, 5, 7, 8, 10, 11 και 12 Φεβρουαρίου.
