Στις 12 Ιουνίου του 2016 ο Ομάρ Ματίν, 29 ετών, εισέβαλε οπλισμένος στο κατάμεστο gay club «Pulse» του Ορλάντο στη Φλόριδα των Ηνωμένων Πολιτειών και άνοιξε πυρ αδιακρίτως στο όνομα του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους. Εκείνη τη νύχτα έπεσαν νεκροί 49 άνθρωποι, ενώ οι τραυματίες ήταν δεκάδες. Η σφαγή στο «Pulse» συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη και παραμένει μέχρι και σήμερα η πιο πολύνεκρη επίθεση σε βάρος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας παγκοσμίως. Η πιο πολύνεκρη ή αλλιώς, για να έρθουμε σιγά-σιγά στο θέμα μας, η πιο αιματηρή. Συντετριμμένοι από το τρομοκρατικό χτύπημα, χιλιάδες Αμερικανοί έσπευσαν να δώσουν αίμα για τις ανάγκες των τραυματιών. Και έγιναν όλοι τους δεκτοί, εκτός από τα μέλη της κοινότητας που είχε πληγεί, καθώς, σύμφωνα με τους τότε κανονισμούς του FDA, άνδρας που το τελευταίο έτος είχε σεξουαλική επαφή με άνδρα δεν επιτρεπόταν να δώσει αίμα. Το γεγονός εξόργισε τους εθελοντές και τις οργανώσεις. (Για την ιστορία, η οδηγία άλλαξε το 2020 και το χρονικό διάστημα έχει πια μειωθεί στους 3 μήνες.)
Τέτοιοι περιορισμοί γεννήθηκαν μαζί με την επιδημία του HIV/AIDS τη δεκαετία του ’80 και με ποικίλες διαβαθμίσεις ισχύουν ως και σήμερα σε σειρά χωρών. Σκεφτείτε το λίγο. Ενας μονογαμικός ομοφυλόφιλος άνδρας που τα τελευταία 20 χρόνια, ας πούμε, ζει με τον σύντροφό του θεωρείται πιο «επικίνδυνος» από έναν ετεροφυλόφιλο άνδρα που αλλάζει διαρκώς συντρόφους. Με τα μέτρα του 1983, τότε που πολλά δεν γνωρίζαμε για το AIDS και την ανίχνευσή του, μπορεί να είχε βάση, σήμερα όμως μοιάζει με ρατσιστικό τεκμήριο μιαρότητας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
