Κλεισμένοι σε μια μικρή σκοτεινή αίθουσα, υποτίθεται ότι ακούμε τις λεπτομέρειες για τη νέα πισωκίνητη Ηuracan LP580-2 και λέω «υποτίθεται» διότι είμαι σχεδόν σίγουρος ότι όλοι όσοι βρίσκονται μαζί μου «φαντασιώνονται» ήδη τις Ηuracan που μας περιμένουν στο αψεγάδιαστο pitlane του Losail International Circuit. Σε ό,τι μας αφορά, η παρουσίαση της νέας έκδοσης θα μπορούσε κάλλιστα να συνοψίζεται σε μία και μόνη φράση, γραμμένη με μαύρα έντονα γράμματα: «ΠΙΣΩΚΙΝΗΤΗ HURACAΝ! ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΕ ΤΟ!». Οταν η παρουσίαση φτάνει στο προκείμενο, αν και θα περίμενα ότι η ιδιαιτερότητα της κίνησης στους πίσω τροχούς θα δώσει στη Lamborghini και στα στελέχη της την ίδια αυτοπεποίθηση που είχαν στη Miura και στην Countach, διακρίνω μια διστακτικότητα. Είναι σαν να δυσκολεύονται να εκφέρουν τις σωστές λέξεις. Ούτε οι μηχανικοί της Ferrari ούτε εκείνοι της Porsche θα έμπαιναν ποτέ στον κόπο να εξηγήσουν πόσο κόπιασαν ώστε να ρυθμίσουν το σύνολο των παραμέτρων ενός αυτοκινήτου προκειμένου να διασφαλίσουν ότι ο 18χρονος που θα το οδηγήσει στις πιο «άκυρες» συνθήκες με την ορμή της ηλικίας του δεν θα χάσει τον έλεγχο. Ακούγοντας όλα αυτά δεν μπορώ να μη σκεφτώ αν αυτή η δυστοκία έχει επηρεάσει ένα αυτοκίνητο που η μόνη του σύσταση θα έπρεπε να είναι το γεγονός ότι είναι πισωκίνητο και ίσως μια αναφορά ότι η απόδοση του V10 των 5,2 λίτρων έχει περιοριστεί –έναντι της τετρακίνητης έκδοσης –ότι είναι ελαφρύτερο και με λίγο διαφορετική κατανομή βάρους.
Οπως επίσης εύλογα θα υπέθετε κανείς, τις «νέες» τεχνικές προδιαγραφές της LP580-2 συμπληρώνει μια πλήρως ανασχεδιασμένη ανάρτηση κατά τρόπο που ενισχύεται περισσότερο η πρόσφυση του μπροστινού άξονα και η ευελιξία. Επίσης τη θέση του ηλεκτρονικά ελεγχόμενου διαφορικού της τετρακίνητης Ηuracan έχει πάρει ένα μηχανικό διαφορικό. Ολα αυτά δείχνουν να έχουν ελάχιστη σημασία όταν αντικρίζω την LP580-2, η οποία κάτω από το λευκό φως της ερήμου δείχνει τουλάχιστον προκλητική. Αν και κάποιος θα δυσκολευόταν πολύ να εντοπίσει τις αισθητικές διαφορές από την τετρακίνητη έκδοση, θεωρήστε τις δεδομένες, ενώ υπάρχει και μια διαφορά της τάξεως των 20.000 ευρώ στη μεταξύ τους τιμή υπέρ της πιο προσιτής δικίνητης.
Παρά το γεγονός ότι μας χωρίζουν περίπου 100 μέτρα από την πίστα, είναι σαφές ότι ο θηριώδης V10 που αναλαμβάνει να κινήσει τα 1.389 κιλά του αμαξώματος είναι ικανότατος. Προσφάτως είχα την τύχη να πάρω μια γεύση από τον διπλά υπερτροφοδοτούμενο V8 των 3,9 λίτρων της Ferrari 488 GTB, ωστόσο μπορώ να πω με ασφάλεια ότι τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη συγκίνηση, τον ήχο και την αίσθηση που παρέχει ένας μεγάλος ατμοσφαιρικός κινητήρας, ένα συναίσθημα ευχάριστης βιαιότητας που αρκεί από μόνο του για να δικαιολογήσει την τιμή του αυτοκινήτου. Επίσης, παρ’ όλο που δεν θα έχουμε την ευκαιρία της εμπειρίας σε δημόσιο δρόμο, γνωρίζω εκ πείρας ότι η σπιρτάδα του V10 μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση ακόμη και σε ταχύτητες των 30 χλμ./ώρα.
Ενα καθημερινό… supercar
Στην πίστα, αλλά πάντα πίσω από το «πλοηγό» αυτοκίνητο που κατευνάζει τις διαθέσεις μας και με σαφείς εντολές να μην απενεργοποιήσουμε το ESC, αρχικά περιορίζομαι -απογοητευμένος –στην αξιολόγηση του προγράμματος οδήγησης Strada το οποίο είναι δυστυχώς ρυθμισμένο πολύ συντηρητικά σε όλες του τις παραμέτρους. Στο πρόγραμμα Sport τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο ενδιαφέροντα καθώς οι ρυθμίσεις στην απόκριση του πεντάλ γκαζιού, στα αμορτισέρ και στο traction-control δημιουργούν αυτή τη «σπορ, διασκεδαστική εμπειρία και τη μικρή υπερστροφή» που υποσχόταν η περιγραφή των ανθρώπων της ιταλικής φίρμας.
Παρ’ όλα αυτά το ESC εξακολουθεί να παρεμβαίνει εμφανώς, χαλιναγωγώντας το αυτοκίνητο κάθε φορά που ένας λάθος χειρισμός θα μπορούσε να πάρει τη λάθος τροπή. Αναπόφευκτα κάνω τη σύγκριση με τα αντίστοιχα συστήματα των McLaren και Ferrari σκεπτόμενος ότι είναι κρίμα που η LP580-2 δεν μπορεί να διατηρήσει μια ισορροπία μεταξύ της εκφραστικότητας που υπαγορεύουν οι ικανότητές της και της ασφάλειας. Ενα άλλο θανάσιμο αμάρτημα που εντοπίζω είναι το γεγονός ότι ακόμη και στη χειροκίνητη λειτουργία του κιβωτίου, όταν το στροφόμετρο φτάσει στην κόκκινη περιοχή, ανεβάζει αυτόματα στην επόμενη σχέση. Το αποτέλεσμα της «παρεμβατικότητας» του ESC και του κιβωτίου είναι ότι ουσιαστικά ακόμη και αν παρακάμψεις το πρώτο και καταφέρεις να κάνεις το αυτοκίνητο να «γλιστρήσει» σε μια στροφή, το κιβώτιο δεν θα σου επιτρέψει να συνεχίσεις, αφήνοντας μισή τη χαρά σου.
H μεταμόρφωση
Μια ευκαιρία απομένει λοιπόν προκειμένου να διαπιστώσω αν η πισωκίνητη Ηuracan πληροί τον σκοπό ύπαρξής της. Μας έχουν ήδη επισημάνει ότι το πρόγραμμα οδήγησης Corsa σχεδιάστηκε με το σκεπτικό επίτευξης ταχύτερων χρόνων σε πίστα, κάτι που σημαίνει λιγότερη υπερστροφή, περισσότερο «κράτημα» και μια ουδετερότητα που επιτρέπει στον οδηγό να αξιοποιήσει τις δυνατότητες των εξωτικών ελαστικών Pirelli P Zero.
Πέρα από τις συστάσεις είναι γεγονός ότι το στήσιμο της πισωκίνητης LP580-2 φροντίζει να διατηρεί το υποδειγματικό «κράτημα» της τετρακίνητης έκδοσης προσφέροντας ωστόσο περισσότερες επιλογές και μια αρχιτεκτονική πιο ευεπίφορη στη θέληση του οδηγού.
Και μόνο το γεγονός ότι στο πρόγραμμα Corsa έχω τον πλήρη έλεγχο των αλλαγών ταχυτήτων αλλά και τη δυνατότητα απενεργοποίησης του ESC, έχει ήδη τεράστια διαφορά, παρ’ όλο που ο «πλοηγός» μάς επιβάλλει να παραμείνουμε στο 80% των όσων μπορεί πραγματικά να αποδώσει το αυτοκίνητο. Για την ακρίβεια, είμαι ήδη χαρούμενος με αυτό που διαισθάνομαι ότι μπορεί να κάνει και όταν αργότερα με τη δικαιολογία της μαγνητοσκόπησης την «ξεμοναχιάζω» στην πίστα, διαπιστώνω ότι η διαίσθησή μου είναι απολύτως σωστή. Ελαφριά και ευέλικτη, η LP580-2 αφήνει το πίσω τμήμα της να σε «καθοδηγήσει» γαργαλιστικά καθώς εσύ αναζητείς την ιδανική γραμμή στην κορυφή μιας στροφής.
Παράλληλα μπορείς να εμπιστευτείς απολύτως τα υψηλά επίπεδα πρόσφυσης που προσφέρει, είτε επιλέγοντας να ακολουθήσεις πιστά τον δρόμο που χαράζει ή ακόμη και τολμώντας να δοκιμάσεις να παίξεις με την ισορροπία του αυτοκινήτου στη μέση της στροφής. Ο,τι και να επιλέξει κανείς, το σίγουρο είναι ότι θα περάσει κάτι παραπάνω από ευχάριστα. Αυτό που προσωπικά λατρεύω είναι η αίσθηση του «εξαγριωμένου θηρίου» που αποπνέει, συνοδεία ενός εξίσου εντυπωσιακού soundtrack από τον κινητήρα όταν επιχειρώ να αναζητήσω τα όριά της και τη διασκεδαστική πλευρά της, την οποία διαθέτει και επιδεικνύει υπερστρέφοντας αν επιλέξεις να κατευθυνθείς με ταχύτητα ως την κορυφή μιας στροφής αφήνοντας το γκάζι την κατάλληλη στιγμή –ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι.
Αν και όσο το σκέφτομαι, καθώς την αποχωρίζομαι, η Lamborghini θα έπρεπε να αφήσει τον εαυτό της πιο ελεύθερο στην υλοποίηση της πισωκίνητης Ηuracan, μεταφέροντας τη λάμψη του αγωνιστικού προγράμματος Corsa σε όλο το φάσμα της λειτουργίας της. Ακόμη και έτσι όμως η LP580-2 εξακολουθεί να σου δημιουργεί τεράστιες προσδοκίες –κυρίως για αυτά που θα ακολουθήσουν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
